Πριν από λίγες μέρες, η υφυπουργός Μακεδονίας – Θράκης Κατερίνα Νοτοπούλου περιδιάβασε καμαρωτή καμαρωτή κάποιο πάνελ φορώντας ένα ακατάληπτο λαμέ κοστούμι σε ένα ύφασμα που θύμιζε δέρμα σαργού ή πεσκανδρίτσας. Βέβαια ο λόγος για τον οποίο η κυρία Νοτοπούλου πληρώνεται από το ελληνικό κράτος δεν είναι το στάιλινγκ. Αν κάνει καλά τη δουλειά της δεν πά’ να βγει ντυμένη βασίλισσα της νύχτας. Στην πραγματικότητα ωστόσο, κάνει – δεν κάνει καλά τη δουλειά της, η κυρία Νοτοπούλου έχει τέτοια αυτοπεποίθηση διότι ξέρει ότι πάνω από οποιοδήποτε λαμέ ή αρζαντέ ρούχο φοράει ένα κουκούλι προστασίας. Αυτό από το οποίο ξεπετάγονται δάκτυλα που καταγγέλλουν τον σεξισμό. Αν είναι ανεπαρκής για τη θέση της, εγκάθετη, «φορετή» ή βύσμα, είναι δευτερεύον. Το πρωτεύον είναι πως πρόκειται για ένα νέο κορίτσι και εμείς που της κάνουμε κριτική σεξιστές. Μεγαλύτερη διαστρέβλωση της πολιτικής ορθότητας, μόνο ο Οργουελ θα μπορούσε να φανταστεί.

Από προχθές ζούμε το ίδιο με την Κατερίνα Εξερτζόγλου. Την 33χρονη που από τη θέση της γραμματειακής υποστήριξης βρέθηκε τσιφ στη θέση της γενικής γραμματέως Διαχείρισης Κοινοτικών και Αλλων Πόρων. Σε αντίθεση με την υφυπουργό Μακεδονίας – Θράκης, βρήκε αμέσως πολλούς υποστηρικτές από τα άλλα κόμματα. Επειδή είναι «φατσούλα» και αλτέρνατιβ, με χαλκαδάκια στη μύτη, κόκκινα μαλλάκια και κινηματογραφικές σπουδές με διδακτορικό για τα βαμπίρ στην ποπ κουλτούρα. Μεγαλύτερη κωμωδία παρεξηγήσεων, μόνο ο Φεϊντό θα μπορούσε να φανταστεί.

Στην πολιτική όμως, ακόμη και αυτά που εγγράφονται ως κωμωδίες, συνήθως κρύβουν τραγωδίες. Ή τις εγκυμονούν. Σε πολλά επίπεδα. Πρώτα απ’ όλα να ξεκαθαρίσουμε ότι η κάθε γραμματείας ή υπουργός μπορεί να πηγαίνει στη δουλειά της με άγκυρες στη μύτη της και μαλλιά πράσινα με μοβ βούλες. Η αποστολή της δεν είναι να παριστάνει την Κοκό Σανέλ, το είπαμε και παραπάνω. Το θέμα είναι η επάρκειά της. Και στην προκειμένη περίπτωση δεν πρόκειται για ένα διακοσμητικό υπουργείο όπως της Νοτοπούλου. Η Εξερτζόγλου θα βάλει την υπογραφή κάτω από ποσά εκατομμυρίων ευρώ που έχουν να κάνουν με την πολυαναμενόμενη ανάπτυξη. Το να εκτιμά κάποιος ότι τα πρότερα ενδιαφέροντά της και η εκτόξευσή της από τα χαμηλά στα ψηλά της δημοσιοϋπαλληλικής ανέλιξης δείχνουν ότι δεν έχει ούτε τα προσόντα ούτε την εμπειρία, δεν είναι σεξισμός. Είναι ανησυχία για το παρόν αυτού του τόπου. Για το μέλλον, άσ’ τα να πάνε.

Η περίπτωση της Εξερτζόγλου δεν έχει τη γραφικότητα της Νοτοπούλου και ας περιβάλλονται από το ίδιο κουκούλι προστασίας. Είναι όμως ένα ακόμη εξόφθαλμο δείγμα καθεστωτισμού. Με την τοποθέτηση σε θέσεις – κλειδιά αχυρανθρώπων πρόθυμων να υπογράψουν αδιάβαστο ό,τι τους υποδείξουν τα «μεγάλα αφεντικά» (ας ψάξουμε λίγο πώς και γιατί «χήρεψε» η θέση). Θαμπωμένη η κάθε Εξερτζόγλου από τη γοητεία της εξουσίας δεν μπορεί και δεν θέλει να καταλάβει ότι αυτοί που τώρα υποτίθεται την προστατεύουν από τον σεξισμό είναι οι ίδιοι που προηγουμένως την έχουν εκθέσει βγάζοντάς τη στον τάκο. Και που κάτι μου λέει πως θα την αφήσουν τραγικά μόνη της όταν δεν θα τους ενώνει η συγκολλητική ουσία της εξουσίας. Ας πρόσεχε…