H εξέγερση του Πολυτεχνείου στα μέσα του Νοεμβρίου του 1973 δεν ήρθε φυσικά ουρανοκατέβατη. Ηταν το αποτέλεσμα σχεδόν επτά χρόνων καταπίεσης και καταστρατήγησης των πιο θεμελιωδών συνταγματικών ελευθεριών. Ηδη από τις πρώτες ημέρες του έτους εκείνου, οι φωνές κατά της χούντας γίνονται όλο και πιο έντονες. Στις 21 Φεβρουαρίου, πάνω από 3.000 φοιτητές καταλαμβάνουν το κτίριο της Νομικής Σχολής. Τον Οκτώβριο του 1973 ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, έχοντας αναλάβει πλέον την Προεδρία της Δημοκρατίας και επιδιώκοντας να καλύψει το δικτατορικό καθεστώς κάτω από έναν φαινομενικά πιο δημοκρατικό μανδύα, διόρισε ως πρωθυπουργό τον Σπύρο Μαρκεζίνη. Ο στόχος του Παπαδόπουλου δεν επετεύχθη. Τα αιτήματα για ελευθερία άρχισαν να εκφράζονται ολοένα και πιο μαζικά. Στις 4 Νοεμβρίου το μνημόσυνο του Γεώργιου Παπανδρέου θα μετατραπεί σε μια λαοπληθή διαδήλωση κατά της δικτατορίας, την οποία το καθεστώς θα επιχειρήσει να διαλύσει βίαια. Λίγες ημέρες μετά, με αφορμή το αίτημά τους για διεξαγωγή άμεσων ελεύθερων φοιτητικών εκλογών, ύστερα από μικροεξεγέρσεις σε διάφορες σχολές, φοιτητές καταλαμβάνουν το κτίριο του Πολυτεχνείου. Η εξέγερση αυτή θα αποτελέσει, με τρόπο βέβαια τραγικό, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη και τον κόσμο, το ηχηρότερο χτύπημα ενάντια στη χούντα. Οσο και αν, στα χρόνια που ακολούθησαν, κάποιοι προσπάθησαν, και σε πολλές περιπτώσεις κατάφεραν, να οικειοποιηθούν και να κεφαλαιοποιήσουν προς ίδιον όφελος τη σπουδαιότητα αυτής της εξέγερσης, τίποτα δεν μπορεί να αλλοιώσει την πραγματική διάσταση όλων όσα συνέβησαν εκείνες τις τραγικές ημέρες στον αγώνα της δημοκρατίας ενάντια στην ανελευθερία.