Μπορεί ως μεμονωμένα επεισόδια να μη σοκάρουν. Αλλά αξίζει να δει κανείς τη συνολική εικόνα: τα γραφεία των υπουργών – άλλοτε της υπουργού Εργασίας και εσχάτως ξανά και ξανά του υπουργού Παιδείας – που καταλαμβάνονται βίαια. Τα πανεπιστήμια όπου το άσυλο νοείται ως κρησφύγετο και όχι ως ασπίδα της ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Τα νοσοκομεία όπου ράντζα και ελλείψεις δοκιμάζουν τις αντοχές των ασθενών και των οικείων τους. Τους αστυνομικούς που όταν δεν υποχρεώνονται σε εξακρίβωση στοιχείων από τις ποικιλώνυμες «συλλογικότητες» ξυλοκοπούνται ανηλεώς.
Δεν είναι μόνο ότι ένα τέτοιο κράτος δεν αρμόζει σε ευρωπαϊκή χώρα. Κυρίως είναι ότι αυτό το κράτος δεν αξίζει στους έλληνες πολίτες. Δεν τους αξίζει ένα κράτος που γίνεται έρμαιο της βίας, ένα κράτος που δεν αντιδρά, ένα κράτος που αφήνει να κυριαρχεί ένα συναίσθημα ανασφάλειας στους δρόμους, φόβου στα πανεπιστήμια και εγκατάλειψης στις υποδομές της Υγείας. Είναι σαν αυτή η κυβέρνηση, στο όνομα των ιδεοληψιών ασφαλώς, να αγνοεί πως τα πανεπιστήμια υπάρχουν για να παρέχουν γνώση, τα νοσοκομεία για να προσφέρουν υπηρεσίες υγείας και η Αστυνομία για να προφυλάσσει από τη βία και την ανομία, όχι για να πέφτει η ίδια θύμα της.
Η κυβέρνηση ανέχεται τη βία ακόμη και μέσα στα υπουργικά γραφεία ή τις δικαστικές αίθουσες επειδή πιστεύει ότι έτσι εξασφαλίζει την ανοχή απέναντι και στην ίδια. Φυσικά πλανάται. Μόνο που δεν μπορεί μια κοινωνία να πληρώνει συνεχώς τις πλάνες μιας κυβέρνησης.