Ας πούμε ότι υπάρχει μια πόρτα και ανοίγοντάς την μπαίνεις σε ένα τούνελ που οδηγεί στο μυαλό του Αλέξη Τσίπρα, τι βρίσκεις εκεί; Κάποιον που νομίζει ότι με όσα συμφώνησε προχθές με τον Αρχιεπίσκοπο μπορεί να αυτοπλασαριστεί στον αριστερό πυρήνα των ψηφοφόρων του ως εκείνος που έκανε πράξη τον διαχωρισμό Εκκλησίας – Κράτους. Και δίπλα του έναν άλλον που θεωρεί ότι με το περιεχόμενο της συμφωνίας ικανοποιεί όσους ενσαρκώνουν τον θεσμό της Εκκλησίας. Σε μια ορθολογική ανάλυση τα δυο αυτά επιτεύγματα είναι αντιφατικά, αν όχι αλληλοαποκλειόμενα. Κι όμως, ο αριστερός πρωθυπουργός που έχει συνομιλήσει με την Πλατυτέρα των Ουρανών, φαίνεται να πίστεψε πως λέγοντας ότι οι κληρικοί δεν θα είναι πια δημόσιοι υπάλληλοι ευχαρίστησε τον μέσο σύντροφό του. Και υποστηρίζοντας ότι «το Ελληνικό Δημόσιο δεσμεύεται ότι θα καταβάλλει ετησίως στην Εκκλησία με μορφή επιδότησης ποσό αντίστοιχο με το σημερινό κόστος μισθοδοσίας των εν ενεργεία ιερέων» κέρδισε τον μέσο κληρικό. Από μια άποψη η εν λόγω τσιπρική ανάλυση είναι αναμενόμενη. Μέχρι τώρα ανάλογοι ευσεβείς πρωθυπουργικοί πόθοι είχαν πραγματοποιηθεί.

Κατόρθωμα

Στήριξε την κυβερνώσα Αριστερά στις ψήφους της λαϊκής κι ακραίας Δεξιάς σαν να ήταν η φυσικότερη συμμαχία. Μετέτρεψε το Οχι, που ο ίδιος ζητούσε από το εκλογικό σώμα στο δημοψήφισμα, σε Ναι τόσο εύκολα όσο απαιτούσε να θεσμοθετηθεί η κοπάνα ως μαθητικό δικαίωμα το μακρινό 1990 σε τηλεοπτική εκπομπή. «Υπέγραψε» Μνημόνια με την άνεση που καταργούσε τα προηγούμενα «με έναν νόμο κι ένα άρθρο». Βέβαια, πριν καν συμπληρωθεί 24ωρο από τις κοινές του δηλώσεις με τον Ιερώνυμο, κάποιος που φιλοδοξεί να εκφράζει τον ΣΥΡΙΖΑ τον παλιό, τον ορθόδοξο, ο Φίλης, διέψευδε το ένα σκέλος της ανάγνωσής του. Και το συνδικαλιστικό όργανο των κληρικών το άλλο με μια πύρινη ανακοίνωση, που ενημέρωνε ότι «θα πράξει τα δέοντα να ακυρωθεί η επαίσχυντη συμφωνία». Οφείλει κανείς να αναγνωρίσει στον Τσίπρα ότι τους έχει ξεγελάσει όλους για λίγο καιρό κι έχει ξεγελάσει λίγους όλο τον καιρό. Δύσκολα, όμως, θα διαψεύσει τον Λίνκολν που υποστήριζε ότι δεν μπορείς να τους ξεγελάς όλους όλο τον καιρό. Δεν αρκούν 10.000 προσλήψεις στο Δημόσιο για ένα τέτοιο κατόρθωμα.