Οταν η καλή εφημερίδα μου ζήτησε να γράψω ένα κείμενο για τη βία στα πανεπιστήμια, σκέφτηκα μέσα μου: «Τι νόημα έχει; Ολα έχουν ειπωθεί. Ολα είναι γνωστά. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν ξέρει. Πρέπει να τα πούμε πάλι. Πρέπει να μένει το θέμα στην επικαιρότητα μήπως και γίνει κάτι» σκέφτηκα, ο μονίμως, άνευ λόγου, αισιόδοξος. Πριν από λίγες ημέρες ένας πανεπιστημιακός, συνάδελφος στο ΑΠΘ, έπεσε θύμα βίαιης επίθεσης και ληστείας μπροστά στο ΑΤΜ του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ. Το ΑΧΕΠΑ για ιστορικούς λόγους έχει τόσο κλινικές του ΕΣΥ όσο και πανεπιστημιακές κλινικές, βρίσκεται δε μέσα στα όρια του campus. Στο περίφημο πόρισμα Παρασκευόπουλου σχετικά με τα ΑΤΜ αναφέρεται επί λέξει «Ληστείες χρηματαποστολών και ΑΤΜ: απομάκρυνση όλων των σχετικών μηχανημάτων από χώρους των ΑΕΙ». Οι χιλιάδες ασθενείς του ΑΧΕΠΑ, οι συγγενείς τους, οι εργαζόμενοι πρέπει να στερηθούν αυτή τη στοιχειώδη υπηρεσία για να μην ακούν την Αμεση Δράση να τους λέει στο τηλέφωνο «δεν μπορούμε να έρθουμε στο ΑΧΕΠΑ, είναι στο άσυλο» ή «δεν έχει κάμερα ασφαλείας το ΑΤΜ στο ΑΧΕΠΑ λόγω του ασύλου», όπως άκουσε ο συνάδελφος όταν ζήτησε την προστασία της πολιτείας. Στο ΑΧΕΠΑ οι χειρουργημένοι, οι βαριά ασθενείς, οι άρρωστοι, αλλά και οι κάτοικοι ολόκληρης της συνοικίας των 40 Εκκλησιών πολλές νύχτες δεν κοιμούνται γιατί στο άσυλο (sic) του ΑΠΘ μια συλλογικότητα (sic) κάνει πάρτι. Με δεκάδες ντεσιμπέλ, με καραμπινάτη φοροδιαφυγή, με ένα βρώμικο campus την άλλη μέρα. Δεν μπορεί η Αστυνομία να κάνει συστάσεις, όπως σε κάθε γειτονιά της χώρας.

Το ΑΠΘ είναι στο άσυλο. Και δεν διαμαρτύρονται ο πρόεδρος του ΑΧΕΠΑ, οι ιατροί, του ΕΣΥ και του ΑΠΘ, οι χειρουργημένοι, οι βαριά ασθενείς, οι συγγενείς τους, οι εργαζόμενοι των 40 Εκκλησιών. Αλλοι επειδή αδιαφορούν, άλλοι επειδή έχουν παραιτηθεί. Στο ΑΠΘ έχει καταλυθεί η κυριαρχία της πολιτείας. Είναι στο άσυλο. Μια φίλη μου είπε, γιατί κάνεις έτσι; Δηλαδή, αν γρονθοκοπούσαν και λήστευαν κάποιον στο ΑΤΜ της Πλατείας Αριστοτέλους ποια θα ήταν η διαφορά; Με προβλημάτισε. Υπάρχει, όμως, η διαφορά και είναι μεγάλη. Μόνο στο ΑΠΘ θα ακούσεις από την άλλη μεριά του τηλεφώνου «δεν μπορούμε να επέμβουμε λόγω του ασύλου». Δηλαδή είσαι μόνος, χωρίς προστασία. Και για αυτό φοβάσαι. Ενας εξαιρετικός συνάδελφος έγραψε με αφορμή αυτό το περιστατικό «Ο φόβος είναι, ας το πω ίσως υπερβολικά, ο πρώτος εχθρός της ελευθερίας. Κι ένας από τους πρώτους φόβους είναι ο φόβος για το σώμα μας, για την ελεύθερη διάθεσή του (κάτι για οποίο γενιές σκεπτόμενων ανθρώπων, και πανεπιστημιακών, μίλησαν, έγραψαν και έπραξαν). Γιατί η πρωταρχική μορφή εξουσίας που ασκείται πάνω μας είναι η σωματική – ασχέτως εάν η διαρκέστερη και ίσως αποτελεσματικότερη είναι ψυχολογική και ιδεολογική». Στο ΑΠΘ φοιτητές και καθηγητές φοβόμαστε. Αλλά είμαστε αποφασισμένοι να διώξουμε τον φόβο. Γιατί αγαπάμε την ελευθερία. Πρέπει να τα πούμε πάλι.

Ο Ορέστης Καλογήρου είναι καθηγητής στο ΑΠΘ