Είναι σαν να ενσάρκωσε τη ρήση του Μπίσμαρκ ακριβώς – όχι στη διάρκεια μιας ολόκληρης ζωής αλλά έστω της οκταετούς κρίσης: κάποτε ο Αλέξης Τσίπρας ήταν αρκετά νέος για να μην είναι επαναστάτης. Αλλά σήμερα δεν είναι τόσο άμυαλος για να συγκινείται ακόμη από τις επαναστατικές του αυταπάτες. Σύμφωνα με αυτήν την ανάγνωση, ο Τσίπρας δεν ωρίμασε μόνο ηλικιακά, ωρίμασε και πολιτικά. Κατάλαβε επιτέλους αυτό που δεν καταλάβαινε τότε. Οτι καμία αγορά δεν θα χορέψει ποτέ με τα δικά του νταούλια ή ότι το ευρώ, αντίθετα απ’ ό,τι υποστήριζε άλλοτε, είναι τελικά φετίχ. Υπάρχει όμως και μια άλλη ανάγνωση. Και λέει πως ο Τσίπρας δεν ήταν ποτέ περισσότερο αριστερός ή επαναστάτης ή ονειροπόλος ή ακόμη και λαϊκιστής απ’ ό,τι ήταν λαίμαργος για την εξουσία. Λέει πως δεν ήταν ποτέ εκτός συστήματος και πως απλώς έκανε ό,τι έκαναν νέοι και νέοι στο παρελθόν: έκανε φασαρία μέχρι όχι μόνο να του ανοίξει την πόρτα το σύστημα, αλλά και να του προσφέρει τη θέση που φιλοδοξούσε να καταλάβει. Είναι κάτι που εξηγεί γιατί ο υποψήφιος της ευρωπαϊκής Αριστεράς εγκατέλειψε τη μαχητικότητα του περιθωρίου για να στρογγυλοκαθίσει στο σαλόνι της Σοσιαλδημοκρατίας. Και εξηγεί και γιατί το σύστημα, οι γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες στην προκειμένη περίπτωση, τον υποδέχθηκαν με ανοικτές αγκάλες: εδώ και δεκαετίες το σύστημα δεν τιμωρεί τα άτακτα παιδιά, τα αφομοιώνει. Εχει τη σοφία πια να περιμένει να ωριμάσουν.
Ωρίμασε πραγματικά ο Αλέξης Τσίπρας; Αν το μέτρο είναι η αναφορά στο «καθαρό μυαλό» που είπε πως είχε το καλοκαίρι του 2015, ωρίμασε με τον τρόπο που ωριμάζουν οι επαναστατημένοι έφηβοι: ωριμάζουν όταν κάνουν σμπαράλια το αυτοκίνητο του πατέρα τους ή μια ολόκληρη χώρα. Οχι πως ξεχνούν ποτέ αυτό που είναι: «Η Ελλάδα» εξήγησε ο Τσίπρας στο γερμανικό ακροατήριό του «έφθασε στη χρεοκοπία εξαιτίας μιας συστηματικής κλοπής πλούτου και αγαθών από τους πολλούς προς όφελος μιας ελίτ που είχε καταφέρει να βγάλει τον πλούτο της σε τράπεζες του εξωτερικού». Ετσι ωρίμασε ο Τσίπρας: σαν συστημικός λαϊκιστής.