Μία από τις διασημότερες δηλώσεις του σουρεαλιστικού κινήματος είναι ένας πίνακας του Ρενέ Μαγκρίτ.

Απεικονίζει μια πίπα. Και έχει τίτλο «Αυτό δεν είναι μια πίπα»!

Στο πνεύμα του Μαγκρίτ, ο Τσίπρας που κυβερνά με τον Παπαγγελόπουλο και τον Καμμένο πήγε στο SPD που κυβερνά με τη Μέρκελ και τον Ζεεχόφερ να καταγγείλει τη Γεννηματά ότι συμπλέει με τη ΝΔ.

Αυτό σίγουρα δεν είναι μια πίπα!

Φυσικά όλα τα πράγματα έχουν μια εξήγηση, ακόμη και οι πίπες.

Ο Καμμένος έκανε ήδη την αναμενόμενη κωλοτούμπα επιβεβαιώνοντας όσους (μεταξύ τους κι ο γράφων…) έλεγαν «σιγά που ο Καμμένος θα ρίξει την κυβέρνηση για τη Μακεδονία!».

Διευκρίνισε πως θα καταψηφίσει τη συμφωνία, αλλά «συνεχίζουμε».

Φυσικά ούτε αυτό είναι μια πίπα!

Αλλά εξηγείται. Το καλύτερο συγκολλητικό της κυβέρνησης είναι η ενδόμυχη αίσθηση όσων την αποτελούν ότι το πάρτι τελειώνει και δεν πρόκειται να ξαναζήσουν τέτοια μεγαλεία.

Ακουσα ότι ο Τσίπρας διαβεβαίωσε κάποια ομήγυρη ότι «κατεβαίνω στις εκλογές για να κερδίσω».

Κατανοητό. Τι να πει ο άνθρωπος; Κατεβαίνω να φάω μαύρο; Ή ότι «άρχισα να τα μαζεύω, αλλά γκρινιάζει η Μπέττυ που θα κοπούν τα ταξίδια»;

Δυστυχώς όμως αυτό είναι το πρόβλημα του Τσίπρα, του Καμμένου και των άλλων παιδιών. Επειδή δεν μπορούν να διανοηθούν την επόμενη μέρα, αδυνατούν και να τη διαχειριστούν.

Να εξηγηθώ. Υποθέτω ότι κάθε πολιτικός χρειάζεται να πιστεύει σε ό,τι κάνει. Μόνο έτσι το κάνει και μόνο έτσι τον ακολουθούν οι δικοί του. Δεν μπορεί μερικούς μήνες πριν από τις εκλογές να στείλει ο Τσίπρας τα κλειδιά στον Μητσοτάκη.

Από την άλλη πλευρά όμως, όταν δίνεις κάθε μάχη με τη λογική ότι δεν υπάρχει αύριο, δεν ξέρω αν θα κερδίσεις τη μάχη, αλλά δύσκολα θα υπάρχει αύριο.

Από το 2012, ο Τσίπρας μάχεται κάθε φορά νομίζοντας ότι θα εξοντώσει τους απέναντι. «Να ξεμπερδεύουμε με το παλιό». «Ή εμείς ή αυτοί». «Να βάλουμε κάποιους φυλακή για να κερδίσουμε τις εκλογές».

Αλλοτε χάνει, άλλοτε κερδίζει, αλλά τους απέναντι δεν τους εξόντωσε.

Τώρα παλεύει να αποτρέψει τη δική του εξόντωση.

Από τη Γεννηματά και το SPD έως τον Καραμανλή και τον Ιερώνυμο, παρακαλάει δεξιά κι αριστερά να μην τον ξεγράψουν.

Γυρεύει μια επόμενη μέρα. Και ψάχνει κάθε λογής σημαίες ευκαιρίας.

Θεμιτή η επιθυμία. Λάθος η μέθοδος. Μόνο ο Τσίπρας μπορεί να σώσει τον εαυτό του.

Κι απλώς δυσκολεύεται να καταλάβει πως «αυτό δεν είναι μια πίπα»!