Η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης βασίστηκε σε δύο πολιτικούς άξονες. Ο ένας ήταν η πλήρης ευθυγράμμιση με τις απαιτήσεις των δανειστών, ο άλλος η υπερφορολόγηση. Πολιτικός ήταν και ο στόχος: να μπορέσει κάποια στιγμή να ανοίξει το πουγκί και να μοιράσει χρήμα σε κατηγορίες πολιτών που θεωρεί ότι θα μπορούσαν να τη στηρίξουν εκλογικά.
Αυτό το οικονομικό πρόγραμμα, ένα πρόγραμμα βγαλμένο από τα παλιά, βάφτισε ο Πρωθυπουργός χθες στη Βουλή «Τέταρτο Μνημόνιο». Φάνηκε δε τόσο ικανοποιημένος με το εύρημα, ώστε περίσσεψε η ειρωνεία προς την αντιπολίτευση: «Θα ψηφίζετε σε όλα “ναι”» είπε σε κάποια αποστροφή της παρέμβασής του.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι πολίτες αυτής της χώρας έχουν σηκώσει δυσβάστακτο βάρος σε αυτά τα οκτώ χρόνια της κρίσης, τέσσερα από τα οποία με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Οι πολίτες πρέπει ασφαλώς να στηριχθούν. Οχι όμως με έναν τρόπο που θα υπονομεύσει την τεράστια προσπάθειά τους ούτε με έναν τρόπο που θα τινάξει στον αέρα τα πάντα.
Η ανησυχία που έχει αρχίσει να εκφράζεται στις Βρυξέλλες όλο και πιο έντονα δείχνει ότι η κυβέρνηση κινείται ακριβώς σε αυτή τη δυσοίωνη κατεύθυνση. Οι κυβερνώντες εµφανίζονται αποφασισμένοι να παίξουν το τελευταίο τους χαρτί χωρίς να υπολογίζουν για ακόμη μια φορά κινδύνους και κόστος. Από μια κυβέρνηση που για να μη ρίξει μεσούσης της κρίσης τη χώρα στα βράχια σύρθηκε σε ένα νέο Μνημόνιο, θα ανέμενε κανείς μεγαλύτερη σύνεση. Θα ανέμενε περισσότερο σεβασμό στους κόπους των Ελλήνων. Και λιγότερη αφοσίωση στο πουγκί.