Τελικά η «ιστορική συμφωνία για τον χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους» απεδείχθη εκείνο που είχαμε εδώ εξαρχής εκτιμήσει: μούφα.

Η Ιερά Σύνοδος την απέρριψε ρητά, γεγονός που ιστορικά μάλλον συνιστά τη μεγαλύτερη αποδοκιμασία Αρχιεπισκόπου από συνοδικό όργανο του οποίου προεδρεύει.

Να σημειώσω ότι η ομόφωνη ανακοίνωση της Ιεραρχίας δεν αναφέρεται καν σε κάποια συμφωνία ή έστω «πρόθεση για συμφωνία» μεταξύ Αρχιεπισκόπου και Πρωθυπουργού, αλλά μιλάει γενικά για διάλογο «επί θεμάτων κοινού ενδιαφέροντος».

Καταφανώς οι Αγιοι Πατέρες δεν έδειξαν κανένα ενδιαφέρον να μετατρέψουν τον Τσίπρα από Σαούλ σε… Παύλο (!), όπως τους προέτρεψε με αποστολικό πνεύμα ο πρόεδρός τους.

Ο «Σαούλ» (που δυστυχώς έμεινε Σαούλ) απάντησε στο φιάσκο με κάτι ταρζανιές περί μονομερούς νομοθέτησης της μισθοδοσίας των ιερέων και προφανή κίνδυνο να σκιστεί κανένα καλσόν.

Κολοκύθια τούμπανα. Αν θέλει να ανοίξει κι άλλο μέτωπο παραμονές εκλογών, ο Μητσοτάκης τρίβει τα χέρια του.

Τι οδήγησε στο ναυάγιο;

Προφανώς η αίσθηση ότι έχουμε να κάνουμε με μια χοντροκομμένη συναλλαγή.

Ο Αρχιεπίσκοπος κέρδιζε σε εκκλησιαστική περιουσία κι ασφαλώς εξουσία. Ο Πρωθυπουργός σε πολιτική μούρη κι ενδεχομένως επιρροή.

Ατύχησαν κι οι δυο.

Ο ένας παρέβλεψε ότι το σύστημα διοίκησης της Εκκλησίας είναι συνοδικό κι ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ιεραρχών δεν έχει απαραιτήτως τον Τσίπρα στην καρδιά της.

Ο άλλος επέδειξε προχειρότητα, επιπολαιότητα και αμάθεια – για άλλη μια φορά, δυστυχώς…

Το ίδιο έκανε το πρώτο εξάμηνο του 2015 με τους Ευρωπαίους. Το ίδιο επανέλαβε πριν από μερικούς μήνες με το Σκοπιανό. Το ίδιο τώρα με την Εκκλησία.

Υποθέτω ότι είναι τα παρεπόμενα μιας καφενόβιας λαϊκιστικής λογικής, σύμφωνα με την οποία σύνθετα προβλήματα μπορεί να έχουν απλές λύσεις. «Ελα μωρέ, αρκεί να…».

Κακό του κεφαλιού του.

Η κατάληξη του Εκκλησιαστικού επιβεβαιώνει όμως και μια γενικότερη διαπίστωση που μάλλον εξελίσσεται σε κανόνα: όποιος πάει να τα βρει με τον Τσίπρα καίγεται.

Το έπαθαν παλαιότερα ο Κουβέλης κι ο Πανούσης. Το έπαθε στη συνέχεια ο Θεοδωράκης στο Σκοπιανό. Το πλήρωσαν διάφοροι πρόθυμοι γυρολόγοι της Δεξιάς ή της Κεντροαριστεράς. Το παθαίνει τώρα κι ο Αρχιεπίσκοπος.

Για κάποιον περίεργο λόγο, ο Πρωθυπουργός δεν φέρνει γούρι σε όσους τον προκρίνουν για συνομιλητή ή προσφέρονται να τον συνδράμουν.

Εκ των υστέρων το Μέγαρο Μαξίμου προσπαθεί να απλώσει πέπλο προστασίας στον Αρχιεπίσκοπο.

Κατανοητό. Αλλά και περιττό.

Πόσο καλύτερα θα ήταν και για την Εκκλησία, αλλά και για τον ίδιο αν είχαν από την αρχή φροντίσει να μη βρεθεί στη σημερινή δύσκολη θέση.