Ο Θοδωρής Ντούμας γεννήθηκε το 1995 και μέχρι τα έξι  περίπου χρόνια του ήταν ένα υγιέστατο παιδί, το ότι δεν αρρώσταινε σχεδόν ποτέ ήταν στην κυριολεξία εντυπωσιακό. Οταν όμως άρχισε να πλησιάζει τα έξι, όλα ξαφνικά άλλαξαν. Αρχικώς η όρασή του άρχισε να φθίνει και ύστερα από πληθώρα επώδυνων εξετάσεων έγινε γνωστό στους γονείς ότι το παιδί πάσχει από μια κληρονομική νευρολογική εκφυλιστική ασθένεια που επηρεάζει τα παιδιά και είναι θανατηφόρα, τη νόσο Batten.
Για πολλούς γονείς η ανακοίνωση της διάγνωσης ενδεχομένως να σήμαινε το τέλος του κόσμου. Οχι για τους γονείς του Θοδωρή, όχι για τον Τάκη και τη Χριστίνα Ντούμα. Το ζευγάρι, το οποίο έχει άλλο ένα παιδί, τον Βασίλη, είναι συνέχεια κοντά στο παιδί του και ούτε μία στιγμή δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια για να βρεθεί θεραπεία σε αυτή την εφιαλτική ασθένεια.
Κοντεύουν να κλείσουν 20 χρόνια από τότε που το πρόβλημα παρουσιάστηκε και το ζευγάρι εξακολουθεί να παλεύει. Εν μέρει, θα μπορούσε κανείς να πει ότι χάρη στη δική τους συμμετοχή στη μάχη, που φυσικά πρώτος απ’ όλους δίνει ο ίδιος ο Θοδωρής, τα αποτελέσματα έχουν, προς το παρόν, θετική εξέλιξη. Πολλοί πίστευαν ότι όλα θα τελείωναν όταν το παιδί θα γινόταν 15, αλλά να που κοντεύει να κλείσει τα 23 και εξακολουθεί να βρίσκεται ανάμεσά μας.
Ο αγώνας όλων όσοι τον στηρίζουν είναι αξιοθαύμαστος και το λέω με απόλυτη γνώση, διότι ο Τάκης και η Χριστίνα, για τους οποίους μπορώ να μιλήσω, είναι φίλοι μου. Μάλιστα ο Δημήτρης Ζουμπουλάκης, θείος μου που δεν ζει πλέον, παρακολουθούσε ως παιδίατρος και τα δύο παιδιά τους. Ζηλεύω το κουράγιο και το σθένος τους, δεν ξέρω αν στη θέση τους θα είχα ανάλογες δυνάμεις. Λένε ότι ποτέ δεν ξέρεις παρά μόνον όταν βρεθείς μπροστά στο πρόβλημα. Μπορεί  κι εγώ να αποκτούσα παρόμοια δύναμη, αλλά δεν ξέρω και δεν θέλω να μάθω. Φοβάμαι να μάθω.
Ομως ούτε κατά διάνοια δεν θα ήθελα ο χαρακτήρας αυτού του κειμένου να πάρει διάσταση  μελοδραματική. Με ενδιαφέρει μόνο η κατάθεση και σημασία των γεγονότων. Ο Τάκης και η Χριστίνα έχουν ανοίξει ένα blog, το www.theodoresmiracle.org, μέσω του οποίου κοινοποιούν όλες τους τις κινήσεις. Ισως η αισιοδοξία να είναι το ισχυρότερό τους όπλο. Είναι άνθρωποι χαμογελαστοί, αρνούνται να υποκύψουν στη μιζέρια, δεν ζητούν τον οίκτο κανενός, αγωνίζονται με χαρά, μιλούν χωρίς ενδοιασμούς για τον αγώνα τους, το βλέπεις στις φωτογραφίες που αναρτούν είτε στο blog, είτε στη σελίδα του Θοδωρή στο Facebook, @Theodore’s miracle. Και είναι χαρμόσυνο που βρίσκουν τόσους υποστηρικτές, ανώνυμους αλλά και επώνυμους, όπως ο Δημήτρης Νανόπουλος, η Κική Δημουλά, ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, η Κάτια Δανδουλάκη, η Νένα Μεντή, ο Δημήτρης Πιατάς, ο Σπύρος Παπαδόπουλος και τόσοι άλλοι.
Ο αγώνας συνεχίζεται, ένα ταξίδι στην Αμερική το προσεχές διάστημα για μια νέα θεραπεία κρίνεται απαραίτητο μετά τα δεκάδες που, για τους ευνόητους λόγους, έχουν ήδη γίνει σε Αγγλία, Γερμανία και Φινλανδία. Υπάρχει ένας λογαριασμός στην Αγγλία όπου διοχετεύονται χρήματα για τον Θοδωρή. Στο εξωτερικό αυτού του τύπου οι αγαθοεργίες είναι μια πολύ συνηθισμένη υπόθεση, άνθρωποι σαν την Tracy VanHoutan είναι γνωστοί για τις προσπάθειές τους, και δεν έχει κανείς παρά να τσεκάρει ανάλογες περιπτώσεις με του Θοδωρή σε σελίδες στο Facebook, όπως η Ollie’s Army Battling Against Battens και Sebastian’s Healing Hugs. Ο λογαριασμός που ανέφερα παραπάνω διαθέτει αυτή τη στιγμή το ποσόν των 600 στερλινών, αλλά το συνολικό ποσό που απαιτείται είναι 100.000 στερλίνες.
Δεν είναι εύκολο για τον Τάκη και τη Χριστίνα, το ξέρω, δεν είναι πάμπλουτοι και όπως όλοι έχουν και τα δικά τους, προσωπικά προβλήματα. Ομως τα δικά τους προβλήματα σχεδόν δεν τους αφορούν, η ζωή τους έχει νόημα μόνο για χάρη του Θοδωρή, ο δρόμος είναι μακρύς και ανηφορικός, όμως το χαμόγελο εκεί. Πηγαίνουν θέατρο, πηγαίνουν σινεμά, βγαίνουν με φίλους, κουβεντιάζουν χωρίς να προτάσσουν το πρόβλημά τους, χωρίς να γίνονται το θέμα της βραδιάς.
Η αξιοπρέπειά τους με συγκινεί και την ίδια στιγμή με εμπνέει.