Στην επαγγελματική του πορεία, η ταχύτητα παίζει σημαντικό ρόλο. Τη στιγμή που η ερμηνεία του στην ταινία «Αβανο» του Παναγιώτη Χαραμή έπαιρνε την τιμητική διάκριση ανδρικής ερμηνείας στο τελευταίο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, εκείνος ήταν βουτηγμένος στις θεατρικές του πρόβες. Ωστόσο, ο Κίμωνας Κουρής τον τελευταίο μήνα βρίσκεται σε κατάσταση αναμονής, εξαιτίας της συμμετοχής του στην παράσταση «Περιμένοντας τον Γκοντό» στο θέατρο Χώρος, σε σκηνοθεσία Ελενας Μαυρίδου. «Μέσα από πολλές ώρες προβών και αυτοσχεδιασμών έχει δημιουργηθεί ένας χαρακτήρας τον οποίον πλέον πρέπει να εμπιστευτώ απόλυτα και να αφήσω να πάρει αυτός το τιμόνι. Αυτό ως σκέψη, το ότι δηλαδή αφήνεις έναν εικονικό χαρακτήρα να σε κουμαντάρει για λίγο, μπορεί να ακούγεται κάπως τρελό. Κι όμως, όταν γίνεται κάτι τέτοιο τότε ο χαρακτήρας λειτουργεί αυτόνομα δημιουργώντας και πτυχές του, που είναι αν μη τι άλλο αληθινές. Εγώ ως εξωτερικός παρατηρητής θα πρέπει πια να θυμάμαι αυτές τις στιγμές και να τις επαναλαμβάνω», τονίζει ο πρωταγωνιστής στα «Πρόσωπα».

Ο Μπέκετ σε επιστολή του ανέφερε ότι δεν γνώριζε τελικά ποιος είναι αυτός ο Γκοντό. Παρ’ όλα αυτά, ο Κουρής μετά την αναμέτρηση μαζί του έχει καταφέρει – σχετική η έννοια – να τον σχηματοποιήσει. «Ο Γκοντό δεν έχει πρόσωπο, δεν έχει σάρκα και οστά. Στο μυαλό μου είναι περισσότερο σαν γενικότερη έννοια. Δεν είναι κάτι λοιπόν που μπορείς να ανακαλύψεις. Οι δύο κεντρικοί ήρωες αναμένουν τον Γκοντό. Αυτό όμως που τους απασχολεί δεν είναι τελικά ο ίδιος ο Γκοντό ή η απάντηση που θα φέρει, αλλά το πώς θα αντιμετωπίσουν την πλήξη που προκαλείται από την αναμονή. Αυτό που ανακάλυψα εγώ μέσα από το έργο είναι ότι ο Μπέκετ κατάφερε να σπάσει τον τέταρτο τοίχο, την απόσταση δηλαδή μεταξύ του συγγραφέα και του αναγνώστη και να τους ενώσει μέσω της κοινής προσπάθειας να ανακαλύψουν τον εαυτό τους» παραδέχεται ο ηθοποιός.

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ. Οποιος κι αν είναι τελικά ο Γκοντό, το έργο παραμένει μια διαχρονική παραβολή για την τάση του ανθρώπου να περιμένει πάντοτε την έξωθεν σωτηρία, μία λεπτομέρεια που στην Ελλάδα της κρίσης έχει πάρει άλλες διαστάσεις. «Αυτό που μας ταυτίζει περισσότερο με τους δύο ήρωες του έργου δεν είναι ο από μηχανής θεός που περιμένουμε, αλλά το ίδιο το γεγονός ότι περιμένουμε. Οποιαδήποτε δράση στη ζωή μας, μας βοηθάει να αγνοήσουμε τον χρόνο. Είναι πιο εύκολο να τον αγνοήσεις εάν έχεις μια γεμάτη ζωή. Το “περιμένω”, όμως, μας αναγκάζει να αντιμετωπίσουμε τον χρόνο που περνά. Αλλωστε, το μυστικό της ζωής, πιστεύω, είναι να συνεχίζεις να κάνεις αυτό που κάνεις. Να κρατάς τον εαυτό σου ζωντανό κάνοντας ό,τι κάνεις. Εστω και από συνήθεια. Θεωρώ ότι ο μόνος που μπορεί να σώσει τον καθένα μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Ο κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος των πράξεών του. Δεν πιστεύω σε προκαθορισμένα μονοπάτια, ούτε στη μοίρα του ανθρώπου. Η συνειδητοποίηση ότι τελικά είμαστε μόνοι μας, ίσως μας δημιουργεί την ανάγκη να περιμένουμε ή να ελπίζουμε σε κάτι» καταλήγει ο Κουρής.

Ο ίδιος πάντως δεν περίμενε την έτερη παρέμβαση, αλλά φρόντισε να κάνει μόνος του την καριέρα του. Μετά την αποφοίτησή του από τη δραματική σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, έγινε συνιδρυτής της καλλιτεχνικής ομάδας Perros. Εκτοτε, συμμετέχει διαρκώς σε παραστάσεις όπως «Βασιλιάς Ληρ», «Ιουλιανός ο παραβάτης», «Ορέστης», «Νίκη», «Ελεύθεροι πολιορκημένοι». Στον κινηματογράφο τον είδαμε στις ταινίες «Τέλος χρόνου», «Αποχαιρετώντας» και «Το παπαδάκι», ενώ στην τηλεόραση ήταν ο Μάρκος της κωμικής σειράς του Mega «Ηρωίδες».