Με κάποια έκπληξη είδα ότι με το «μπουζού» δεν χτύπησε κόκκινο ο αυτόματός μου διορθωτής στο PC. Αρα γνωστός ο τύπος, παρότι έχω να τον διαβάσω ή να τον ακούσω απ’ την εποχή του Τσιφόρου στα «Παιδιά της πιάτσας» και στο «Πίσω απ’ τα κάγκελα». Αρα είναι κοινώς φαίνεται γνωστόν ότι μπουζού και κάγκελο (εκτός της πόρνης) σημαίνει φυλακή.

Κατά τον λεπταίσθητο και ευγενή κύριο Πολάκη (το κανίς του κανίς, κατά την ερίτιμον κυρία Ζωή – ου μην αλλά και Κωνσταντοπούλου), για να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ νικητής στις εκλογές, όποτε με το καλό έρθουν (αγάλια αγάλια), πρέπει να μπούμε όλοι στην μπουζού.

Ολοι πίσω απ’ τα κάγκελα.

Και δεν χρειάζεται και πολλά πολλά, αρκεί μια Ανεξάρτητη Αρχή (αγνώστων λοιπόν στοιχείων, γνήσιο τέκνο του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ), αρκεί λοιπόν αυτή η κυρία να διαβάσει κάπου, στα social media, σε μια εφημερίδα, στον οδοντογιατρό που περιμένει την εμφύτευση του νέου της κυνόδοντα ή ακόμα και στο κομμωτήριο εν ώρα ντεκαπάζ, μην το ζαλίζουμε, όπου της πέσει στην αντίληψη, ότι κάποιος κάπου κάποτε μπορεί κάτι να σούφρωσε αφηρημένος ή ακόμα και να έπραξε μια ματσόλα, παίρνεις μια κόλλα χαρτί, τον τυλίγεις και βουρ στην μπουζού.

Ωραία πράγματα, «Δικά μας Γραικικά» που λέει κι ο Αλεξανδρινός. Βέβαια, με όλους μας πίσω απ’ το κάγκελο, δεν ξέρω ποιος θα μείνει έξω να τους ψηφίσει.

Γιατί δεν μπορεί, όλοι μας κάτι έχουμε κάνει.

Αίφνης εγώ πήγα προχθές σε μια πρεμιέρα ενός έργου μάλλον αντικομμουνιστικού περιεχομένου, κατά τον κύριο Πολάκη. Και δυστυχώς υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία.

Βγήκα φωτογραφία αγκαλιά με τον συγγραφέα. Ετσι και πέσει στα χέρια της Ανεξάρτητης κυρίας, ποία η θέσις μου;

Εγώ πια φοβάμαι και τη σκιά μου.

Να σκεφτείς, το βιβλίο του Κώστα Σημίτη «Υπάρχει λύση;», με φακό το διαβάζω, σκεπασμένος στο κρεβάτι κούκουλα. Πού ξέρεις; Φύλαγε τα ρούχα σου να σου πάρουν τα μισά. Εδώ πια και που διαβάζεις είναι ύποπτο. Σ’ την κολλάνε τη ρετσινιά. Σου λέει, να το. Φιλολό και φιλελέ.

Ευτυχώς να λέμε που υπάρχει αυτός ο πνευματικός άνθρωπος, ο και υπεύθυνος στρατηγικού σχεδιασμού του Πρωθυπουργού, ο κύριος Καρανίκας (η καριέρα είναι χολέρα, και άλλες Δημοκρατικές Δυνάμεις), που είναι πολύ διαβαστερό το άτομο.

Κατά τα λεγόμενά του, με τα τρισβάρβαρα ελληνικά που διαθέτει, καταφέρνει να διαβάζει συγχρόνως και Πασκάλ και Μπρικνέρ, και Μαρσέλ και Προυστ, και Γιώργο και Σεφέρη. Και σαμπού και κοντίσιονερ.

Αυτός, πιστεύω, θα με καταλάβει. Είναι η τελευταία μου ελπίδα. Την ώρα που γράφω, πέφτουνε στο άνω άκρο της οθόνης οι τελευταίες καυτές ειδήσεις.

«Βόμβα» διαβάζω και τρέμω. Λέω, να δεις άλλη κατσαρόλα θα έσκασε, ίσως και τηγάνι. Μπορεί και αντικολλητικό να έχουμε άλλα.

Πατάω το πλήκτρο κάθιδρος, και τι να δω.

«Βόμβα! Δεν θα βγει το “La Banda” στο Open».

Κατόπιν αυτού πέφτω να κοιμηθώ, μπας και δω κάνα ωραίο όνειρο κι ευτυχισμένο. Γιατί αν περιμένω απ’ τη ζωή…

Δύσκολα τα πράγματα.