Πολύ σωστή η άποψη της Κατερίνας Ροββά ότι, ιδανικά, το ελληνικό Κράτος θα έπρεπε να αναλάβει τη συντήρηση αυτών και άλλων κτιρίων που αποτελούν ιστορικά μνημεία. Μήπως όμως είμαστε ρομαντικοί και υπεραισιόδοξοι αφού ζούμε σε μία χώρα όπου η έννοια του ιδανικού μπάζει πλέον από παντού; Μέρες που είναι ας αναφερθώ, για παράδειγμα, στο Πολυτεχνείο. Ως κτίριο. Τι ωραία που φροντίζει το Δημόσιο για τη συντήρηση του σημαντικότερου έργου του κορυφαίου και πρωτοπόρου έλληνα αρχιτέκτονα Λύσανδρου Καυταντζόγλου που το πρώτο του σχέδιο εκπονήθηκε το 1859 με την οικονομική συνδρομή του Νικολάου Στουρνάρη και ολοκληρώθηκε σχεδόν είκοσι χρόνια αργότερα, αφού χρειάστηκε η οικονομική συμμετοχή και άλλου ευεργέτη, του Γεωργίου Αβέρωφ. Παραδομένο στα χέρια των μπαχαλάκηδων καταστρέφεται μέρα με τη μέρα και δεν θέλει πολύ κάποιο χρόνο, τέτοιες μέρες, να λαμπαδιάσει ολόκληρο. Ο υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων Κώστας Μπακογιάννης έχει ανακοινώσει βέβαια την πρόθεσή του να απομακρυνθούν οι φοιτητές από το κτίριο και να γίνει μουσείο ώστε να διασωθεί, αλλά στη Γαλλία ή στη Βρετανία θα έμοιαζε σενάριο επιστημονικής φαντασίας να έπρεπε να αλλάξουν χρήση πανεπιστημιακά κτίσματα της Σορβόννης ή της Οξφόρδης για να γλιτώσουν από την μήνιν παρακρατικών.

Από την άλλη λέμε να μην περάσουν κτίρια της δικής μας Ιστορίας στα χέρια αδιάφορων ξένων επενδυτών. Και βλέπω πόσο ενδιαφέρεται για την τύχη του αρχαιότερου, εκτός Πλάκας, κτίσματος της Αθήνας το ΙΚΑ που είναι ιδιοκτήτης του. Μιλάω για το κτίριο του Ελληνικού Ωδείου στην οδό Φειδίου, γνωστό και ως Μέγαρο Πρόκες – Οστεν από το όνομα του πρώτου αυστριακού προξένου στην Αθήνα που ήταν και ο πρώτος ιδιοκτήτης του. Σημείο αναφοράς για την Ιστορία της Αθήνας, από το 1919 φιλοξενούσε το ωδείο στο οποίο δίδαξαν ο Καλομοίρης και ο Σκαλκώτας και φοίτησε η Κάλλας. Σήμερα είναι ένα υπό κατάρρευση γκρεμίδι, παρά το ενδιαφέρον του γειτονικού Γερμανικού Ινστιτούτου να το αγοράσει ώστε να το διασώσει.