Την πρώτη φορά που ο Αλέξης Τσίπρας έζησε υπερβατικά τη θρησκευτική κατάνυξη ήταν στο Αγιον Ορος, τον Αύγουστο του 2014. Τότε, προσκύνησε και την εικόνα της Παναγίας «Αξιον Εστί» που φυλάσσεται στον ιερό ναό του Πρωτάτου. Εμεινε μάλιστα μόνος, λέει, στο ιερό όπου βρίσκεται η εικόνα, κάνα δεκάλεπτο. Δεν μάθαμε αν είδε κανένα όραμα.

Οραμα είχε δει μόνο ο Απόστολος Παύλος, ο μόνος απόστολος που δεν είχε υπάρξει μαθητής του Χριστού. Γεννημένος περί το 15 μ.Χ., γνωστός περισσότερο με τα ονόματα Σαούλ ή Σαύλος, υπήρξε απηνής διώκτης των πρώτων χριστιανών, ώσπου μια μέρα, πηγαίνοντας στη Δαμασκό, ένα εκτυφλωτικό φως έκανε το άλογό του να αφηνιάσει και μια φωνή του είπε δυνατά: «Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις;». Ηταν ο Χριστός, του οποίου έγινε μαθητής και βασικός προπαγανδιστής του.

Τι σχέση έχει ο Παύλος με τον Τσίπρα. Φαινομενικά, καμία. Αλλά από τη στιγμή που ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος είπε στην Ιερά Σύνοδο ότι ο Τσίπρας, από τη σχέση μαζί του, είναι ένας σύγχρονος Σαούλ, μας καλεί να διαβάσουμε με άλλο μάτι την παρουσία του στα δημόσια πράγματα. Είχε ακούσει άραγε καμιά φωνή στο Αγιον Ορος; Ή απλώς έπεισε τον Αρχιεπίσκοπο ότι τον ακολουθεί σε ένα παιχνίδι εξουσίας, όπου η μεν εκκλησιαστική γραφειοκρατία κερδίζει την ισχύ που προσφέρει η οικονομική χειραγώγηση των (εξαρτώμενων ακόμα και για τη ζωή τους από την εκκλησιαστική διοίκηση) ιερωμένων, ο δε Τσίπρας απελευθερώνει 10.000 θέσεις στο Δημόσιο με ξένα κόλλυβα για να κάνει πελατειακούς διορισμούς – ή να τους υποσχεθεί; Σαούλ; Μήπως Σαούλ ευκαιρίας, για τις ανάγκες της στιγμής;

Πάντως, ο Τσίπρας δεν είναι πρωτάρης στις μεταμορφώσεις. Με τον Καμμένο είναι ανεκτικός στην Ακροδεξιά. Με την kolotouba του 2015 υπέγραψε Μνημόνιο. Μετά την επίσκεψη στον Τραμπ, λάτρεψε την Αμερική. Με τους Γερμανούς, παριστάνει τον μερκελιστή ή τον σοσιαλδημοκράτη. Με τον Μακρόν, τον μακρονιστή. Με τους δικούς του όμως επιμένει αντιμνημονιακός, αντιιμπεριαλιστής, οπαδός του «κοινωνικού ντετερμινισμού» και της σοσιαλιστικής ουτοπίας – του αριστερού παραδείσου. Κανένα πρόβλημα. Ο Τσίπρας έχει ένα παραμύθι για όλους.

Ή, όπως το έχει διατυπώσει (κι αυτό) ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο Σαούλ του Ιερώνυμου είναι «υδαρής. Δεν έχει καμία υπόσταση, δεν έχει ραχοκοκαλιά. Παίρνει το σχήμα του δοχείου στο οποίο τοποθετείται κάθε φορά». Το τελευταίο δοχείο είχε το σχήμα του Σαούλ.