Σε ένα ευνομούμενο κράτος θα έπρεπε εδώ και καιρό να απαιτούμε απαντήσεις σε κρίσιμα ερωτήματα σχετικά με την «υπόθεση Novartis», όπως: με ποια κριτήρια χρίστηκαν προστατευόμενοι μάρτυρες άτομα που δεν είχαν συγκεκριμένα στοιχεία να εισφέρουν; Είναι αλήθεια ότι έλαβαν αυτό το καθεστώς, ενώ έχουν εκκρεμότητες με τη Δικαιοσύνη; Θα το διατηρήσουν εσαεί, παρότι κατέθεσαν τερατώδη ψέματα εναντίον δύο πρώην πρωθυπουργών και οκτώ πρώην υπουργών; Θα αναζητηθούν ευθύνες, πειθαρχικές και ποινικές, από τα αρμόδια όργανα της Δικαιοσύνης για τους εμπλεκόμενους δικαστικούς λειτουργούς;

     Αντί όμως να πιέζουμε να διαλευκανθεί αυτή η σκανδαλώδης υπόθεση, φαίνεται να έχουμε τόσο πολύ εξοικειωθεί με όσα συνέβησαν, ώστε πλέον αποδεχόμαστε την πιθανότητα να ασκηθούν διώξεις κατά πολιτικών προσώπων για το αδίκημα της δωροληψίας και να σταλούν κλήσεις σε απολογία με μοναδική ένδειξη καταθέσεις που αποδείχτηκαν παντελώς αναξιόπιστες. Οι περισσότεροι συζητούν αυτό το ενδεχόμενο, ορισμένοι το απεύχονται, άλλοι περιμένουν μοιρολατρικά την ώρα της επίσημης ανακοίνωσης, και μόνον ελάχιστοι δηλώνουν μαχητικά αντίθετοι και έτοιμοι να κινηθούν νομικά εναντίον των αρμόδιων οργάνων της Δικαιοσύνης.

Και αναρωτιέμαι. Η Ενωση Δικαστών και Εισαγγελέων έχει λάβει κατά καιρούς θαρραλέες θέσεις προασπιζόμενη την ανεξαρτησία της ελληνικής Δικαιοσύνης έναντι της σημερινής κυβέρνησης. Μήπως είναι καιρός να προασπίσει το κύρος της και έναντι τέτοιων φαινομένων; Οσα συνέβησαν με τους προστατευόμενους μάρτυρες θα έπρεπε να τους είχαν ήδη κινητοποιήσει. Μήπως πρέπει να υπενθυμίσουν προς πάσα κατεύθυνση ότι η Δικαιοσύνη δεν δρα ανεξέλεγκτα και έτσι να συμβάλουν, ώστε η πιο μαύρη σελίδα στη μεταπολιτευτική ιστορία της ελληνικής Δικαιοσύνης να μην έχει συνέχεια; Διότι η συμπεριφορά των ολίγων, ή έστω των ελαχίστων, αντανακλά στους πολλούς και διότι η σιωπή μπορεί να παρερμηνευτεί (quid tacet consentire videtur ή «η σιωπή δηλώνει συναίνεση»).

Ο Μιχαήλ Πασχάλης είναι ομότιμος καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης