Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η διεθνής κοινότητα συσπειρώθηκε προκειμένου να οικοδομήσει ένα κοινό μέλλον. Το ίδιο πρέπει να κάνουμε και τώρα. Λόγω της βραδείας και άνισης ανάκαμψης τη δεκαετία που ακολούθησε την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας νιώθει πλέον δυσαρέσκεια και πικρία, όχι μόνο απέναντι στην πολιτική και στους πολιτικούς, αλλά και για την παγκοσμιοποίηση και ολόκληρο το οικονομικό σύστημα. Σε μια εποχή ευρείας ανασφάλειας και απογοήτευσης, ο λαϊκισμός γίνεται ολοένα και πιο ελκυστικός. Η λαϊκιστική ρητορική όμως αποσιωπεί – και συχνά μπερδεύει – την ουσιώδη διάκριση ανάμεσα σε δύο έννοιες: την παγκοσμιοποίηση (globalization) και τον παγκοσμισμό (globalism). Η παγκοσμιοποίηση είναι ένα φαινόμενο που καθοδηγείται από την τεχνολογία και την κυκλοφορία ιδεών, ανθρώπων και αγαθών. Ο παγκοσμισμός είναι μια ιδεολογία που πριμοδοτεί τη νεοφιλελεύθερη παγκόσμια τάξη έναντι των εθνικών συμφερόντων. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ζούμε σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Το κατά πόσο όμως όλες μας οι πολιτικές θα έπρεπε να είναι «παγκοσμιστικές» χωράει πολλή συζήτηση.
Στο τέλος τέλος, αυτή η εποχή κρίσης έχει εγείρει σημαντικά ερωτήματα για την αρχιτεκτονική της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Ολοένα και περισσότεροι ψηφοφόροι ζητούν να «πάρουν πίσω τον έλεγχο» από τις «παγκόσμιες δυνάμεις», η πρόκληση λοιπόν είναι η αποκατάσταση της κυριαρχίας σε έναν κόσμο που απαιτεί συνεργασία. Αντί να περιχαρακώνουμε τις οικονομίες μέσω του προστατευτισμού και των εθνικιστικών πολιτικών, πρέπει να σφυρηλατήσουμε ένα νέο κοινωνικό σύμφωνο ανάμεσα στους πολίτες και στους ηγέτες τους, ώστε να νιώθουν όλοι τόσο ασφαλείς στο σπίτι τους που να παραμένουν ανοιχτοί στον κόσμο. Ειδάλλως, η συνεχιζόμενη διάσπαση του κοινωνικού ιστού θα μπορούσε να οδηγήσει στην κατάρρευση της δημοκρατίας.
Επιπλέον, οι προκλήσεις που συνδέονται με την 4η Βιομηχανική Επανάσταση συμπίπτουν με την ταχεία ανάδυση οικολογικών περιορισμών, την έλευση μιας πολυπολικής διεθνούς τάξης και μια αυξανόμενη ανισότητα. Οι εξελίξεις αυτές φέρνουν μια νέα εποχή παγκοσμιοποίησης. Το κατά πόσο θα βελτιώσει την ανθρώπινη κατάσταση θα εξαρτηθεί από το κατά πόσο η εταιρική, τοπική, εθνική και διεθνής διακυβέρνηση θα καταφέρει να προσαρμοστεί εγκαίρως.
Αυτό θα είναι και το θέμα του επόμενου Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός: «Παγκοσμιοποίηση 4.0: Διαμορφώνοντας μια Νέα Αρχιτεκτονική την Εποχή της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης». Είτε είμαστε έτοιμοι είτε όχι, ένας νέος κόσμος είναι εδώ.