Μιλώντας σε κάποια ημερίδα για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, ο αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης Παπαγγελόπουλος ανέπτυξε το φλέγον θέμα της «μεταδημοκρατίας».

Η βασική ιδέα είναι ότι την κανονική δημοκρατία υποκαθιστά κάποια «οικονομική ελίτ» της οποίας «η δίψα για εξουσία» είναι «αχαλίνωτη και ακόρεστη».

Γι’ αυτό η «οικονομική ελίτ» επιδιώκει «να αποκτήσει μερίδιο της πολιτικής εξουσίας που δεν της ανήκει» και «να καθορίσει τις πολιτικές εξελίξεις».

Ο υπουργός αποκαλύπτει έτσι «τα σκοτεινά σχέδια των σκοτεινών κύκλων» εξηγώντας ότι «άλλωστε όλοι οι κύκλοι είναι σκοτεινοί γιατί προτιμούν το σκοτάδι και απεχθάνονται το φως».

Διαπίστωση που κινείται στα όρια της ταυτολογίας, αφού δυσκολεύομαι να φανταστώ σκοτεινούς κύκλους που δρουν φωταγωγημένοι.

Εως εδώ ας πούμε καλά.

Η σκέψη δεν είναι σοβαρή. Αλλά αποτελεί προσφιλές θέμα συζήτησης διάφορων συνωμοσιολόγων και ψεκασμένων σε καφενεία της γειτονιάς και σε «ακροαριστεροδεξιές» ιστοσελίδες του Διαδικτύου.

«Ο τρελός με την τρελάρα του γεμίζει την κοιλάρα του».

Τα μπερδεμένα ξεκινούν στη συνέχεια. Διότι μεταξύ άλλων ο υπουργός εξήγησε (ελαφρώς ασυνάρτητα) ότι:

«Στην Ελλάδα προάγγελος της μεταδημοκρατίας, την οποία ορισμένοι προσπαθούν να εγκαθιδρύσουν, τη μεταδημοκρατία που αποτελεί κεκαλυμμένη οικονομική φεουδαρχία, υπήρξε προάγγελος αυτής της κατάστασης, επαναλαμβάνω, υπήρξε η ανατροπή δημοκρατικά εκλεγμένου Πρωθυπουργού και της κυβέρνησής του και η αντικατάστασή του από εξοκοινοβουλευτικό πρόσωπο».

Ομολογώ ότι αγνοώ το περιστατικό – η τελευταία ανατροπή δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης καταγράφεται τον Ιούλιο του 1965.

Αν όμως εννοεί την κυβέρνηση Παπανδρέου το 2011 (άλλη προσφιλής θεματολογία ψεκασμένων…), να σημειώσω ότι ο Παπανδρέου ουδέποτε ανετράπη. Πήρε ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή κι αμέσως μετά έφτιαξε μια άλλη κυβέρνηση με τη ΝΔ και τον ΛΑΟΣ επειδή τα πράγματα είχαν ξεφύγει.

Ενδεχομένως ο αναπληρωτής υπουργός να ενοχλήθηκε επειδή ο νέος Πρωθυπουργός ήταν «εξωκοινοβουλευτικό πρόσωπο».

Αλλά εξ όσων γνωρίζω ο Παπαγγελόπουλος δεν έχει εκλεγεί ποτέ και σε τίποτα. Ούτε έχει κάποια αξιομνημόνευτη πορεία στη δημοκρατική πολιτική σκηνή.

Δεν είναι δηλαδή Παπαδήμος. Είναι ένας συνταξιούχος δικαστικός χωρίς άλλες περγαμηνές, διακρίσεις ή επιδόσεις.

Για γνωστούς ή άγνωστους λόγους βρέθηκε υπουργός στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Θάνου και μετά συνέχισε στην κυβέρνηση Τσίπρα ως ανταμοιβή (υποθέτω) γνωστών ή άγνωστων υπηρεσιών.

Πολιτικά δηλώνει «καραμανλικός» – ό,τι κι αν μπορεί να σημαίνει αυτό στη σημερινή Ελλάδα για κάποιον που είναι υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ και δεν είναι η Παπακώστα.

Εκεί είναι όλο το ζουμί. Πώς γίνεται να μετέχεις σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς με τέτοιο ρεπερτόριο παράκρουσης; Και επιπροσθέτως να είσαι και υπουργός Δικαιοσύνης;

Αλλά σε αυτό φυσικά αρμόδιος να απαντήσει δεν είναι ο υπουργός. Είναι μάλλον η Αριστερά.