Σε πρόσφατο ταξίδι στο εξωτερικό, ξένοι συνάδελφοι με ρώτησαν για την κατάσταση στην Ελλάδα. Ξεκίνησαν, μάλιστα, λέγοντας ότι oι Ελληνες φαίνεται τελικά να έχουν φιλοσοφήσει την κατάσταση, αφού «δεν ακούμε πια για μεγάλες πορείες και επεισόδια στους δρόμους τα τελευταία χρόνια». Αναγκάστηκα να τους διευκρινίσω ότι δεν πρόκειται για… φιλοσοφία, αλλά ότι ο ελληνικός λαός μάλλον παραιτήθηκε από τις διεκδικήσεις του, κυρίως για δύο λόγους: Πρώτον, γιατί κουράστηκε και, δεύτερον, γιατί ο αγώνας του για επιβίωση μονοπωλεί κάθε ενδιαφέρον του. Για την ακρίβεια, αυτό πλέον δείχνει να είναι ό,τι μας χαρακτηρίζει περισσότερο, γιατί απλά μας απασχολεί συνεχώς.
Ο κ. Αλέξης Τσίπρας, την εβδομάδα που πέρασε, άρχισε τις παροχές: υποσχέθηκε προσλήψεις στο Δημόσιο, μοίρασε αναδρομικά, ανακοίνωσε φορολογικές διευκολύνσεις και ανέπαφες συντάξεις και γενικώς «έδωσε» ό,τι βρήκε πρόχειρο. Ταυτόχρονα, έκανε μια μάλλον ξεθωριασμένη επιχείρηση γοητείας στους ελεύθερους επαγγελματίες, στους ένστολους, στην Εκκλησία και στους δημοσίους υπαλλήλους. Το πιθανότερο δε είναι ότι την εβδομάδα που έρχεται θα πάρουν άλλοι σειρά.
Ωστόσο, όπως και οι ξένοι που ρωτούν, έτσι και ο Πρωθυπουργός της χώρας μας – παραδόξως αυτός – δείχνει να μην έχει καταλάβει κάτι σημαντικό: Οτι δεν υπάρχει πλέον άνθρωπος στην Ελλάδα που να πιστεύει όλα τα παραπάνω. Αντιθέτως, όλοι καταλαβαίνουν ότι τα «δώρα» είναι προεκλογικά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Γι’ αυτό τα ακούνε, τα υπολογίζουν, αλλά δεν σημαίνει ότι ξεχνούν κιόλας ή συγχωρούν και κατά συνέπεια θα τρέξουν να ξαναψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, όποτε κι αν γίνουν οι επόμενες εκλογές.
Ο Πρωθυπουργός θέλει να σταματήσει την κατρακύλα στις δημοσκοπήσεις. Ο στόχος του είναι διπλός: Αν μειώσει τη διαφορά από τη ΝΔ, της κόβει την αυτοδυναμία και παραμένει ενεργός «παίκτης». Αν δεν ανακόψει την πορεία του Μητσοτάκη προς το Μαξίμου, τότε του στρώνει τον δρόμο για ένα νέο Μνημόνιο κι ελπίζει ότι έτσι επιταχύνονται οι εξελίξεις για να επιστρέψει στον θρόνο του το συντομότερο, μετά από μια δεξιά παρένθεση.
Σε κάθε περίπτωση λοιπόν, με τη βοήθεια κυρίως της Κομισιόν, ο κ. Τσίπρας εκτιμά ότι βγαίνει κερδισμένος. Θεωρεί ότι είναι μια win win συνθήκη, μόνο που δείχνει να αγνοεί κάτι σημαντικό:
Κυρίως από το 2000 και μετά, έχει αποδειχθεί ότι όσο μεγαλύτερο είναι το προεκλογικό πακέτο τόσο αυξάνεται η διαφορά του πρώτου (αντιπολιτευόμενου κόμματος) από το δεύτερο (κυβερνών). Κι αν έχει καμία αμφιβολία δεν έχει παρά να ρωτήσει, για παράδειγμα, τον Νίκο Χριστοδουλάκη, που ως αρμόδιος υπουργός το 2004 υποσχέθηκε ένα από τα μεγαλύτερα πακέτα…