Ως επικεφαλής της Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας έχει πετύχει κάτι μοναδικό στην Ευρώπη: όλοι εκείνοι που ο ίδιος κάποτε κατηγορούσε ως νεοφιλελεύθερους ή υποταγμένους στις επιταγές του νεοφιλελευθερισμού πίνουν νερό στο όνομά του. Και όλοι εκείνοι που τον στήριξαν χρίζοντάς τον υποψήφιο στις ευρωεκλογές του 2014 πνέουν τα μένεα εναντίον του.
Στην κατηγορία των όψιμων φίλων ανήκουν η Ανγκελα Μέρκελ (την οποία κάποτε ο Τσίπρας καλούσε να «κάνει πίσω»), ο Φρανσουά Ολάντ (για τον οποίο είχε επιφυλάξει τον επιτιμητικό χαρακτηρισμό «Ολαντρέου»), αλλά και Εμανουέλ Μακρόν. Στην κατηγορία των προδομένων συντρόφων βρίσκονται ο ηγέτης της γαλλικής Αριστεράς Ζακ – Λικ Μελανσόν, ο οποίος έφτασε να χαρακτηρίσει τον έλληνα άλλοτε σύντροφό του «μία από τις πιο ελεεινές φιγούρες της πολιτικής», και η γερμανική Αριστερά που δεν έκρυψε την ενόχλησή της για το απροκάλυπτο φλερτ με τους Σοσιαλδημοκράτες.
Οπως φαίνεται η κυβίστηση – kolotoumba όπως καταγράφηκε στον διεθνή Τύπο – είναι το βασικό χαρακτηριστικό της διαδρομής του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ. Με μία τέτοια κυβίστηση διέγραψε μέσα σε μια νύχτα το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που ο ίδιος προκάλεσε για να μετατρέψει το Οχι σε Ναι και με μια τέτοια κυβίστηση εγκατέλειψε τους παλιούς του συντρόφους για να αναζητήσει μια πολιτική οικογένεια που ο ίδιος προφανώς θεωρεί ότι έχει να του προσφέρει περισσότερα.
Αν όμως στη μία κυβίστηση τον έσυρε μια χώρα που ήταν έτοιμη να πέσει στον γκρεμό, στην άλλη δεν τον παρέσυρε τίποτε περισσότερο από κάτι που λέγεται πολιτικός τυχοδιωκτισμός.