Δεν αστειεύεται ο Αλέξης Τσίπρας όταν κάνει αναφορές στον Ζαν Ρενουάρ, τον κομψό και επιδραστικότατο σκηνοθέτη ταινιών όπως το «Ανθρώπινο κτήνος» ή «Ο κανόνας του παιχνιδιού». Διότι, όπως τα πάντα στη ρητορική και στην πολιτική του συριζαίου αρχηγού και Πρωθυπουργού, ακόμα και ο Ρενουάρ (πάω στοίχημα ότι δεν ξέρει περί τίνος πρόκειται) είναι ένα εργαλείο. Τον χρειάστηκε, τον επικαλέστηκε – άλλωστε, άλλος του είχε γράψει τον λόγο.

Μη ρωτάτε τι χρειάζεται η συγκεκριμένη αναφορά σε μια ομιλία του Τσίπρα στο Παρίσι για τα εκατό χρόνια από τον τερματισμό του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Ρενουάρ ήταν ένας κομψός γάλλος σκηνοθέτης που, επιπλέον, είχε πολεμήσει και τραυματιστεί στον Μεγάλο Πόλεμο. Κάνοντας αναφορά στο έργο του, παριστάνει ότι ξέρει κάποιον για τον οποίο οι οικοδεσπότες είναι περήφανοι, ενώ η αναφορά στην ταινία του «Η μεγάλη χίμαιρα» (έστω με παρατονισμένη την απόδοση στα ξένα του πρωτότυπου τίτλου της) είναι ωραίο φόντο για να κυλήσουν πάνω του οι αριστεροχιπστερικές κενολογίες που ακολούθησαν, περί ιστορικού ντετερμινισμού και ντεζαβού κι ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται κι ότι οι ελίτ που έστειλαν τα παιδιά να σκοτωθούν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο μπορούν και να τα ξαναστείλουν στις μέρες μας κι ότι εμείς, εμείς, οι μόνοι συνεπείς.Οταν μιλάει σε ξένους, ο Τσίπρας έχει ένα προτέρημα. Δεν τον ξέρουν, οπότε μένουν στις ευανάγνωστες γι’ αυτούς αναφορές. Ο Ρενουάρ είναι ωραία και κολακευτική αναφορά για Γάλλους. Τα υπόλοιπα είναι θόρυβος, αλλά όσοι ενδιαφέρθηκαν να ακούσουν προσεκτικά τον έλληνα Πρωθυπουργό θα σκέφτηκαν ότι οι έννοιες χάθηκαν στη μετάφραση των δύσκολων ελληνικών. Τα ‘χει αυτά ο λόγος των διανοουμένων – ή των «επινοουμένων», για να θυμηθώ τη διατύπωση του Κίμωνα του Κουλούρη.

Διανοούμενος ή επινοούμενος, πάντως, ο Τσίπρας συνεχίζει τους πολιτικούς τυχοδιωκτισμούς. Αλλες εποχές, θα τον είχαν πάρει χαμπάρι τουλάχιστον στο SPD. Σήμερα, εποχή τεράστιας κατρακύλας για το κόμμα του δημοκρατικού σοσιαλισμού στη Γερμανία, ψάχνουν πανικόβλητοι να διασωθούν κρατημένοι από τον οποιονδήποτε. Ακόμα κι από έναν που δεν διστάζει να σβήσει τόσο εύκολα το παρελθόν του. Που μπορεί να πει τα πάντα. Που μπορεί να έχει συνεταίρο τον Πάνο Καμμένο την ίδια στιγμή που εξαπολύει μύδρους κατά της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς. Ωρες ώρες τον θαυμάζω τον Τσίπρα. Ιδίως όταν έχοντας καταστρατηγήσει κάθε κανόνα, επικαλείται τον σκηνοθέτη του «Κανόνα του παιχνιδιού».