Ο παροξυσμός διεκδίκησης αναδρομικών από τα περίπου 2,5 εκατομμύρια συνταξιούχους προφανέστατα δεν έχει βάση, ούτε μπορεί να υποστηριχθεί από τις δυνατότητες του κράτους, το οποίο τελεί ακόμη υπό τη δαμόκλειο σπάθη της χρεοκοπίας.

Οι επαναλαμβανόμενες περικοπές που εφαρμόστηκαν στις συντάξεις τα τελευταία χρόνια δεν είναι ό,τι καλύτερο μας συνέβη, αλλά έχουν την εξήγησή τους.

Επιβλήθηκαν για δύο βασικούς λόγους: Πρώτον, επειδή η χώρα βρέθηκε σε εξαιρετικά δεινή θέση, επειδή τα ασφαλιστικά ταμεία χρεοκόπησαν και επειδή το κράτος που χρηματοδοτούσε την καταβολή των συντάξεων δεν είχε και δεν μπορούσε να βρει τους απαιτούμενους πόρους για τη διασφάλισή τους. Και δεύτερον, επειδή το ίδιο το ασφαλιστικό σύστημα έπεσε θύμα των δημογραφικών εξελίξεων, της γήρανσης του πληθυσμού και της αθρόας απονομής συντάξεων σε όποιον περνούσε απέξω, ανεξαρτήτως αν είχε συνεισφέρει ή όχι στο ασφαλιστικό σύστημα.

Με απλά λόγια, το μεν κράτος δεν είχε πόρους στη διάθεσή του προκειμένου να στηρίξει τις συντάξεις, τα δε ταμεία αποδιαρθρώθηκαν εξαιτίας της ανατραπείσης αναλογίας μεταξύ ασφαλισμένων – εργαζομένων και συνταξιούχων. Κάτι που ήταν γνωστό και αναμενόμενο από τη δεκαετία του ’90, αλλά όλες οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις κώφευαν στις πολλές εκκλήσεις των ειδικών για το επερχόμενο τέλος των συντάξεων.

Οι περισσότεροι ξεχνούν, ή μάλλον δεν θέλουν να θυμούνται, ότι πριν από οκτώ χρόνια η Ελλάδα αποκλείστηκε από τις αγορές και ουδείς ήταν διατεθειμένος να της δανείσει λόγω των πανύψηλων ελλειμμάτων και των εξ αυτών αναπαραγόμενων ατελείωτων χρεών.

Η χώρα δεν κατέρρευσε το 2009 και το 2010 και οι συνταξιούχοι δεν έχασαν όλα τους τα εισοδήματα επειδή η Ευρώπη και άλλοι διεθνείς πιστωτές δέχτηκαν να χρηματοδοτήσουν για να μην καταρρεύσει η Ελλάδα. Εναντι αυτής της βοήθειας απαίτησαν συγκεκριμένα μέτρα ελέγχου των ελλειμμάτων και των χρεών, μεταξύ των οποίων περιλαμβανόταν και η μείωση των συντάξεων. Και αυτό γιατί απλούστατα ουδείς ήταν διατεθειμένος να χρηματοδοτεί εσαεί, χωρίς προοπτική εξυγίανσης των δημόσιων οικονομικών, την Ελλάδα.

Μαζί με τη μείωση των συντάξεων τότε αυξήθηκαν οι φόροι, μειώθηκαν οι μισθοί του Δημοσίου, πουλήθηκαν περιουσιακά στοιχεία του κράτους και περιορίστηκαν συνολικά οι κρατικές δαπάνες, καταναλωτικές και επενδυτικές.

Οκτώ χρόνια μετά και προτού η χώρα ξεφύγει από τον βαρύ κύκλο της χρεοκοπίας, ορισμένοι επιτήδειοι, κυβερνητικοί και αντιπολιτευόμενοι, συνέλαβαν την ιδέα να εμπορευθούν την ελπίδα των χειμαζόμενων ακόμη συνταξιούχων.

Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, δικηγόροι και επαγγελματίες συνταξιολόγοι έστησαν μαγαζάκια διεκδίκησης αναδρομικών και τον τελευταίο μήνα επιδίδονται συστηματικά σε άγρα πελατείας από κατεξοχήν λαϊκιστικές τηλεοπτικές εκπομπές.

Καλούν ανερυθρίαστα τους γέροντες και τις γερόντισσες να καταθέσουν μαζικά, μέσω προφανώς των συμβεβλημένων μαζί τους δικηγορικών γραφείων, αιτήσεις διεκδίκησης αναδρομικών. Και όλα αυτά γνωρίζοντας την αδυναμία, το έλλειμμα πόρων και δυνατοτήτων που συνεχίζουν να καταδυναστεύουν τη χώρα.

Περιττό δε να σημειώσουμε ότι το Δημόσιο θα χρειαστεί να εκταμιεύσει κοντά στα 10 δισ. ευρώ προκειμένου να καλύψει τις διεκδικούμενες απαιτήσεις των αναδρομικών στους συνταξιούχους. Ποσό που προφανώς δεν διαθέτει και αν υποχρεωθεί να καταβάλει θα πρέπει να το αφαιρέσει από άλλες ζώνες, όπως αυτές της υγείας, της παιδείας, της ασφάλειας, της άμυνας, των επενδύσεων και ένας Θεός ξέρει εις βάρος πόσων άλλων τομέων της δημόσιας ζωής.

Το κόμμα των λαϊκιστικών της ΤV δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο.

Εμπορεύεται με χυδαίο τρόπο τις ανάγκες εκατομμυρίων συνταξιούχων για να ζει και να βασιλεύει το ίδιο.

Κάποτε πρέπει να μπει ένα τέλος σε αυτόν τον τόσο ζημιογόνο κύκλο.