Γκάζι, απόγευμα Δευτέρας: Ενας υποψήφιος για τον δημαρχιακό θώκο της Αθήνας περπατά στην εξέδρα μιας μουσικής σκηνής, σαν να αιωρείται ανάμεσα στο κοινό του. «Η Αθήνα όμως σήμερα, δεν είναι απλώς σε κρίση. Είναι σε παρακμή» τους λέει από το μικρόφωνο που είναι στερεωμένο στο αφτί του. «Τόσα χρόνια έχει ενσωματώσει την οικονομική κατάρρευση της χώρας. Βγαίνεις το πρωί από το σπίτι σου και δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί, μέχρι να γυρίσεις το βράδυ. Βρώμα, δυσωδία, σκουπιδαριό, αταξία, ανομία, ανασφάλεια και κυρίως μιζέρια γύρω μας και μέσα μας. Αδικίες και ανισότητες. Η Αθήνα που συρρικνώνεται και τις τελευταίες δύο δεκαετίες την έχει εγκαταλείψει ένας στους πέντε μόνιμους κατοίκους». Πορτογαλία, Λισαβόνα, πρωί Τρίτης: Η ίδια αυτή πόλη ανακηρύσσεται ευρωπαϊκή πρωτεύουσα καινοτομίας για το 2018 από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Και κερδίζει και περίπου ένα εκατ. ευρώ, με τον όρο να το χρησιμοποιήσει σε καινοτόμες δράσεις. Ο νυν δήμαρχος βρίσκεται εκεί για να παραλάβει το βραβείο και πανηγυρίζει, λέγοντας πως αυτό ανήκει στους δημότες και σε όλη την Ελλάδα.

Κλισέ

Τελικά, ποιος φιλοτεχνεί το αληθινό προφίλ της πρωτεύουσας; Ο διεκδικητής της δημαρχίας Κώστας Μπακογιάννης; Ή ο σημερινός της τοπικός άρχοντας Γιώργος Καμίνης; Είναι η Αθήνα μια πόλη σε παρακμή ή μια που «εκμεταλλεύεται την καινοτομία για να βελτιώσει τη ζωή των πολιτών της», όπως γράφει ο επίσημος λογαριασμός της Κομισιόν; Το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Εκείνοι που φεύγουν, εξάλλου, θέλουν πάντα να πλασάρουν εαυτούς ως παραγωγούς έργου. Και όσοι ευελπιστούν ότι έρχονται επιχειρούν συνήθως να μαυρίσουν λίγο παραπάνω την εικόνα. Πιστοί στη νοοτροπία που έχει υπογραμμίσει το πενάκι του ΚΥΡ, πως «από την εποχή των Δωριέων έως σήμερα όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις παραλαμβάνουν καμένη γη». Αν έχει μια αξία η αναφορά στις δυο παραπάνω, εύλογα διαφορετικές, προσεγγίσεις, αυτή είναι πως η πολιτική ρητορική είναι παγιδευμένη στα κλισέ. Μπορεί ο απερχόμενος και ο πιθανώς ερχόμενος να φαίνεται σαν να διαφωνούν, αλλά στην ουσία συμφωνούν. Πού; Παρότι αμφότεροι δεν ανήκουν στην κατηγορία των παραδοσιακών πολιτικών, ενίοτε επιλέγουν να μιλούν την αργκό του κομματικού σωλήνα.