Ακούστε τον κυβερνητικό εκπρόσωπο: «Η ιστορική συμφωνία Πολιτείας – Εκκλησίας απελευθερώνει 10.000 θέσεις δημοσίων υπαλλήλων».
Ακούστε τον υπουργό Μεταφορών: «Είναι καθήκον του προέδρου του ΣΑΤΑ να υπερασπιστεί τον κλάδο σε θεσμικό επίπεδο και σε αυτό το μέτρο κινήθηκε».
Ακούστε τον έναν υπουργό μετά τον άλλον, αλλά και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό: «Η επιστροφή των αναδρομικών αποτελεί πολιτική βούληση, όχι νομική δέσμευση».
Πρόκειται ασφαλώς για διαφορετικά ζητήματα. Δείχνουν όμως την ίδια νοοτροπία. Αποτελούν εκφράσεις ενός κόμματος το οποίο υπήρξε λαϊκιστικό πριν από τις εκλογές, διατήρησε τον λαϊκιστικό του χαρακτήρα σε όλη τη διάρκεια της θητείας του ανεξάρτητα από την εικόνα που παρουσίαζε στο εξωτερικό και θα παρουσιάζει μια όλο και πιο λαϊκιστική εικόνα όσο πλησιάζουν οι εκλογές.
Τίποτα πρωτότυπο, θα πει κάποιος. Λαϊκιστές κυβέρνησαν και στο παρελθόν αυτόν τον τόπο, λαϊκιστές κυβερνούν σήμερα όλο και περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Γιατί να συμβαίνει κάτι διαφορετικό στην Ελλάδα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ; Είναι σωστή αυτή η παρατήρηση. Αρκεί να το ξέρουμε, να το συμφωνήσουμε, να αφήσουμε στην άκρη τις ανοησίες περί ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς και να δούμε ποια είναι τα στοιχεία που απαιτούνται για να μπει επιτέλους η χώρα στην τροχιά των μεταρρυθμίσεων.
Ενα βασικό στοιχείο είναι η έμφαση στην ανάπτυξη και τις επενδύσεις. Με ορισμένες φωτεινές εξαιρέσεις, όπως ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομίας Στέργιος Πιτσιόρλας, η σημερινή κυβέρνηση κάνει ακριβώς το αντίθετο: οικοδομεί ένα υπερπλεόνασμα χάρις στη φορολογική αφαίμαξη, το οποίο στη συνέχεια χρησιμοποιεί για να ψαρέψει ψήφους με τις μεθόδους των προσλήψεων και των «μποναμάδων». Οι ίδιοι άνθρωποι που αρνήθηκαν να αναλάβουν την ιδιοκτησία των μεταρρυθμίσεων, θεωρώντας τες ένα αναγκαίο διάλειμμα στην πορεία προς τον σοσιαλισμό, σπεύδουν σήμερα να κλείσουν το μάτι στους ψηφοφόρους βεβαιώνοντάς τους ότι επιστρέφουν τα αναδρομικά επειδή το θέλουν οι ίδιοι και όχι επειδή τους υποχρεώνουν τα δικαστήρια.
Ακόμη σημαντικότερες για την έξοδο μιας χώρας από το τέλμα είναι η καινοτομία, η επιχειρηματικότητα και η εξωστρέφεια. Η κυβέρνηση στέλνει και εδώ το αντίθετο μήνυμα, με την υπεράσπιση του Θύμιου Λυμπερόπουλου από τον Χρήστο Σπίρτζη. Εναντίον του συνδικαλιστή κινήθηκε μια από τις πιο πρωτοποριακές ελληνικές εταιρείες, η Taxibeat, θεωρώντας ότι θίγεται από τους ισχυρισμούς του και τους χαρακτηρισμούς του. Και ο υπουργός πήρε το μέρος του ελπίζοντας στην ψήφο των ταξιτζήδων, όπως ο Πρωθυπουργός πήρε το μέρος της Εκκλησίας ελπίζοντας στην ψήφο των κληρικών.
Το ζητούμενο δεν είναι βέβαια να πληρώσουν τα σπασμένα διάφορες κοινωνικές κατηγορίες, είτε πρόκειται για τους δημοσίους υπαλλήλους, τους ένστολους ή τους αυτοκινητιστές. Ολοι θύματα της κρίσης είναι. Η θεοποίηση όμως των κεκτημένων και η δαιμονοποίηση του καινούργιου αποτελούν την καλύτερη συνταγή για τη διαιώνιση αυτής της κρίσης.