Αυτές τις μέρες – μιας και πλησιάζουν ολοταχώς Χριστούγεννα – θα μπορούσα να σας διηγηθώ διάφορες ιστορίες για να ζεστάνω την ψυχή σας και να σας δείξω τους μυστηριώδεις τρόπους με τους οποίους η Θεία Πρόνοια μας οδηγεί στη σωτηρία. Μια απ’ αυτές τις ιστορίες που κινείται στα όρια του θαύματος είναι το πώς διά του προσυμφώνου χωρισμού Εκκλησίας – Κράτους φτάσαμε στο έν και αδιαίρετον, με κόλλα UHU. Εξάλλου το λέει και ο χρυσός οδηγός: ους ο χρυσός συνέζευξεν άνθρωπος μη χωριζέτω. Ο Πρωθυπουργός τώρα μπορεί να καυχάται: τον δρόμον τετέλευκα, την πίστιν τετήρηκα. Αμήν.
Αμα το πάρεις και μαρξιστικά, πάλι βγαίνει: δύο αρνήσεις καταλήγουν σε μία κατάφαση, σε μία θέση (εννοείται καρέκλα). Το είχαμε πει αλλά ίσως θεωρήθηκε υπερβολή, ότι δηλαδή σε λίγο είναι σχεδόν βέβαιο πως θα δούμε μέχρι και τον Πρόεδρο της Βουλής να μεταφέρει ευλαβικά την εικόνα της Παναγίας Σουμελά στη σχετική πανήγυρη – αν είναι να μη χαθεί η καρέκλα, θα γίνει και αυτή η θυσία. Το πιθανό όνειρο είναι ένα και βασικό: ακόμα και μετά την τελευτή του βίου, να μην αποσπαστούν από τις καρέκλες εξουσίας, παρά να μεταφέρονται συνημμένοι, σχεδόν βαλσαμωμένοι, όπως ο νεκρός μητροπολίτης επί του θώκου. Η φιλοδοξία αυτή είναι ανθρώπινη. Γι’ αυτό και η νέα υφυπουργός αγόρασε καινούργιες κουρτίνες για το υπουργείο. Δικό της είναι, για πάντα, δεν πρόκειται να το εγκαταλείψει, άρα οφείλει και να το διακοσμήσει – με δικά μας λεφτά, βεβαίως. Αφού πρώτα εξαφάνισε τις φωτογραφίες από τους αγώνες της υπέρ του «δεν πληρώνω». Θα πεις: μήπως τώρα πληρώνει;
Πρόκειται, λοιπόν, για ευλαβικούς ανθρώπους, που πιστεύουν στην αιωνιότητα της εξουσίας και της ψυχής. Ισως σε λίγο να μας εγκαλούν κιόλας διότι δεν πηγαίνουμε αρκετά συχνά στην εκκλησία να μεταλάβουμε. Μήπως δεν έγινε ακριβώς το ίδιο σε ένα σωρό θέματα; Να, προ ημερών ο κ. Πρωθυπουργός μάς είπε πως το 2015 κατάλαβε – αφού μεσολάβησε βέβαια η Θεία Πρόνοια – πως το να φύγουμε απ’ την Ευρώπη, πολλοί σύντροφοί του το θεωρούσαν άκρως επαναστατικό, αλλά αυτός είχε την αιφνίδια – άνωθεν – φώτιση να αντιληφθεί πως εάν αυτό συνέβαινε οι πλούσιοι θα γίνονταν εν μιά νυκτί πλουσιότεροι και οι φτωχοί θα ψοφούσαν στην πείνα. Ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου όμως είδε την αλήθεια και το φως, δηλαδή πως η Ευρώπη είναι ήδη και από χρόνια επαναστατικότερη της όποιας Αριστεράς, αφού μοιράζει δικαιότερα το χρήμα από κάθε Λαφαζάνη.
Κατόπιν τη μεσολαβήσει (μάλλον) του Αγίου Πνεύματος και θεία ενεργεία ο Πρωθυπουργός ανακάλυψε, ύστερα από αγώνες, πορείες και εναντίωση τόσων ετών, ότι η φρικαλέα Αμερική, αυτό που έλεγαν «η μήτρα του ιμπεριαλισμού, οι φονιάδες των λαών», δεν ήταν και τόσο κακή. Ιδίως δε ότι ο μετριοπαθέστατος Τραμπ, είναι ένας συνετός ηγέτης χαμηλών τόνων, εχέφρων, προσηνής και απέραντα τρυφερός, στα όρια της μαμάς Τερέζας. Κι ότι πρέπει να αγαπούμε τις ΗΠΑ όπως τις αγαπούσε ο Ερνέστος Τσε, με το πάθος που τις αγαπούσε ο Φιντέλ και κάθε προοδευτικός άνθρωπος. Ή, όχι – εξάλλου τι σημασία έχουν τα λόγια; Καμία. Ακόμα δεν δήλωσε ότι ορθώς μπήκε κάποτε η Αμερική στο Βιετνάμ, αλλά κι αυτό θα ειπωθεί στην ώρα του.
Οπως, βέβαια, πριν αγαπήσουμε και τη Μέρκελ, την είχαμε θεωρητικά διώξει (go back) αλλά αυτό είχε συμβεί για έναν λόγο: διότι η απόσταση πολλαπλασιάζει τον πόθο, διαστέλλει τον έρωτα που έπεται και ξαναφουντώνει, με τη βοήθεια της Θείας Πρόνοιας, φυσικά. «Των αποστάσεων η έλξις προσδιορίζει κάθε βήμα». Ετσι ο έρωτας ενέσκηψε δριμύτερος, ο τυφλός ανέβλεψε και είδε το μεγαλείο της Ευρώπης και των χωρών της, οι οποίες τώρα απειλούνται με διχασμό από τον νεο-εθνικισμό, όπως είπε, αλλά όχι από δηλώσεις του τύπου «ποτέ μ’ αυτούς», «Ή αυτοί, ή εμείς» και «κλείστε τους φυλακή», «ταξικό μίσος» και άλλα θεάρεστα που σφυρηλατούν την αδιάσπαστη, την απαρασάλευτη εθνική ενότητα. (Υπέρ ευσταθείας του κράτους δεηθώμεν).
Και ξαναγάπησε και τον Ολαντρέου, έπειτα, μέχρι και τη σοσιαλδημοκρατία, κατά της οποίας έγραφε τοξικά άρθρα σε ξένες εφημερίδες. Περί των αδιεξόδων της και τα λοιπά γνωστά. Αλλά τώρα η σοσιαλδημοκρατία είναι καλή. Και γιατί να μην είναι; Μπορεί όχι τόσο καλή όσο ο κ. Καμμένος και οι πρωτοπόροι του προοδευτισμού ΑΝΕΛ, αλλά είναι κάτι, νιώθεται, που λέει ο Αλεξανδρινός. Κι έτσι, οι άνθρωποι αυτοί, ζώντας στη δεκαετία του ’30 ιδεολογικώς κι επινοώντας αλλοτινούς εχθρούς, βρίσκουνε κατά λάθος τον δρόμο. Σαν τη διμοιρία των Ούγγρων ανιχνευτών του ποιητή Μίροσλαβ Χόλουμπ, που χάθηκαν μέσα στις Αλπεις λόγω χιονόπτωσης και ξαναβρήκαν μετά τρεις μέρες το στρατόπεδό τους ακολουθώντας έναν χάρτη που είχε ξεχάσει ένας στρατιώτης στην τσέπη του. Οταν, όμως, έφτασαν σώοι στο στρατόπεδο πρόσεξαν πως ο χάρτης που τους έσωσε δεν ήταν των Αλπεων, αλλά των Πυρηναίων. (Απ’ όπου βγαίνει και το πυρηνέλαιο, θα μας πει πιθανώς ο ηγέτης).
Αρα, να ‘τη πάλι η Θεία Πρόνοια. Προοικονόμησε τη σωτηρία των ανιχνευτών. ΠΑΣ Γιάννινα, πάω Γιαννιτσά και σε ρυθμούς ΠΑΟΚ, παρότι Ηρακλειδεύς. Αμα το πάρεις μαρξιστικά, βγαίνει κι αυτό. Το απολωλός πρόβατο επανήλθε ακολουθώντας εντολές χαλασμένου GPS. Καμιά φορά πρέπει να πάρεις τον λάθος δρόμο για να βρεθείς στη σωστή μεριά. Σημασία όμως έχει να κατηγορείς τους άλλους γι’ αυτό, δηλαδή για το ότι ήταν στη σωστή μεριά απ’ την αρχή. Κι αφού τους στιγματίσεις ως Γερμανοτσολιάδες για το Ναι στο δημοψήφισμα, μετά να λες πως είχαν δίκιο και πως βρήκες το Λιτόχωρο ακολουθώντας χάρτη της Πίνδου. Ποιος είπε πως βουνό με βουνό δεν σμίγει; Λάθος, όλα σμίγουν όταν υπάρχει η Θεία Πρόνοια.