Από τη στιγμή που έγινε Πρωθυπουργός, ο Αλέξης Τσίπρας εφαρμόζει με διαλείμματα μια ψευδοπολιτική τακτική που στην πραγματικότητα είναι αμιγώς επικοινωνιακή. Ανά περιόδους διαλέγει ένα κεφαλαιώδες ζήτημα, από εκείνα που τάχα κανείς άλλος δεν τόλμησε να ακουμπήσει, και παριστάνει ότι καταπιάνεται με αυτό ως ήρωας που θα γράψει ιστορία επιλύοντάς το. Αυτό είναι ασφαλώς ένα κακοπαιγμένο θέατρο σε ένα κοινό χαμηλών απαιτήσεων.
Η αρχή έγινε με τις τηλεοπτικές άδειες. Επενδύοντας στη μαζική λαϊκή αγανάκτηση για την προπαγάνδα του Τύπου, ο Αλέξης Τσίπρας υποδύθηκε τον λαοπρόβλητο τιμωρό της διαπλοκής και επιχείρησε με έναν καταφανώς αντισυνταγματικό τρόπο να κλείσει τα κανάλια. Η προσπάθειά του έπεσε, ως αναμενόταν, στο κενό. Και ο λόγος είναι απλός. Δεν τον ενδιέφερε να ευοδωθεί. Ηθελε μόνο να δώσει την εντύπωση ότι τόλμησε αυτό που κανείς άλλος δεν τόλμησε.
Επειτα, αποφάσισε να λύσει το Μακεδονικό. Απροετοίμαστος, γεμάτος αντιφάσεις, έρμαιο της προχειρότητάς του και, κατά την προσφιλή του συνήθεια, εξόχως διχαστικός, πέτυχε μια τρύπα στο νερό. Ομως και πάλι το φιάσκο δεν τον ενόχλησε, γιατί η στρατηγική του έτσι κι αλλιώς δεν αποσκοπεί ποτέ στην αποτελεσματικότητα. Το μόνο που τον απασχολεί είναι η προοπτική ενίσχυσης του ηγετικού προφίλ που φαντασιώνεται. Να γραφτεί και να ειπωθεί όσο περισσότερες φορές γίνεται το «ο Τσίπρας έλυσε το Μακεδονικό», ώστε να κουβαλάει το καμάρι μιας ακόμη πλασματικής προίκας. Η συμφωνία στην οποία κατέληξε εσχάτως με τον Ιερώνυμο εντάσσεται ακριβώς σ’ αυτό το πλαίσιο. Ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε για ακόμη μία φορά να μεταμφιέσει το τίποτα σε τομή, τη λογιστική εξυπηρέτηση της Εκκλησίας σε αφήγημα διαχωρισμού της από το κράτος. Την ίδια ώρα, το Δημόσιο συνεχίζει να σιτίζει τους κληρικούς της και το μόνο που έχει αλλάξει, είναι οι τεχνικές λεπτομέρειες της διαδικασίας. Προφανώς, τον Πρωθυπουργό ουδόλως τον αφορά το πάγιο αίτημα αριστερών και φιλελεύθερων για διαχωρισμό. Σημασία γι’ αυτόν έχει μόνο το εύσημο που εισπράττει υποκρινόμενος ότι όντως κάνει αυτό που ευαγγελίζεται, χωρίς να το κάνει πραγματικά. Κομματικά έντυπα και τρολ θα φροντίσουν με τον οργουελικό τρόπο τους να εναρμονίσουν την αντίληψη του κόσμου με την προωθούμενη στρέβλωση. Κι επειδή το ψέμα γίνεται ακόμη πιο πιστευτό αν το διογκώσεις, η κυβέρνηση Τσίπρα δεν αρκείται στο παραμύθι της αυτονόμησης της Εκκλησίας. Ισχυρίζεται ότι οι κληρικοί άφησαν κενό στο Δημόσιο – από το οποίο φυσικά συνεχίζουν να εξαρτώνται – και τάζει μερικές χιλιάδες προσλήψεις για να το αναπληρώσει!
Η υπόσχεση του βολέματος χρυσώνει διαχρονικά το χάπι της παραπλάνησης, ακόμα και για εκείνους που της αντιστέκονται. Ετσι, ο Αλέξης Τσίπρας πετυχαίνει δύο στόχους με ένα τρικ. Πείθει τους εύπιστους ότι πραγματοποιεί ιστορικές μεταρρυθμίσεις και ταυτόχρονα «δωροδοκεί» όσους αντιλαμβάνονται το ψέμα, για να μην αντιδράσουν. Ο Πρωθυπουργός μας είναι πράγματι ένα ταλαντούχο άτομο. Ομως πρέπει να γίνει σαφές ότι το ταλέντο του δεν βρίσκεται στην πολιτική, αλλά στην αυτοπροώθηση. Κι όσο πιο γρήγορα γίνει αυτό σαφές, τόσο πιο γρήγορα θα αναζητήσουμε έναν κανονικό πρωθυπουργό αντί του βιρτουόζου μαρκετίστα που έχουμε.
Ο Αρης Αλεξανδρής έχει σπουδάσει στη Νομική, δουλεύει στη διαφήμιση και παράλληλα αρθρογραφεί