Τoν είδα από μακριά να πλησιάζει. Εμοιαζε με μια μεγάλη μπλε κάμπια. Ηταν καλοκαίρι και η ζέστη σού προκαλούσε υπερδιέγερση. Επιτέλους, έφτασε ο συρμός. Ολοκαίνουργιος. Πάτησα το κουμπί γεμάτος περιέργεια.  Ανοιξαν οι πόρτες και ένιωσα σαν να μπήκα σε άλλη χώρα. Κλιματισμός, κουρτίνες σε σκούρο μπλε χρώμα για να σε προφυλάσσουν από την αντηλιά, καθαρά καθίσματα.

Για έναν άνθρωπο που τότε θεωρούσε απολίτιστους όσους χρησιμοποιούσαν το ΙΧ για να πάνε στις δουλειές τους, ο προαστιακός αποτελούσε μια δικαίωση. Σε συνδυασμό με το μετρό και τον ηλεκτρικό, είχε δημιουργηθεί επιτέλους ένα δίκτυο συγκοινωνιών ευρωπαϊκών προδιαγραφών.

Χαλάλι οι χιλιάδες φορές που άκουσα στον ηλεκτρικό το «Καράβι το φεγγάρι» σε όλες τις εκδοχές του, από μπιτάτο μέχρι ροκ και απ’ όλες τις φυλές. Χαλάλι η ταλαιπωρία, οι καθυστερήσεις, η βρώμα, τα έργα που δεν τελείωναν ποτέ, οι βρισιές της διακονιάρας που δεν ήταν ποτέ ικανοποιημένη με αυτά που της έδινες. Χαλάλι οι εικόνες με τους χρήστες ουσιών να ουρούν σε κουτάκια αναψυκτικών. Οι καβγάδες τους στα τελευταία δρομολόγια της ημέρας με τους μηχανοδηγούς.

Χαλάλι για τον τύπο που κλείδωσε ένα βράδυ τον σταθμό της Νέας Ιωνίας και περιμέναμε μία ώρα για να μας ανοίξει και να πάμε σπίτια μας.

Πίστεψα πως όλα αυτά ανήκουν πια στο παρελθόν. Τι μωρός! Οι ψηφίδες της ελπίδας άρχισαν να αφαιρούνται μία, μία. Πρώτα έφυγαν οι κουρτίνες. Στη συνέχεια εμφανίστηκαν οι πρώτες μουτζούρες με χονδρούς μαύρους μαρκαδόρους. Η βρώμα και τα γκράφιτι άρχισαν να κάνουν δειλά δειλά την εμφάνισή τους. Τα δρομολόγια αραίωσαν. Από τέσσερα έγιναν τρία και τώρα δύο ανά ώρα. Ο τελευταίος συρμός περνούσε πια στις δέκα το βράδυ. Αν τολμούσες να κάνεις παρατήρηση σε κάποιον Αθίγγανο που προσπαθούσε να χαλάσει τις ενδιάμεσες πόρτες ένα τρένο σε έβριζε, σε αποκαλούσε ρατσιστή.

Σταμάτησα εδώ και χρόνια να χρησιμοποιώ τις συγκοινωνίες. Βλέπω από μακριά την μπλε κάμπια και σκέφτομαι με λύπη πώς πετάξαμε μία ακόμα μεγάλη ευκαιρία να αλλάξουμε.