Η είδηση προκάλεσε αντιδράσεις: «Πωλείται από τον Οίκο Sotheby’s η ιστορική κατοικία του ναυάρχου Μιαούλη στην Υδρα. Η τιμή ορίστηκε στα 4,5 εκατ. ευρώ ενώ ο Δήμος Υδρας με επιστολή του απευθύνει έκκληση στο Δημόσιο να αγοράσει το κτίσμα ώστε να διασωθεί ένα σημαντικό κομμάτι της Ιστορίας της χώρας». Πρόκειται για μια ιδιωτική συναλλαγή ή για τη λήθη της Ιστορίας;

Σε κάθε περίπτωση, το φαινόμενο δεν είναι μεμονωμένο. Οπως προκύπτει από την έρευνα, συνολικά οκτώ ιστορικές κατοικίες της Ελλάδας διατίθενται προς πώληση από το τμήμα Real Εstate του Sotheby’s: ανάμεσά τους και το αρχοντικό της οικογένειας του Νικόλαου Μάντζαρου στην Κέρκυρα, του ανθρώπου που συνέθεσε τον εθνικό ύμνο της χώρας μας.

Ολες τους είναι χτισμένες σε προνομιακά σημεία, εκεί όπου χτυπούσε η καρδιά των γεγονότων της εποχής τους: σε έναν βενετσιάνικο οικισμό κοντά στο  Ρέθυμνο, στην Αφρά της Κέρκυρας, στην Υδρα, στην Πάτμο, στις Σπέτσες, στη Ρόδο. Με τιμές που φτάνουν έως και τα 8,5 εκατ. ευρώ, οι αγγελίες του Sotheby’s απευθύνονται σε μεγιστάνες του πλούτου με ιδιαίτερα γούστα ή ακόμη πιθανότερα σε ξένους επενδυτές που θα τα εκμεταλλευτούν τουριστικά.

Πρόκειται για την εξαιρετικής αισθητικής οικία Μιαούλη, η οποία κατασκευάστηκε το 1808 σε σχέδια βενετσιάνων αρχιτεκτόνων ύστερα από πρόσκληση του Ανδρέα Μιαούλη, ένα σπίτι 748 τ.μ. με έξι υπνοδωμάτια. Για το εκπληκτικής ομορφιάς αρχοντικό Antico Rosso της διακεκριμένης οικογένειας Κουρκουμέλη στην Κέρκυρα, χτισμένο τον 17ο αιώνα σε έναν φυσικό παράδεισο. Για το Secret Garden, 700 τ.μ., που ανήκε στην οικογένεια Μάντζαρου και συνιστά ένα τυπικό αρχοντικό του 19ου αιώνα, περίπου 10 χλμ. έξω από την πόλη της Κέρκυρας. Για το σπίτι της οικογένειας Λεωνίδα στις Σπέτσες, τα μέλη της οποίας συμμετείχαν ενεργά στην Επανάσταση του 1821, για ένα αρχοντικό τεσσάρων αιώνων στην Πάτμο, η ανακαίνιση του οποίου από ειδικό τεχνίτη διήρκεσε επτά χρόνια, για ένα αρχοντικό στη Λίνδο της Ρόδου που χτίστηκε το 1600, για μια πολυτελή κατοικία του 18ου αιώνα στην Υδρα και για έναν βενετσιάνικο πύργο κοντά στο Ρέθυμνο, χαρακτηρισμένο ως μνημείο από το υπουργείο Πολιτισμού.

Τα σπίτια αυτά δεν είναι φτιαγμένα μόνο από φθαρτά υλικά. Συνιστούν έναν καμβά χρήσιμο για την ανασύνθεση της ιστορικής μνήμης και για την κατανόηση των συνθηκών που οδήγησαν σε συγκεκριμένες επιλογές τους πρωταγωνιστές της Ιστορίας. Δεν είναι τυχαίο ότι στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης το κράτος αναλαμβάνει τη φροντίδα και την αξιοποίηση ιστορικών κτισμάτων, ώστε να παραμείνουν ενεργό συστατικό του τόπου. Η ελληνική πολιτεία δεν δείχνει να αντιδρά. Μέχρι να αλλάξει θεώρηση, κομμάτια της Ιστορίας μας θα συνεχίσουν να κρεμιούνται στα μανταλάκια ψηφιακών αγγελιών με πολυτελές περιτύλιγμα.

Ακολουθούν τα σπίτια