Οταν ήμασταν μικροί παίζαμε ένα παιχνίδι με το περίεργο όνομα «μπιζ». Ενα παιδί έκανε τη «μάνα» και δεχόταν στην πλάτη ή ακόμα και στο κεφάλι χτυπήματα από τα υπόλοιπα παιδιά, τα οποία στη συνέχεια φώναζαν «μπιζ», περιστρέφοντας το χέρι τους. Η «μάνα» έπρεπε να βρει ποιο από τα παιδιά τη χτύπησε για να την αντικαταστήσει στην «υποδοχή» σφαλιαρών. Συνήθως το παιδί που έκανε τη «μάνα» το θεωρούσαμε εμείς οι ξύπνιοι το κορόιδο της παρέας.

Θυμήθηκα το «μπιζ» βλέποντας τη συγκομιδή της ΑΕΚ στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ενα ολοστρόγγυλο κουλούρι. Αυτή και η Λοκομοτίβ Μόσχας. Οι «μάνες» της φετινής διοργάνωσης. Πολύ ξύλο, αλλά η ΑΕΚ δεν μπορεί να βρει τον ένοχο για να την αντικαταστήσει και να πάψει να είναι το κορόιδο.

Θυμήθηκα επίσης τα διθυραμβικά σχόλια του φιλοαεκτζίδικου Τύπου για τη συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ, το σεντόνι, τα εκατομμύρια. Οπως και τα περσινά σχόλια για τη φτωχή συγκομιδή βαθμών του Ολυμπιακού.

Η ΑΕΚ φλερτάρει με το αρνητικό ρεκόρ να γίνει η πρώτη ελληνική ομάδα που δεν θα έχει κατακτήσει βαθμό στους ομίλους. Δεν θα έπρεπε να μας προκαλεί έκπληξη. Αλλωστε το παρελθόν αποτελεί τον καλύτερο οδηγό για το μέλλον. Οι νίκες της ΑΕΚ στην ιστορία της διοργάνωσης μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού. Και περισσεύουν και τρία. Με Μίλαν και Λιλ το μακρινό 2006 είναι όλες κι όλες.

Ως «επιτυχία» μετρά τις διπλές ισοπαλίες με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Πού να τη νικούσε κιόλας.

Η ορμή της ΑΕΚ ξεθυμαίνει μόλις περνά τα σύνορα. Σαν τις σχολικές εκδρομές ένα πράγμα. Που τα παιδιά κάνουν σχέδια για ένα αξέχαστο ταξίδι, αλλά γρήγορα αντιλαμβάνονται πως η προσδοκία δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Τα χειρότερα για τον Δικέφαλο είναι μπροστά. Η άσχημη εμπειρία από την Ευρώπη θα μετουσιωθεί σε γκρίνια και εσωτερικές τριβές. Η επίθεση του Τσόσιτς στον συμπαίκτη του Χουλτ ήταν μία σκηνή από τα «προσεχώς».