Οπα. Ενα λεπτό. Ας κάνουμε μια στάση. Ας πάρουμε μια ανάσα. Ας σκεφτούμε. Δεν είναι κακό, από καιρού εις καιρόν, να σταματάμε, να σηκώνουμε χειρόφρενο και ν’ αναρωτιόμαστε πού στο διάολο οδεύουμε. Ο Μίλαν Κούντερα ύμνησε στο ομότιτλο βιβλίο του τη Βραδύτητα και τα οφέλη από τη Βραδύτητα σε έναν κόσμο που ομνύει στην Ταχύτητα. Εδώ έχουμε φθάσει στο σημείο να συγχέουμε τη Βραδύτητα με τη Βραδύνοια και να διαγκωνιζόμαστε ποιος θ’ αναρτήσει γρηγορότερα στο Facebook την πιο καραμπινάτη χοντράδα. Εάν ο Θεός ή η Εξέλιξη (μην πιάσουμε τώρα αυτή την κουβέντα) επιθυμούσε να τρέχουμε απλώς σαν αφιονισμένα νευρόσπαστα, δεν θα μας χάριζε εκείνο το λεπτεπίλεπτο εργαλείο μέσα στο κρανίο μας. Κάθε εγκέφαλος έχει την πυκνότητα και την πολυπλοκότητα ενός γαλαξία. Αδυνατώ να πιστέψω ότι η Δημιουργία ή η Φυσική Επιλογή (είπαμε, άλλη ώρα) σπατάλησε τόση φαιά ουσία προκειμένου να μας οδηγήσει αναπόφευκτα στο μοντέλο ενός κρετίνου που αμολάει σαχλαμάρες κι επιδεικνύει την απανθρωπιά του. Οχι. Κάτι δεν καταλάβαμε καλά. Κάπου στρίψαμε λάθος. Πάμε πίσω στα βασικά. Στην Αλφαβήτα.

Το γεγονός ότι ασχολιόμαστε πάλι με τον Παύλο Πολάκη δεν μας τιμάει ιδιαίτερα. Αναμφίβολα εξυπηρετούμε τα σχέδιά του. Ο τύπος – πολύ ορθά, κατά τη γνώμη μου – έχει κατανοήσει πλήρως ότι αυτό που εμείς εκλαμβάνουμε ως «αρνητική δημοσιότητα» μεταλλάσσεται αυτομάτως σε «θετική» όταν απευθύνεσαι στον χαμηλότερο δυνατό πνευματικό παρονομαστή των ψηφοφόρων, όταν συνομιλείς απευθείας με το μαλακό τους υπογάστριο. Οσο θυμώνουμε μαζί του, όσο τον βρίζουμε, εκείνος αργά και μεθοδικά οικοδομεί το δημόσιο προφίλ του «ασυμβίβαστου» που τα λέει «έξω από τα δόντια» και γεμίζει νυχθημερόν με ψηφαλάκια το σακούλι του. Το να κακολογείς έναν τύπο σαν τον Πολάκη είναι εξίσου μάταιο με το να κακολογείς ένα ερπετό στα υπόλοιπα ερπετά. Τα υπόλοιπα ερπετά δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβουν – πόσω μάλλον ν’ αποδεχτούν – ότι δεν είναι και πολύ groovy να είσαι ερπετό. Εάν θέλουμε πραγματικά να κάνουμε ζημιά στο image του Πολάκη, θα πρέπει να σφίξουμε τα δόντια και να πούμε «καλά λόγια» γι’ αυτόν. Τότε τα υπόλοιπα ερπετά θα τον κοιτάξουν με καχυποψία. Μήπως δεν είναι πια αρκετά ερπετό; Μήπως τακίμιασε με τα θηλαστικά; Μήπως πρόδωσε το γένος του; Πάω στοίχημα. Το σακούλι του θ’ αδειάσει στο πιτς φιτίλι.

Βέβαια, υπάρχει ένα πρόβλημα. Σε τούτο τον μάταιο κόσμο δεν υπάρχει μονάχα ο Πολάκης και τα υπόλοιπα ερπετά. Δεν υπάρχουμε μονάχα εμείς που ασχοληθήκαμε με την ενεργό πολιτική κι εξακολουθούμε να πιστεύουμε, κόντρα σε όλα τα μηνύματα των καιρών, ότι η ενασχόληση με τα κοινά δεν οφείλει απαραίτητα να εξομοιώνεται με την κοπρολαγνεία. Υπάρχουν κι ένα σωρό άλλοι συμπολίτες μας που δεν ασχολήθηκαν ποτέ στο παρελθόν με την ενεργό πολιτική, ούτε και σκοπεύουν ν’ ασχοληθούν στο ορατό μέλλον. Κάποιοι από αυτούς, οι πιο άτυχοι, ίσως και να είχαν συγγενείς που βρήκαν μαρτυρικό θάνατο στο κοντινό Μάτι ή στη μακρινή Καλιφόρνια. Κάποιοι από αυτούς είναι καταδικασμένοι εφεξής σε ισόβια οδύνη· κανένας πολιτικός δεν θα φέρει τους δικούς τους πίσω. Κάποιοι από αυτούς δεν έχουν πλέον ψυχικά αποθέματα για να διαβάζουν «καλαμπουράκια» στα social media για φονικές πυρκαγιές και ανεύθυνους περιφερειάρχες. Πιθανόν και κάποιοι από αυτούς να είναι διατεθειμένοι να παραβιάσουν τη χρόνια αποχή τους και να ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές. Ακόμη ακόμη και να βάλουν σταυρό στον Παύλο Πολάκη. Με μια προϋπόθεση. Να το βουλώσει. Ω, ναι. Μπορούν να τον εκλέξουν βουλευτή, υπουργό, πρωθυπουργό, πλανητάρχη, γαλαξιάρχη. Αρκεί να το βουλώσει.