Είτε ως ντιλίβερι μπόι που λέει ο Βενιζέλος, είτε ως εξημερωμένο κατοικίδιο, που είπε και πάλι ο Βενιζέλος, ο Τσίπρας εξασφάλισε αυτό που είχε στερηθεί η χώρα την πρώτη τετραετία της κρίσης. Εξασφάλισε την κοινωνική ειρήνη που δεν θα υπήρχε εάν ο ίδιος δεν είχε αποσύρει το στράτευμά του από τους δρόμους. Εάν κάθε καταδίκη της βίας δεν συνοδευόταν και από μια υπόμνηση για τη «δίκαιη οργή του ελληνικού λαού», από εκείνο το «ναι μεν, αλλά» που αφήνει περιθώριο σε ερμηνείες.
Είναι κάτι που υπενθυμίζει η χθεσινή απεργία της ΑΔΕΔΥ. Θεωρητικά και σύμφωνα με την κοινή συνδικαλιστική, η απεργία έγινε για «τη σταδιακή αποκατάσταση των μισθών, την κατάργηση των αντιασφαλιστικών διατάξεων και την κάλυψη των κενών οργανικών θέσεων». Στην πραγματικότητα έγινε για την τιμή των όπλων. Για να μην ξεχάσει κανείς ότι σε μια κοινωνία που δεν βράζει επειδή κανένα κόμμα δεν πολώνει το κοινωνικό σώμα, ένα συνδικάτο εξακολουθεί να έχει λόγο ύπαρξης. Χρειάζεται για να κηρύσσει καμιά 24ωρη απεργία ανά διαστήματα – τόσο αραιά ώστε να παραπέμπει στην προμνημονιακή κανονικότητα. Αυτός είναι και ο στρατηγικός στόχος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Η επιστροφή στην προμνημονιακή κανονικότητα – μια κανονικότητα που οι ίδιοι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχουν φροντίσει να ταυτίσουν με την περίοδο Καραμανλή. Η χθεσινή απεργία της ΑΔΕΔΥ είχε κάτι από αυτό το εξωραϊσμένο παρελθόν. Οπως έχουν οι υποσχέσεις για χιλιάδες διορισμούς, η μεγαλύτερη υπόσχεση ότι θα υπάρχει πάντα ένα κράτος, κομματικό και πελατειακό, που κάποτε φρόντιζε τα γαλάζια παιδιά και τώρα φροντίζει τα κόκκινα.
Η απεργία της ΑΔΕΔΥ είναι μέρος αυτού του σκηνικού. Με τις αντιμνημονιακές κορόνες να έχουν ακυρωθεί από το τρίτο Μνημόνιο, αυτό που μένει είναι η πλήρης επιστροφή στην προμνημονιακή κανονικότητα. Με τον Τσίπρα να μην κυβερνά με τη βοήθεια της (σύμφωνα με τον Βενιζέλο και πάλι) «τρίτης δεξιάς συνιστώσας» του νεοκαραμανλισμού. Αλλά κατ’ εικόνα και καθομοίωσή της.