«Η αφήγηση απαιτεί προστατευτικά που προφυλάσσουν τον ακροατή ή τον αναγνώστη από τον τρόμο της απεριόριστης δυνατότητας – προστατευτικά όπως η κατοπτρική ασπίδα του Περσέα, η οποία τον προφυλάσσει ώστε να μη γίνει πέτρα σε περίπτωση που κοιτάξει κατάματα τη Μέδουσα. Τελικά ο Περσέας τη ζυγιάζει μέσα στον καθρέφτη της ασπίδας του και την αποκεφαλίζει με μια εύστοχη κίνηση. Τα λογοτεχνικά σχήματα λόγου είναι η καθρεπτίζουσα ασπίδα του Περσέα: μας σώζουν από τον απόλυτο τρόμο του πιθανού… Ο Herman Melville εμπιστεύθηκε στον φίλο του Nathaniel Hawthorne ότι στο Μόμπι Ντικ ήταν η χριστιανοσύνη αυτό που είχε στο μυαλό του ως άσπρη φάλαινα, την οποία καμάκωσε τελικά ο Queequeg, ο πιο ειδωλολάτρης από όλο το ειδωλολατρικό πλήρωμα… Είναι η θαλασσινή περιπέτεια τούτου του καταπληκτικού βιβλίου αυτό που μας προστατεύει έτσι ώστε να μη γίνουμε πέτρα καθώς θα διαβάζουμε το αντιχριστιανικό μήνυμα του Melville; Είναι άραγε η συνηθισμένη ζωή της Emma Bovary αυτό που μας σώζει από το σοκ της ιστορίας του Flaubert για το ενδεχόμενο ανέφικτο του γάμου;».

(Από το Jerome Bruner, «Δημιουργώντας ιστορίες», μτφ. Βασιλική Τσούρτου, Κατερίνα Πολυδάκη, Γιάννης Κουγιουμτζάκης, Πεδίο, 2018)