Ο Υπνος ως αδελφός του Θανάτου μάς προετοιμάζει στην αποδοχή ότι από την ώρα που γεννιόμαστε οδεύουμε προς τον θάνατο, είμαστε μέρος της φυσικής εξέλιξης της ίδιας της ζωής που προετοιμάζει συνεχώς καινούργια ζωή, αφαιρώντας ζωή, ό,τι και να κάνουμε εμείς οι άνθρωποι.

Αγαπώ τον Υπνο γιατί μου δίνει κι άλλες εμπειρίες «ζωής» μέσω των ονείρων. Αγαπώ τα όνειρα. Κρατάω εδώ και χρόνια ημερολόγια ονείρων που είδα και «λίστα επιθυμιών» με τα όνειρα που θα ήθελα να δω.

Συχνά ανυπομονώ να πάω για ύπνο μόνο και μόνο για να δω το Ονειρο που θα με συνοδέψει, θα αποκαλύψει, θα εμπνεύσει, θα προβληματίσει. Οταν είμαι τυχερή, δεν βλέπω απλά ένα όνειρο σε εικόνες όπως βλέπουμε μια ταινία, αλλά βιώνω μια διεμβλυμμένη εμπειρία με όλες μου τις αισθήσεις, σαν να το ζω απολύτως και υπερευαίσθητα παρούσα.

Για τρεις μήνες έβλεπα το ίδιο Ονειρο σχεδόν κάθε βράδυ. Τόσο συχνά που πλέον η αίσθησή του με συνόδευε και με τα μάτια κλειστά και με τα μάτια ανοιχτά και δεν ξεχώριζα πότε τελειώνει η ώρα του ξύπνιου και του ύπνου, βρισκόμουν σε μια κατάσταση ταλάντευσης μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας.

Ημουν, λέει, ένας τεράστιος αετός που πετούσε πολύ ψηλά στον ουράνιο θόλο, σχεδόν ακίνητος, ζυγιαζόταν ισορροπώντας με τα μεγάλα του φτερά σε ένα μόνο σημείο. Ημουν αυτός ο αετός. Εβλεπα με τα μάτια του πανοραμικά τη θέα της Γης και ταυτόχρονα έβλεπα με κάθε λεπτομέρεια τον εαυτό μου, το φυσικό μου σώμα όπως είμαι τώρα, ακίνητο να κάθεται κάτω στο χώμα. Ο εαυτός μου που καθόταν είχε πλήρη επίγνωση του πού βρισκόταν και πλήρη επίγνωση ότι ήταν ταυτόχρονα ο ίδιος εαυτός μέσα στον αετό που βρισκόταν ακριβώς από πάνω του και το ανάποδο.

Ενα νοητό κάθετο νήμα συνέδεε τον εαυτό μου στη Γη και τον εαυτό μου όπου έβλεπε τον εαυτό μου με τα μάτια του αετού.

Ενα βράδυ πριν κοιμηθώ ζήτησα να πάρω μια εξήγηση για αυτό το όνειρο. Είδα λοιπόν ότι βρισκόμουν πάνω στον ίδιο αετό και πετούσαμε προς τον ήλιο, προς ένα φως θερμό, εκτυφλωτικό, παντοδύναμο, που έδινε την αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας και ταυτόχρονα της ανυπαρξίας του χώρου και του χρόνου, μπορώ να πω μια εκστατική εμπειρία.

Το επόμενο βράδυ ονειρεύτηκα και πάλι και είδα και πάλι με το βλέμμα του αετού τον χάρτη της Ελλάδας από ψηλά, αλλά δεν υπήρχε τίποτε άλλο παρά μόνο αρχαίοι ναοί. Πετούσα σαν να έκανα αιωροπτέρηση και έβλεπα σαν σε αεροφωτογραφία με απίστευτη καθαρότητα την τελειότητα των αρχαίων κτισμάτων στην παραμικρή τους λεπτομέρεια.

Ηταν κάλεσμα; Ηταν φαντασία; Ηταν έμπνευση; Χάρη στο απίστευτο αυτό Ονειρο πήρα την απόφαση να δημιουργήσω παραστάσεις Υπνου και Ονείρων σε αρχαιολογικούς χώρους ξεκινώντας από τον ναό του Επικούριου Απόλλωνα στην Πελοπόννησο και συνεχίζοντας στη Δήλο και στους Δελφούς.

Info: Η Αποστολία Παπαδαμάκη είναι σκηνοθέτρια και χορογράφος. Δημιουργεί ολονύκτιες παραστάσεις Υπνου και Ονείρων στις οποίες συμμετέχει το κοινό. Αυτή την περίοδο σκηνοθετεί την όπερα «Η πριγκίπισσα και το μπιζέλι» του Ερνστ Τοχ που κάνει πρεμιέρα στην Εθνική Λυρική Σκηνή στις 25 Νοεμβρίου.