Πόσο αμήχανο και θλιβερό είναι, με αφορμή τη συνέντευξη του αρμόδιου υπουργού μιας χώρας που «εξάγει» εκπαιδευτικά πρότυπα, να πρέπει να μιλήσεις για την παιδεία στον τόπο που, τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο ξεχαρβαλώνεται αλλά και απαξιώνεται συστηματικά. Τι να πεις για την παιδεία στη χώρα όπου ιδεολογικές εμμονές έχουν δαιμονοποιήσει την αριστεία; Τι νόημα έχει να αναφερθείς στο φινλανδικό μοντέλο εκπαίδευσης που επενδύει στη συνεργασία των πανεπιστημίων με τις επιχειρήσεις, όταν οι εκλεκτοί της κυβερνώσας παράταξης διατυμπανίζουν πως η καριέρα είναι χολέρα; Σε ποιο εκπαιδευτικό σύστημα να κάνεις αναγωγές όταν ο υπουργός Παιδείας υπόσχεται στους μαθητές περισσότερες ώρες… ύπνο εις βάρος των διδακτικών, χωρίς κανένα απολύτως ποιοτικό αντιστάθμισμα διδασκαλίας; Πώς να μιλήσεις για το κύρος της παιδείας όταν φοιτητές και μαθητές έχουν το «ελευθέρας» να μπουκάρουν στο γραφείο του υπουργού, να τραμπουκίζουν τους αστυνομικούς και να σαλτάρουν με τα παπούτσια πάνω στο γραφείο και τα έγγραφά του;

Τι να πεις για τα πανεπιστήμια όταν βλέπεις καθημερινά τα δικά μας να γίνονται κρησφύγετα παρανόμων και γιάφκες παρακρατικών; Τους καθηγητές να τραμπουκίζονται, να ξυλοκοπούνται, να «χτίζονται», να διαπομπεύονται επειδή η ενδοπανεπιστημιακή αλητεία είναι μαγκιά; Πώς να μη μελαγχολήσεις όταν διαβάζεις πως στη Φινλανδία το να είσαι εκπαιδευτικός συνεπάγεται κοινωνικό κύρος, ενώ στην Ελλάδα, αν μετατεθείς σε κάποιο τουριστικό θέρετρο, είναι πολύ πιθανό να κοιμάσαι στο αυτοκίνητό σου αφού ο μισθός σου δεν σου αφήνει περιθώρια ούτε για το στοιχειώδες ενοίκιο; Για ποια σχολεία να μιλήσεις στη χώρα της οποίας ο πρωθυπουργός, ως μαθητής, έκανε εντατικά στις καταλήψεις και χρειάστηκε δέκα χρόνια να πάρει το πτυχίο του;

Οταν, σχεδόν σε κάθε ομιλία του, κάνει εκφραστικά ή νοηματικά ατοπήματα και τα σημειώματά του βρίθουν εξόφθαλμων ορθογραφικών λαθών; Τίποτα δεν λες. Ελπίζεις μόνο η κατάσταση να είναι αναστρέψιμη και αναπολείς την εποχή στην οποία το «μάθε, παιδί μου, γράμματα» δεν ήταν μόνο προτροπή αλλά και ευχή.