Είναι ακόμα μία (κραυγαλέα) απόδειξη του πόσο αδυσώπητος είναι ο κόσμος του πρωταθλητισμού. Δεν είναι ίδιος ο τρόπος που αντιμετωπίζουν όλοι αυτή την πραγματικότητα. Οσοι δεν πολέμησαν αρκετά ή δεν άντεξαν, έβαλαν σε κίνδυνο την ψυχική τους υγεία, κάποτε και τη ζωή τους. Τα παραδείγματα πολλά και δεν υπάρχει λόγος να αναφέρουμε ονόματα. Αλλοι πάλι το αποδέχτηκαν ρίχνοντας οι ίδιοι τον πήχη των απαιτήσεών τους και «εξαφανίστηκαν». Και εδώ υπάρχουν ονόματα – κάποια μάλιστα τα είδαμε και στα μέρη μας. Ο Ντέρικ Ρόουζ όμως είναι από εκείνους τους λίγους, τους ελάχιστους, που κράτησαν τα δάκρυα για την ώρα της δικαίωσης. Μόλις πριν από έναν χρόνο δεν υπήρχε ούτε μία ομάδα στο ΝΒΑ που να του έδινε έστω και το μίνιμουμ συμβόλαιο ενός ρολίστα παίκτη υπό απόσυρση. Και μόλις πριν από 7 χρόνια ο ίδιος άνθρωπος στεφόταν ΜVP, o νεαρότερος στην ιστορία του ΝΒΑ, σε ηλικία 22 ετών και 6 μηνών, παίζοντας για την ομάδα που είχε στη δική της ιστορία ακόμα έναν MVP με το όνομα Μάικλ Τζόρνταν. Αλλά είπαμε: ο επαγγελματικός αθλητισμός δεν έχει μνήμη. Ο πρωταθλητισμός ζει για το σήμερα και το αύριο. Ποτέ για το χθες.

Tέσσερις σοβαροί τραυματισμοί, πολλά χειρουργεία, αμέτρητες προσπάθειες επιστροφής, άλλες τόσες απογοητεύσεις και ταξίδι στα σύνορα της κατάθλιψης. Στα 29 χρόνια του όλοι τον είχαν ξεγραμμένο. Oι Μπουλς τον είχαν λησμονήσει, το Κλίβελαντ και οι Νικς τού έδωσαν χρόνο αλλά τα προβλήματα τον λύγιζαν ξανά και ξανά. Μέχρι που η Μινεσότα – περισσότερο σε μία κίνηση φιλανθρωπίας – του κράτησε φέτος μία θέση. Και πριν από μερικές μερικές στο ματς με τη Γιούτα πέτυχε 50 πόντους, κάνοντας ρεκόρ καριέρας. Και τότε έκλαψε. Εκλαψε πολύ. Γιατί η αναμέτρηση με το παρελθόν αρχίζει όταν τα δύσκολα περάσουν. Τότε βάζεις τα κλάματα γιατί συνειδητοποιείς πόσο μεγάλος ήταν ο αντίπαλος που νίκησες.

 

THE STATUS

«Ο Σέρβος ποδοσφαιριστής της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ Νεμάνια Μάτιτς αρνήθηκε να φορέσει στο πέτο του την “κόκκινη παπαρούνα” – παραδοσιακό σύμβολο στην Premier League εις μνήμην των πεσόντων του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου καθώς και των Βρετανών στρατιωτών του ΝΑΤΟ – για τον αγώνα με την Μπόρνμουθ. “Για μένα, είναι μόνο μια υπενθύμιση μιας επίθεσης που ένιωσα προσωπικά ως ένα νεαρό, φοβισμένο αγόρι ηλικίας 12 ετών που ζούσε στο Βρέλο, καθώς η χώρα μου καταστράφηκε από τον βομβαρδισμό της Σερβίας το 1999. Εάν είναι απαραίτητο, είμαι έτοιμος να φύγω αμέσως από τον σύλλογο και την Αγγλία”, δήλωσε ο Μάτιτς.

Υπάρχουν και αγόρια που όταν μεγαλώνουν γίνονται άντρες».

Της Κατερίνας Γκαράνη από το Facebook.