Γλυκιά νοσταλγία

Σαράντα πέντε χρόνια κλείνουν σήμερα από την τελευταία νύχτα της εξέγερσης στο Πολυτεχνείο, και όσοι (λίγοι) ήμασταν εκεί, άλλοι μέσα, άλλοι έξω, και ζήσαμε τα γεγονότα από κοντά νιώθουμε μια γλυκιά νοσταλγία για εκείνες τις μέρες που ο αγώνας είχε νόημα και δεν ήταν μια καρικατούρα για την εκτόνωση του κάθε πικραμένου που κατεβαίνει πλέον στο κέντρο της Αθήνας να διαδηλώσει, αλήθεια τι και γιατί;

Τα «κανίς» και οι Λωτοφάγοι

Πάω, σου λέει ο άλλος, να αποδώσω τιμή σε αυτούς που αγωνίστηκαν με κίνδυνο για τη ζωή τους, την ακεραιότητά τους, την προσωπική τους ελευθερία. Αν είσαι νέος, καλά κάνεις και πας. Αν είσαι μεγαλύτερος, θα σε ρωτήσω, δεν μπορώ να μην το κάνω, πού ήσουν τότε. Γιατί έλειπες. Και το ξέρεις. Και αν είσαι και ΣΥΡΙΖΑ, θα σε ρωτήσω, αλήθεια, πώς θα πορευθείς σήμερα στην αμερικανική πρεσβεία φωνάζοντας «φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι», όταν η κυβέρνησή σου αποδείχθηκε η πιο φιλοαμερικανική κυβέρνηση από τη Μεταπολίτευση και μετά;

Η Δεξιά του «ανήκομεν εις την Δύσιν», όπως ήταν το δόγμα του πατριάρχη της Κωνσταντίνου Καραμανλή, κράτησε μια πιο αξιοπρεπή στάση απέναντι στους Αμερικανούς. Διατήρησε όσο μπορούσε και όσο οι εποχές το επέτρεπαν ένα επίπεδο ανεξαρτησίας απέναντι στην «πέραν του Ατλαντικού μεγάλη μας φίλη» (χρησιμοποιώ ακραιφνείς, δεξιούς όρους, όπως είναι εύκολα αντιληπτό).

Μπορεί η κυβέρνηση Τσίπρα να ισχυρισθεί κάτι ανάλογο; Δεν μπορεί. Κι εγώ μεν δεν θα αποκαλέσω τον πρόεδρο Τσίπρα «κανίς του Τραμπ», όπως τον αποκάλεσε μεσοβδόμαδα η πρόεδρος Ζωή – δεν μου ταιριάζει αυτή η φρασεολογία. Αλλά όταν έχεις προσκολληθεί τόσο πολύ στο άρμα των Αμερικανών, δεν ακούγεται παράταιρο να πορεύεται το κόμμα σου στην αμερικανική πρεσβεία, φωνάζοντας συνθήματα για τους «φονιάδες» των λαών και τις «βάσεις του θανάτου»;

Ακούγεται. Αλλά ποιος ασχολείται. Στη χώρα των Λωτοφάγων κάτι τέτοια δεν έχουν το παραμικρό αντίκρισμα…

Κινούμενη βόμβα

«Μα τι θέλει επιτέλους ο Κοτζιάς;». Το ερώτημα δεν είναι δικό μου, εγώ ύστερα από μια δίωρη συνάντηση που είχα προ ημερών μαζί του καταλαβαίνω απολύτως τι επιχειρεί να κάνει και, δεδομένου του επίμονου χαρακτήρα του, νομίζω ότι θα το επιτύχει. Οσοι δε αμφιβάλλουν, μπορούν να περιμένουν ώς τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές.

«Εχω περισσότερους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση από ό,τι διαθέτει ο ΣΥΡΙΖΑ» μου είχε πει σε εκείνη τη συνάντηση. «Πάνω από 120, μπορεί και 140, στελέχη σε όλη την Ελλάδα, τα οποία βρίσκονται σε όλες τις θέσεις της Τοπικής Αυτοδιοίκησης» μου είχε τονίσει σχετικά. «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τόσους, και ούτε και θα καταφέρει να εκλέξει τόσους στις εκλογές».

Δεν έχω λόγους να μην τον πιστεύω. Προς επίρρωσιν του ισχυρισμού του, μου είχε αναφέρει μάλιστα και μια σειρά από ονόματα. Ομως το «μα τι θέλει επιτέλους ο Κοτζιάς;» είναι πλέον ένα βασανιστικό ερωτηματικό για τους ενοίκους του Μεγάρου Μαξίμου, το οποίο τους κινητοποιεί, και τους αγχώνει, μπορώ να πω, δεδομένου ότι ο πρώην υπουργός Εξωτερικών δεν εννοεί να σιωπήσει, αλλά αντιθέτως δείχνει μια διάθεση να παραμένει στο προσκήνιο. Και το κάνει αποκαλύπτοντας σιγά σιγά πράγματα που πονάνε την κυβέρνηση και προσωπικά τον πρόεδρο Τσίπρα…

Αλλο ένα ψέμα

Υπ’ αυτή την έννοια, αισθάνομαι προσωπικά δικαιωμένος για την αποκάλυψη που έκανε κατά τη συνέντευξή του στον ραδιοσταθμό 24/7 μεσοβδόμαδα, αναφορικά με την προσφυγή του στην Εισαγγελία – τη μηνυτήρια αναφορά που κατέθεσε και με την οποία ζήτησε να διερευνηθούν όλα όσα καταγγέλθηκαν εις βάρος του για τα περίφημα εκατομμύρια του Σόρος και για την υπόθεση των μυστικών κονδυλίων κατά τη θυελλώδη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου προ μηνός, στις 16 Οκτωβρίου.

Εγώ είχα γράψει ότι πήρε μόνος του την απόφαση να καταθέσει τη μηνυτήρια αναφορά για να ξεκινήσει μια έρευνα επί των καταγγελιών. Τα βορβορώδη υπόγεια του Μαξίμου είχαν σπεύσει να διαψεύσουν την πληροφορία. Και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός αργότερα, στη συνέντευξή του στον Alpha, είχε στηρίξει το ψεύδος αυτό, δηλώνοντας ότι εκείνος τον παρότρυνε να πάει στον εισαγγελέα. Ο Κοτζιάς όμως στη συνέντευξή του στον ραδιοσταθμό 24/7 ξεκαθάρισε τα πράγματα: μόνος μου, είπε, το αποφάσισα, κανείς δεν με παρακίνησε. Ούτε ρώτησα κανέναν.

Θα μου πει κάποιος, σιγά το ψέμα του Τσίπρα. Εδώ έχει πει τόσα άλλα. Και θα συμφωνήσω. Είναι σαν να λες, έσταξε η ουρά του γαϊδάρου…

Επιστρέφει ο ΛΑΟΣ

Με πρόεδρο κόμματος συνομίλησα προχθές και σπεύδω να μεταφέρω τι μου είπε, διότι αφορά τις διεργασίες της μικρής Δεξιάς – άρα έχουν ένα ενδιαφέρον. Συνομίλησα λοιπόν με τον πρόεδρο Γιώργο Καρατζαφέρη, αναφορικά με τις προθέσεις του για το μέλλον. Μου είπε ξεκάθαρα ότι θα κάνει το πρώτο βήμα στις ευρωεκλογές, όπου θα κατεβάσει ψηφοδέλτιο ως ΛΑΟΣ, αυτόνομος, χωρίς άλλους, διότι θεωρεί πως μπορεί να επαναλάβει το εγχείρημα του 2004, οπότε και εξελέγη, όπως είναι γνωστό, ευρωβουλευτής.

Για τις διεργασίες που σημειώνονται στον πέραν της Νέας Δημοκρατίας χώρο της Δεξιάς, ο πρόεδρος Γιώργος μού ξεκαθάρισε ότι όντως υπάρχει μια κινητικότητα, αλλά τίποτε περισσότερο από αυτό, και πως διάφοροι τον προσεγγίζουν προκειμένου να συνεργαστούν μαζί του ενόψει των εθνικών εκλογών, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει υπάρξει κάτι περισσότερο από συζητήσεις.

Με άφησε δε να καταλάβω ότι το ενδιαφέρον όλων αυτών οι οποίοι συνωθούνται στον χώρο της Δεξιάς, που βρίσκεται στον πέραν της ΝουΔου, είναι το πώς θα καταφέρουν να εισέλθουν στη Βουλή. «Δεν είναι κακό να έχεις φιλοδοξίες», μου είπε, «αλλά υπάρχουν και πρακτικά ζητήματα. Λ.χ., για να κατεβάσει κανείς συνδυασμούς σε όλη τη χώρα, απαιτούνται περί τις 300 με 400 χιλιάδες ευρώ. Δεν βλέπω επί του παρόντος να είναι κανείς πρόθυμος»…

Προβλήματα παντού…

Γιατί πανηγυρίζει;

Φυσικά και πρέπει να νιώθει κανείς χαρούμενος που τελικά διασώθηκαν οι συντάξεις από τις περικοπές, και έτσι οι δυστυχείς συνταξιούχοι, οι οποίοι είδαν το βιωτικό τους επίπεδο να συμπιέζεται προς τα κάτω όλα αυτά τα χρόνια, τουλάχιστον δεν θα χάσουν και άλλα από αυτά τα λίγα που έτσι κι αλλιώς έπαιρναν. Αλλά δεν καταλαβαίνω προς τι οι πανηγυρισμοί της κυβέρνησης. Αυτή δεν ήταν που δέχθηκε στη διαπραγμάτευση για το τρίτο και χειρότερο Μνημόνιο τις περικοπές των συντάξεων; Αυτή ήταν, απαντώ, και δεν χρειάζομαι καμία επιβεβαίωση. Ουδείς της τις επέβαλε. Ούτε οι προηγούμενες κυβερνήσεις ούτε φυσικά οι συνταξιούχοι. Μόνη της το πρότεινε στους δανειστές και εκείνοι το αποδέχθηκαν. Οπως μόνη της πρότεινε και το τσεκούρι στο αφορολόγητο που θα ισχύσει από το 2020. Αυτό το αφορολόγητο για το οποίο δεν γίνεται καμία κουβέντα και που το τσεκούρωμά του (στη μέση θα κοπεί) θα πλήξει όλους τους φορολογουμένους, χωρίς εξαίρεση. Τι ακριβώς μας λέει τώρα, λοιπόν; Γιατί θριαμβολογεί;

Και κάτι ακόμη, που επίσης πολλοί ξεχνούν, και ο Τσίπρας σκοπίμως αποσιωπά, διότι ασφαλώς και δεν τον συμφέρει. Από το πρώτο Μνημόνιο του 2010 έχουν περάσει ακριβώς οκτώ χρόνια. Κυβερνήσεις εναλλάχθηκαν στην εξουσία, αλλά τα τελευταία τέσσερα χρόνια την κρίση τη διαχειρίστηκε μία, η κυβέρνηση Τσίπρα. Τα μισά χρόνια της κρίσης, να το υπογραμμίσω διαφορετικά, είχαμε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με τα γνωστά αποτελέσματα. Ας μην απεκδύεται κάθε ευθύνης ο Πρωθυπουργός μας για ό,τι μας συμβαίνει και ό,τι πρόκειται να μας συμβεί. Εγινα κατανοητός; Το ελπίζω…