Ιστορικά είναι κοινός τόπος: όταν οι κυβερνήσεις βάζουν μπρος τη μηχανή με τις διώξεις, τις προφυλακίσεις και τις δίκες, ο χρόνος τους ήδη πια μετράει αντίστροφα. Αυτό (νομίζουν ότι) είναι το τελευταίο τους καταφύγιο πριν από την ήττα. Και όσο μεγαλύτερη αυτή προβλέπεται, τόσο μεγαλώνουν αντίστοιχα η έκταση, η αυθαιρεσία και κυρίως ο αυταρχισμός στη χρήση του εν λόγω, πολιτικού πλέον, εργαλείου. Εκεί βρίσκεται σήμερα η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου: στην πίστα με τις δίκες. Την τελευταία πριν αρχίσουν να αναβοσβήνουν τα λαμπάκια της επιγραφής game over. Είναι κάτι σαν τον τελευταίο πειρασμό για κυβερνήσεις. Και όσο πιο αδύναμες, τόσο πιο μεγάλος ο πειρασμός και τόσο ευκολότερα ενδίδουν σε αυτόν.

Για τον Τσίπρα και τον Καμμένο η περίοδος αυτή είχε συγκεκριμένη ημερομηνία έναρξης: ήταν η 4η Φεβρουαρίου 2018, όταν η πολιτική τους για τα Σκόπια οδήγησε περίπου ένα εκατομμύριο ανθρώπους στο Σύνταγμα: την επομένη βγήκαν ξαφνικά από το ντουλάπι οι… κουκουλοφόροι μάρτυρες και προαναγγέλθηκε μαζικό κύμα πολιτικών διώξεων στο οποίο περιλαμβάνονταν μεταξύ άλλων και δύο πρώην πρωθυπουργοί, εις εκ των οποίων, ο Αντώνης Σαμαράς, βρισκόταν εκείνη την ημέρα στο Σύνταγμα. Σύμφωνα με έγκυρες κυβερνητικές πηγές, δεν ήταν εκεί για τη Μακεδονία: είχε ξεχάσει μια… τροχήλατη βαλίτσα με λεφτά πριν από μερικά χρόνια έξω από το Μαξίμου και επειδή τη θυμήθηκε ξαφνικά φοβήθηκε μήπως την πάρει κανείς με τόσο κόσμο και βγήκε να την ψάξει… Τι; Αυτού ακριβώς του επιπέδου ήταν οι και οι μάρτυρες και οι κατηγορίες.

Το κράξιμο που έπεσε αμέσως μετά για τους κουκουλοφόρους – τους μόνους που μπόρεσε και βρήκε τόσα χρόνια η κυβέρνηση – ήταν τόσο άγριο, ώστε ακόμα και οι φωστήρες του Μαξίμου είδαν ότι όλη αυτή η σαχλαμάρα θα γυρίσει άσχημα πάνω τους. Ετσι, το θέμα έμεινε ουσιαστικά στην άκρη. Η ιδέα όμως όχι. Με την προεκλογική περίοδο να έχει πλέον ξεκινήσει, η κυβέρνηση έβαλε εκ νέου μπροστά το «δόγμα Πολάκη» με άλλες υποθέσεις σε ευρεία γκάμα: από το προχθεσινό προαναγγελθέν πόρισμα της Επιτροπής της Βουλής μέχρι τον τρόπο και το σκεπτικό προφυλάκισης Παπαντωνίου, η εντελώς ανόητη ιδέα ότι πρέπει να βάλουν κάποιους φυλακή για να πάρουν τις εκλογές κυριαρχεί σήμερα στις εξελίξεις. Προσοχή: ασφαλώς και όλα πρέπει να ψαχτούν μέχρι τέλους, ανελέητα και χωρίς ίχνος συγκάλυψης. Ουδείς στο απυρόβλητο: άλλο όμως αυτό και άλλο το να κάνεις το κράτος δικαίου γρύλο για να αλλάξεις τα σκασμένα λάστιχα της κυβέρνησης. Γιατί εκεί βρισκόμαστε σήμερα. Ολα αυτά δεν είναι δικαιοσύνη. Οι «δίκες του Τσίπρα» είναι πολιτική και μάλιστα ευθέως εις βάρος της Δικαιοσύνης, στην οποία ο Πολάκης εμφανίζεται να δίνει γραμμή χωρίς αιδώ. Και είναι απορίας άξιον γιατί η Δικαιοσύνη δεν ξεσηκώνεται με όποιον τρόπο μπορεί εναντίον του εν λόγω υπουργού ο οποίος παίζει καθημερινά την τιμή της στα ζάρια.

Το κακό όμως για τον Τσίπρα και τον Καμμένο είναι ότι δεν πείθουν κανέναν: όλοι αντιλαμβάνονται τι κάνουν και γιατί το κάνουν όπως το κάνουν. Μάλλον, για την ακρίβεια, έπεισαν έναν: τον Κοτζιά. Που τώρα πάει ουσιαστικά την κυβέρνηση στα δικαστήρια. Και, έως τότε, θα έχει γέλιο…