Υπήρχε κάποτε η εποχή της αθωότητας – ή της αφέλειας. Τότε που πιστεύαμε ότι υπάρχουν κάποια όρια, κάποιες διαχωριστικές γραμμές, πέρα από τις οποίες δεν μπορεί να ασκηθεί πολιτική, να διεκδικηθεί ψήφος, να συνταχθεί κυβερνητικό πρόγραμμα. Κυκλοφορούσαν και τότε λαϊκιστές, αν και λιγότερο θρασείς. Μεταδίδονταν και τότε fake news, αν και με πιο συγκαλυμμένο τρόπο. Διασώζονταν εν πάση περιπτώσει κάποια σημεία αναφοράς, πολιτικά, ιδεολογικά, ηθικά.

Το πρώτο μεγάλο σοκ για τους αθώους, ή τους αφελείς, ήταν η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να συνεργαστεί με τον Καμμένο. Η απόφαση αυτή ελήφθη με ευκολία πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 και ανανεώθηκε με ακόμη μεγαλύτερη ευκολία μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Οι οπαδοί και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ γνώριζαν πλέον ότι μαζί με τη δική τους Αριστερά θα νομιμοποιούσαν εφεξής την Ακροδεξιά των ΑΝΕΛ. Και οι υπόλοιποι συνειδητοποιούσαν ότι η Πρώτη Φορά Αριστερά, που στην πραγματικότητα κακοποιούσε και εξευτέλιζε καθετί αριστερό, δεν θα φειδόταν κανενός μέσου προκειμένου να διατηρηθεί στην εξουσία.

Η διαπίστωση αυτή επιβεβαιώθηκε πολλές φορές τα επόμενα χρόνια. Και τώρα, λίγους μήνες πριν από το τέλος αυτού του θλιβερού πειράματος, φτάνει στην κορύφωσή της με την προσπάθεια εμπλοκής της οικογένειας Σημίτη στη σκανδαλολογία. Ακόμη πιο εξοργιστική από την εντολή να ανοίξουν λογαριασμοί που είναι ήδη γνωστοί από τα Πόθεν Εσχες είναι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι και δημοσιολογούντες, άλλοτε γλείφτες και σήμερα τιμητές, όλος αυτός ο εσμός των ανίκανων και των ασήμαντων, των τυχοδιωκτών και των συκοφαντών, των φανατικών και των θρασύδειλων, που βρίσκουν ευκαιρία να πετάξουν λάσπη και δηλητήριο. Νομίζουν ότι εκδικούνται. Στην πραγματικότητα μάς θυμίζουν ότι ο τόπος αυτός μόνο από τύχη έχει γλιτώσει την καταστροφή.

Τύχη, και φιλότιμο μερικών πολιτικών όπως ο Κώστας Σημίτης. Ο πρώην πρωθυπουργός φυσικά και δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από τους «περιστασιακούς ενοίκους της εκτελεστικής εξουσίας». Κι εκείνοι το ξέρουν. Το όνειρό τους άλλωστε δεν είναι να τον δουν με χειροπέδες, μπορεί να είναι αδίστακτοι, αλλά δεν είναι κατ’ ανάγκη ανόητοι. Θα είναι ευχαριστημένοι όμως αν πείσουν έστω και έναν ψηφοφόρο ότι ο άνθρωπος που έχει ταυτιστεί με τον εκσυγχρονισμό της χώρας, ο πολιτικός που ξεχώριζε από το πλήθος λόγω της σεμνότητας και του ήθους του, μπορεί τελικά και να μην είναι καθαρός. Γιατί αυτό που τους τρέφει και τους επιτρέπει να επιπλέουν είναι ο εκβαρβαρισμός.

Είναι εύκολο να λέμε ότι τελικά η αλήθεια θα λάμψει. Μόνο που στο μεταξύ συνειδήσεις θα σπιλωθούν, άνθρωποι θα διαβληθούν και θα χάσουν τον ύπνο τους. Το είδαμε με τον Ανδρέα Γεωργίου, το είδαμε με τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, το βλέπουμε τώρα με τον Κώστα Σημίτη. Υπάρχουν στ’ αλήθεια ακόμη ρομαντικοί στον ΣΥΡΙΖΑ;