Τι είναι η «σοσιαλδημοκρατικοποίηση» στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα; Περισσότερο από μετακίνηση σε πιο μετριοπαθείς θέσεις μοιάζει με πολιτική εξημέρωση. Και μοιάζει όχι σε σχέση με ένα ριζοσπαστικό παρελθόν που στην πραγματικότητα ποτέ του δεν είχε, αλλά με το λαϊκιστικό του φορτίο που ακόμη και σε μια εμβληματική στιγμή της συναίνεσης, όπως είναι εξ ορισμού η συνταγματική αναθεώρηση, δείχνει να μην μπορεί να ξεφορτωθεί από τις πλάτες του.
Φάνηκε στη συζήτηση στη Βουλή. Ο σοσιαλδημοκράτης Αλέξης Τσίπρας λαϊκίζει ασυστόλως. Λαϊκίζει ακόμη κι όταν την απάντηση στις λαϊκιστικές του κορόνες τη δίνει ο πρωθυπουργικός του βίος, τη δίνει δηλαδή ο ίδιος του ο εαυτός. «Γνωρίζω πολύ καλά» είπε στη συζήτηση για τη συνταγματική αναθεώρηση «ότι υπάρχουν αρκετοί που δεν εμπιστεύονται και τόσο τη λαϊκή κρίση και θεωρούν αδαή τη λαϊκή πλειοψηφία και έχουν την άποψη ότι ο λαός παρασύρεται εύκολα. Οτι κάνει μόνο λάθη. Αυτές είναι απόψεις ενός άλλου συστήματος, της αριστοκρατίας».
Στον Τσίπρα έχει απαντήσει ο ίδιος ο Τσίπρας. Απάντησε όταν πήρε το Οχι ενός δημοψηφίσματος για να το μετατρέψει σε Ναι. Παραφράζοντας τον ίδιο τον Τσίπρα που παρέφρασε τη Ρόζα Λούξεμπουργκ, προτίμησε τη «σωστή απόφαση» που πήρε ο ίδιος ως Πρωθυπουργός από το «λάθος του λαού». Απάντησε και όταν αρνήθηκε να κάνει δημοψήφισμα για το Μακεδονικό προτιμώντας, όπως είχε πει, την κρίση της Ιστορίας. Δεν είναι η δουλειά του ηγέτη να πηγαίνει καμιά φορά κόντρα στο ρεύμα, δηλαδή τη βούληση των πολλών;
Αυτός ο αυτοαναιρούμενος Τσίπρας δεν είναι ένας λαϊκιστής στη θεωρία που έγινε αριστοκράτης στην πράξη. Πράξη στον λαϊκισμό είναι η ίδια η λαϊκιστική ρητορική, τα απλουστευτικά σχήματα, οι νουθεσίες περί εμπιστοσύνης στον λαό από κάποιον που δεν δηλώνει μόνο πως δεν φοβάται τον λαό, αλλά δεν διστάζει και να ταυτιστεί και μαζί του. Οχι σοσιαλδημοκρατικά, αλλά πάντα λαϊκιστικά. Και αρκούντως αριστοκρατικά.