Σε όλους μας είναι γνώριμη η εικόνα των μεγάλων δυτικών πόλεων την περίοδο των Χριστουγέννων, με τα  δέντρα, τις φάτνες και τα στολισμένα καταστήματα. Εχω βρεθεί μέσα Νοεμβρίου στο Στρασβούργο για την Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κι έχω δει την πόλη πλημμυρισμένη από χριστουγεννιάτικες αγορές. Κι ας βρίσκεται στη Γαλλία, όπου ο Αρχιεπίσκοπος μας είπε ότι δεν θα ήθελε να ζει γιατί το κράτος έχει εχθρικές σχέσεις με την Εκκλησία. (Μια χαρά είναι οι σχέσεις στην πραγματικότητα, διατυπωμένες με ακρίβεια σε νόμο του 1905.)

Ανάλογα γιορτινή είναι η ατμόσφαιρα και σε άλλα κράτη που με βάση το Σύνταγμά τους έχουν θρησκευτική ουδετερότητα, όπως η Γερμανία ή το Βέλγιο. Γιατί λοιπόν ο Μάκης Βορίδης ισχυρίστηκε ότι αν η Ελλάδα ακολουθήσει το παράδειγμά τους «δεν θα μπορούμε να γιορτάζουμε σε δημόσιους χώρους τα Χριστούγεννα, δεν θα μπορούμε να βάζουμε καν φάτνες;».

Ο τομεάρχης Εσωτερικών της Νέας Δημοκρατίας είναι εθνικιστής. Οχι επειδή κράδαινε ένα τσεκούρι στα νιάτα του, αλλά επειδή αρκετά χρόνια αργότερα πολιτεύθηκε ως πρόεδρος του Ελληνικού Μετώπου με σύνθημα «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους» (δηλαδή τον Σημίτη, τον Καραμανλή, τον ΓΑΠ και την Αριστερά). Δεν είναι όμως αφελής. Αποκλείεται λοιπόν να πιστεύει αυτή την ανοησία με τις φάτνες. Και τότε γιατί τη λέει; Γιατί βγαίνει πιο συντηρητικά ακόμη κι από τον προκαθήμενο της Εκκλησίας;

Επειδή όλο και κάποιος μπορεί να τσιμπήσει. Επειδή το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης στην Ελλάδα ήταν ανέκαθεν πολύ χαμηλό. Αλλά και επειδή το να απευθύνεσαι στο θυμικό των ψηφοφόρων φέρνει τον τελευταίο καιρό εντυπωσιακά αποτελέσματα σε όλον τον δυτικό κόσμο.

Ο βουλευτής υποστήριξε και κάτι άλλο, πιο αληθοφανές. Οτι αν θεσπιστεί η θρησκευτική ουδετερότητα της πολιτείας, θα αφαιρεθούν οι σταυροί και τα εικονίσματα από τα σχολεία και τα δικαστήρια. Για το θέμα αυτό όμως έχει λάβει απόφαση ήδη από το 2009 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η απόφαση ισχύει για όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, ουδέτερες και μη, και αναφέρει ότι η παρουσία των σταυρών στις σχολικές αίθουσες αποτελεί «παραβίαση τόσο της ελευθερίας των γονέων να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους όσο και της ελευθερίας της θρησκευτικής επιλογής για τους μαθητές».

Το ίδιο δικαστήριο έκρινε μερικά χρόνια αργότερα ότι οι εργοδότες δικαιούνται να απαγορεύουν τα εμφανή θρησκευτικά σύμβολα και στους χώρους εργασίας. Με άλλα λόγια, το ζήτημα αυτό έχει σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ευρωπαϊκές συμβάσεις, όχι με τη θρησκεία και τις παραδόσεις.

Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για τη συνταγματική αναθεώρηση περιλαμβάνει πολλές προκλητικές διατάξεις και δικαίως η ΝΔ αντιδρά. Η θρησκευτική ουδετερότητα δεν περιλαμβάνεται όμως σ’ αυτές. Αντιθέτως, είναι άτολμη, και το χθεσινό ραντεβού Τσίπρα – Ιερώνυμου έδειξε γιατί. Πώς είναι δυνατόν ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κόμμα να την καταγγέλλει;