Αλλιώς τα λέει ο Ηρόδοτος, αλλιώς ο Πλούταρχος, αλλιώς ο Λουκιανός. Τι σημασία όμως έχει αν ο Φειδιππίδης, ενώ είχε προηγουμένως διανύσει τη διαδρομή Αθήνα – Σπάρτη – Αθήνα σε τέσσερις ημέρες, ήταν αυτός που έτρεξε από τον Μαραθώνα για να αναγγείλει τη νίκη, αν ήταν κάποιος άλλος, αν ξεψύχησε μόλις ανέκραξε το «νενικήκαμεν», αν το «νενικήκαμεν» ήταν «νενικήκαμεν» ή ό,τι άλλο. Ο συμβολισμός του Μαραθωνίου, ούτως ή άλλως, αναδεικνύει το ψυχικό σθένος πάνω από τη σωματική ρώμη. Και το πείσμα του ανθρώπου πάνω από τις φυσικές του αντοχές.

Η Μαρία Αντζουλή και ο Γιάννης Πάλμος είδαν την κανονικότητα όπως την ήξεραν μέχρι το απόγευμα της 23ης Ιουλίου να λαμπαδιάζει γύρω τους, να γίνεται στάχτη μέσα σε λίγα λεπτά. Αλλά ακόμη και αν το σθένος τους ξεπέρασε τη δύναμή τους και το πείσμα τους την αντοχή τους, από τύχη τα ονόματά τους δεν προστέθηκαν στον κατάλογο των 99. Ναι, μπορεί να είναι τυχεροί, μοιράζονται ωστόσο ένα πολύ βαρύ φορτίο μαζί με τους άλλους επιζήσαντες. Ενα φορτίο που δεν επιμερίζεται είτε το σηκώνει ένας είτε δέκα χιλιάδες. Να μην αφήσουν αυτή την ιστορία να ξεχαστεί, ούτε τις ευθύνες να ξεφτίσουν. Να γίνουν ο Θουκυδίδης και ο Δάντης μαζί, ώστε να μάθουν και οι επόμενες γενιές γι’ αυτήν τη μάχη με την κόλαση. Να μη γίνει ύστερα από χρόνια θρύλος, αλλά να παραμείνει Ιστορία. Ιστορία που θα καταδικάσει την ύβριν των ενόχων.

Γι’ αυτό και η συμμετοχή τους στον φετινό Μαραθώνιο έχει, πέρα από τον δυνατό συμβολισμό, και μια πιο ουσιαστική διάσταση. Η Μαρία, ο Γιάννης, οι άνθρωποι με τις μαύρες μπλούζες που θα σχηματίσουν την «αλυσίδα» στη Λεωφόρο Μαραθώνος, θα συμβάλουν ώστε να γίνει η κραυγή τους, αυτό το 99, παγκόσμια φωνή. Ετσι μόνο θα μείνει ζωντανή αυτή η τραγωδία, αποτέλεσμα φυσικής λαίλαπας και κρατικής αδράνειας. Οχι με δακρυσμένες φωτογραφίες που δείχνουν τα κυκλάμινα να ξαναφυτρώνουν στο Μάτι.