Μαγείρευε ψαρόσουπα υπό τους ήχους του Γιαν Γκαρμπάρεκ, έφτιαξε καφέ, κάθισε στον καναπέ κάτω από μια λιθογραφία του Γιάννη Τσαρούχη, δώρο του Μίνωα Μάτσα. Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη δένεται με τους ανθρώπους, τους αγαπά και τους υπερασπίζεται γιατί πιστεύει ότι οι ωραίες σχέσεις και οι συναναστροφές σε εξελίσσουν. Σε αυτές επένδυσε και δημιούργησε τις προϋποθέσεις που της δίνουν την άνεση να επιλέγει πώς θα κινηθεί και πού. Μεγάλο ατού για τους καλλιτέχνες. Αυτή την εποχή εμφανίζεται στο Hotel Ermou, χώρος που έχει συνδεθεί με την ιδιοκτήτριά του Αννα Βίσση. «Εχω παίξει σε μουσικές σκηνές, θέατρα, στάδια, μπουζούκια, όπως η Ανοδος. Δεν ξέρω αν έχει νόημα σήμερα να συζητεί κανείς για τέτοιους διαχωρισμούς. Στην τελική, τον κόσμο δεν τον αφορά.  Κάνεις τις επιλογές σου όπου και να πας, όπου και να εμφανιστείς, φέρεις αυτό που είσαι». Την ίδια στιγμή όμως η νεαρή τραγουδίστρια αναγνωρίζει ότι κάθε κίνηση εμπεριέχει ένα είδος ρίσκου. Θεωρεί επίσης ότι η διαδρομή της στο τραγούδι χαρακτηρίζεται κυρίως από τα ρίσκα που έχει πάρει. «Μετά την “Επιμονή” και την τεράστια επιτυχία που σημείωσε,  προτίμησα να πάω στο Εθνικό Θέατρο και να παίξω στην παράσταση “Edith Piaf”. Ηταν ένα όνειρό μου και όταν μου το πρότειναν δεν μπορούσα να πω όχι. Είχα την επιλογή,   αφού η “Επιμονή” βρισκόταν στα φόρτε της, να εξαργυρώσω τη δυναμική της. Να κάνω πάμπολλες εμφανίσεις, συναυλίες κ.λπ. και να βγάλω χρήματα». Δεν μετανιώνει όμως γι’ αυτό, διότι τότε διάλεξε εκείνο που τής έδωσε  ισορροπία, το χρόνο να σκεφτεί και ν’ αντιμετωπίσει με νηφαλιότητα τα δώρα που της έφερε η ζωή: «Φυσικά και θέλω να μου ξαναέρθει μια τόσο μεγάλη επιτυχία. Και κάθε φορά που ακούω ένα καινούργιο τραγούδι αναρωτιέμαι “λες να είναι αυτό;”. Ευτυχώς κατάλαβα ότι δεν έβγαινε πουθενά να σκέφτομαι έτσι.  Η συγκεκριμένη επιτυχία με σύστησε σε κοινό που ακούει διαφορετικά πράγματα. Ηταν ένα τραγούδι κοινής αποδοχής. Ολοι οι καλλιτέχνες το επιθυμούμε».

Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη έφτιαξε τη δική της μπάντα από πολύ νωρίς, κάτι που την επιφόρτισε με το ρόλο του «επιχειρηματία». «Είναι το κομμάτι που δεν απολαμβάνω αλλά στην ουσία αυτό είμαι!  Πρέπει να σκεφτώ “εδώ που θα εμφανιστώ χωράει τόσους καθιστούς, τόσους όρθιους, πρέπει να βάλω το μπουκάλι τόσο” και άλλες τέτοιες λεπτομέρειες οι οποίες με ξενερώνουν. Αλλά, κακά τα ψέματα, όταν αποφάσισα ν’ ασχοληθώ με το τραγούδι γνώριζα ότι θα πρέπει να διαχειριστώ και αυτή την πλευρά. Δεν είναι καθόλου γοητευτική ή δημιουργική. Εχω στην ευθύνη μου τον βιοπορισμό μιας ομάδας ανθρώπων. Και θέλω να τους εξασφαλίζω όσο το δυνατόν πιο αξιοπρεπή ζωή». Η ίδια εξηγεί ότι η «νύχτα», παρ’ όλες τις απαιτήσεις της οι οποίες βρίσκονται μακριά από τις  εσωτερικές αγωνίες της, της έχει φερθεί καλά.

ΑΡΝΗΣΕΙΣ. Οι πραγματικές ανάγκες οδηγούν άραγε ποτέ σε «οπισθοχώρηση» των καλλιτεχνικών αναγκών της; «Επιδιώκω πάντα να κάνω ό,τι είναι σε αρμονία με τα θέλω μου. Είχα προτάσεις για να εμφανιστώ σε μεγάλες πίστες αλλά αρνήθηκα πολύ συνειδητά. Ισως επειδή δεν ένιωθα επαρκής για ένα τόσο μεγάλο άνοιγμα. Εκεί χρειάζονται άλλα πράγματα για ν’ ανταποκριθείς. Η πίστα έχει άλλους κανόνες. Θα ήθελα να μου συμβεί ένα μεγαλύτερο άνοιγμα στο ευρύ κοινό, όπως έγινε με την “Επιμονή”. Με απασχολεί πώς θα γίνει αυτό χωρίς να εκτεθώ. Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί είναι να νιώσεις ντροπή. Αν συμβεί αυτό, αργεί πολύ να επουλωθεί. Και ντροπή νιώθουμε όταν επιλέγουμε να κάνουμε κάτι για το οποίο δεν είμαστε έτοιμοι».