Υποθέτω ότι το σενάριο Πολάκη «να βάλουμε κάποιους φυλακή για να κερδίσουμε τις εκλογές» έχει κάποια πλεονεκτήματα.
Σε μια χώρα παραζαλισμένη, μπερδεμένη κι έτοιμη να τα χρεώσει όλα στον διπλανό προκειμένου να βγάλει το κρίμα από επάνω της το κυνήγι μαγισσών έχει ακροατήριο.
Κι ένας λαός εθισμένος στην καχυποψία, τη συνωμοσιολογία και τη σκανδαλολογία αποτελεί πάντα το εύπιστο και νοσηρό ακροατήριο που χρειάζονται οι κυνηγοί.
Γι’ αυτό επέλεξε τέτοιο ρεπερτόριο ο ΣΥΡΙΖΑ. Κι έτσι θα πάει έως τις εκλογές.
Το «σενάριο Πολάκη» όμως έχει και μερικές κρίσιμες προϋποθέσεις.
Πρώτον, πρέπει να είναι πειστικό.
Εως τώρα η κυβέρνηση έχει διαπρέψει στη σκανδαλολογία, αλλά ακόμη περιμένουμε να δούμε τα σκάνδαλα.
Ολη η φασαρία κι όλη η ονοματολογία, από τη λίστα Λαγκάρντ έως τη λίστα Μπόργιανς κι από τα «θαλασσοδάνεια» έως τις δαπάνες για την υγεία και το ΚΕΕΛΠΝΟ, έβγαλαν πολύ άνθρακα κι ελάχιστο θησαυρό.
Σε μια δικαστικά ευνομούμενη χώρα ούτε που θα ασχολιόμασταν.
Δεύτερον, πρέπει να φαίνεται καλοπροαίρετο κι ανεπίληπτο.
Εως τώρα η σκοπιμότητα και οι στόχοι είναι τόσο προφανείς και τόσο επιλήψιμοι ώστε το σενάριο υπονομεύεται από μόνο του.
Στη Γαλλία διώκεται ένας πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας (Σαρκοζί) και καταδικάστηκε ήδη ένας άλλος (Σιράκ) χωρίς κανείς αντίπαλός τους να μετατρέψει τον δικαστικό έλεγχο σε πολιτικό διακύβευμα.
Το 2000 ένα σκάνδαλο «μαύρου» κομματικού χρήματος έριξε τον Σόιμπλε από την προεδρία των Χριστιανοδημοκρατών και άνοιξε τον δρόμο στη Μέρκελ.
Κανείς όμως δεν επιχείρησε να το εκμεταλλευτεί ή να το επικαλεστεί εναντίον ενός ανθρώπου που σχεδόν είκοσι χρόνια αργότερα συνεχίζει να παίζει κεντρικό ρόλο στο γερμανικό κι ευρωπαϊκό σύστημα εξουσίας.
Ανάλογα παραδείγματα υπάρχουν σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Στην Πορτογαλία ο πρώην Πρωθυπουργός Ζοζέ Σόκρατες πήγε φυλακή για διαφθορά, αλλά κανείς δεν διανοήθηκε να επιμερίσει τις ευθύνες στον προκάτοχό του Αντόνιο Γκουτέρες ή στον διάδοχό του Αντόνιο Κόστα ή στο Σοσιαλιστικό Κόμμα συνολικά.
Η ηθική αποτελεί ατομική υπόθεση. Οχι πολιτικό πρόγραμμα.
Τρίτον, το σενάριο πρέπει απαραιτήτως να έχει happy end, δηλαδή να κερδίσει τις εκλογές. Διότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ παίξει το έργο με τις διώξεις και τελικά χάσει, ούτε ψύλλος στον κόρφο του.
Και φυσικά οι εκλογές είναι δημοψήφισμα για να βγει κυβέρνηση, όχι μεικτό ορκωτό. Δύσκολα θα κριθούν από τις «εισαγγελίτσες» του «Παπαρασπούτιν».
Από εκεί και πέρα «μόνο η Εκκλησία δίνει συχωροχάρτια» θυμίζουν στην Πειραιώς.
Λογικό. Το σενάριο δεν έχει πολλούς διατεθειμένους να πάρουν μέρος σε μετεκλογικό διαγωνισμό χριστιανικής φιλευσπλαγχνίας.