Ο Κώστας Σημίτης ήταν τόσο πολλά για την ελληνική κοινωνία. Πρωτίστως ήταν ο πρόεδρος που, κερδίζοντας στο ΠΑΣΟΚ τον Ακη Τσοχατζόπουλο, έβαλε το κόμμα του, και τη χώρα, στην ευρωπαϊκή τροχιά. Ηταν μια περίοδος αντίστοιχη της σημερινής. Η χώρα κατρακυλούσε στην απαξίωση και μαζί απαξιωνόταν πρώτη η δημόσια ζωή. Ωσπου ένα εσωκομματικό κλικ, η νίκη των εκσυγχρονιστών, άλλαξε τα δεδομένα.

Ο εκσυγχρονισμός δεν ήταν κενό γράμμα. Και αφορούσε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής: τις υποδομές του κράτους, το Δημόσιο στην υπηρεσία του πολίτη, αλλά και την ανάδυση της κοινωνίας των πολιτών, τη λογοδοσία, τον έλεγχο της πολιτικής.

Η πορεία εκείνη ανεστράφη. Και ανεστράφη επειδή οι διάδοχες κυβερνήσεις του Κώστα Καραμανλή αφενός υπονόμευσαν τις θεσμικές ισορροπίες που είχαν κατακτηθεί, αφετέρου ανέστησαν το πελατειακό κράτος. Με αποτέλεσμα, το τέλος μιας περιόδου επίπλαστης προόδου με δανεικά να βρει την Ελλάδα αθωράκιστη στην παγκόσμια οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2008, οδηγώντας τη στη χρεοκοπία – και, στη συνέχεια, στην κυριαρχία του αντισυστημισμού, του αντιευρωπαϊσμού και, τελικά, του δεξιού και αριστερού εθνολαϊκισμού που σήμερα κυβερνά.

Οι δυνάμεις που εξέτρεψαν τη χώρα από τον δρόμο της προόδου της, όμως, δεν αρκούνται στην αντιπαράθεση με τον ηττημένο εκσυγχρονισμό. Δεν τους αρκεί που έχουν κερδίσει οι ιδεολογικοί αντίπαλοι του καθαρόαιμου ελληνικού ευρωπαϊσμού. Εύλογο. Οι εθνολαϊκιστές που κέρδισαν την εξουσία δεν έχουν να αντιπαραθέσουν στην περίοδο της διακυβέρνησης Σημίτη παρά ερείπια. Μια χώρα πτωχευμένη, διαλυμένο τον κοινωνικό ιστό, την επανεγκατάσταση πάνω από την πολιτική ζωή της χώρας μιας τεράστιας σκιάς. Μιας ηθικολογικής σκιάς, που επιδιώκουν να λειτουργήσει ως υποκατάστατο της δικής τους ανικανότητας. Που θα μπορούσε να πάρει το βλέμμα από την αποτυχία της εξουσιαστικής βουλιμίας τους.

Γι’ αυτό προσπαθούν να αμαυρώσουν, πρωτίστως, τον ίδιο τον Κώστα Σημίτη. Τον άνθρωπο που απέδειξε ότι η προοπτική της Ελλάδας δεν είναι η μιζέρια, με ηττημένους τους πολίτες, με τα καλύτερα μυαλά φευγάτα, με επικυρίαρχο ένα θεσμικό παρακράτος, με τον πρωθυπουργό να επιδιώκει, όπως λέει ο Βενιζέλος, το χάδι των Ευρωπαίων σαν εξημερωμένα κατοικίδια και με κάποιους παλαιούς συνεργάτες του Σημίτη να περιμένουν το χάδι του Τσίπρα. Ο Σημίτης είναι η ζωντανή απόδειξη ότι η χώρα αυτή αξίζει το καλύτερο. Γι’ αυτό επιδιώκουν να τον βάλουν στο κάδρο του βρώμικου ’18 όσοι ιδιοτελώς συνέβαλαν στην κατάρρευσή της.