Η είδηση πέρασε μάλλον χαμηλά, για τη σπουδαιότητα την οποία εμπεριείχε. Και από εμάς εδώ, για να μη θεωρηθεί ότι αναφέρομαι μόνο στους άλλους. Χαμηλά, πολύ χαμηλά, ενώ δεν θα έπρεπε, τονίζω.

Ομιλώ για τη δημιουργία εν Ελλάδι ευρωπαϊκής σχολής… κατασκόπων, η οποία αποφασίσθηκε υποτίθεται κατά την πρόσφατη σύνοδο των υπουργών Αμυνας της ΕΕ και σε εμάς γνωστοποιήθηκε μέσω δημοσιεύματος του συνήθως έγκυρου περιοδικού «Politico». Ρώτησα, έμαθα. Τηλεφωνήθηκα πλην άλλων και με στρατηγό, ένα τετραγωνικό «πλάκα τα γαλόνια», ο οποίος και γνώση έχει, και εξαίρετη πληροφόρηση επί του θέματος.

Και κατέληξα ότι δεν υπάρχει τίποτε το εξαιρετικό σε όλο αυτό, τέτοιο δηλαδή που να δημιουργεί την αίσθηση ότι θα μαζευτούν στα μέρη μας όλοι οι wanna be… Τζέιμς Μποντ της Ευρώπης. Οχι.

Για μια σχολή για αξιωματικούς των υπηρεσιών πληροφοριών των ενόπλων δυνάμεων των 28 χωρών της Ευρώπης πρόκειται. Ενα διεθνές, ευρωπαϊκό Α2 θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει επίσης κανείς. Αλλά με την ειδοποιό διαφορά ότι οι εκπαιδευόμενοι σε αυτό το Α2 θα διδάσκονται τη συλλογή, ανάλυση, πρόβλεψη, εκτίμηση πληροφοριών που αφορούν το σύνολο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά και εκτός αυτής. Και όχι πληροφορίες που αφορούν το εσωτερικό της χώρας τους ή των ενόπλων δυνάμεων που διαθέτουν.

Δημιουργείται δε η σχολή αυτή – εμείς έχουμε ήδη μαζί με την Κύπρο μία κοινή σχολή – δεδομένου ότι η φύση της απειλής για την Ευρώπη έχει μετεξελιχθεί τα τελευταία δέκα-δεκαπέντε χρόνια. Αυτό σε συνδυασμό με τη δυσαρμονία αρκετές φορές στις σχέσεις με τις αντίστοιχες υπηρεσίες των ΗΠΑ, καθώς και το επικείμενο Brexit, ήταν τα στοιχεία που επέβαλλαν την δημιουργία της. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο.

Οι σχετικές συζητήσεις είχαν ξεκινήσει στο πλαίσιο της «μόνιμης δομημένης συνεργασίας» των χωρών-μελών της ΕΕ ήδη από την περασμένη άνοιξη, και κατέληξαν πρόσφατα. Και ναι, πρόκειται, μου λένε, για μια – ακόμη – «καυτή» πρόταση του Καμμένου δικού μας υπουργού Αμυνας, την οποία έκαναν ασμένως αποδεκτή οι ευρωπαίοι εταίροι.

Ψυχρές σχέσεις

Είναι άγνωστο πότε με το καλό θα ξεκινήσει να λειτουργεί η σχολή ή ακαδημία ή φροντιστήριο ή όπως αλλιώς ονομαστεί αυτό το… Α2 των στρατών της Ευρώπης. Εχει όμως την πλάκα του το γεγονός ότι το «Politico» έσπευσε να μας τη «χώσει» κανονικά στα πλευρά, επισημαίνοντας ότι «θα προκαλέσει εντύπωση η πρόταση να αναλάβει η Ελλάδα την ακαδημία, με τη βοήθεια της Κύπρου, κάτι που σημαίνει ότι δύο από τα μέλη της ΕΕ με τις στενότερες σχέσεις με τη Μόσχα θα “τρέχουν” αυτό το πρόγραμμα»!!

Πού τις είδε τις στενότερες σχέσεις με τη Ρωσία το περιοδικό είναι ένα ερώτημα, το οποίο προφανέστατα χρήζει κάποιας ερμηνείας. Καθ’ όσον οι σχέσεις είναι πιο παγωμένες και από τα νερά του Βόλγα αυτή την περίοδο και θα χρειαστεί να μεταβεί εκεί ο πρόεδρος Αλέξης, μέσα στον Δεκέμβρη, μήπως και τις αποκαταστήσει λίγο.

Πράκτωρ «Που – Κου»

Πάντως, ένας κακοήθης θα τον χαρακτηρίσω, που δεν μπορεί να εκτιμήσει τις συγκλονιστικά επιτυχείς προσπάθειες του υπουργού μας Καμμένου να αναβαθμίσει τη χώρα διεθνώς, μου τηλεφώνησε χθες το πρωί (ήταν δεν ήταν 10) για να μου αναφέρει σχετικά ότι πρόκειται να γυριστεί το ριμέικ της ταινίας «Θου Βου, φαλακρός πράκτωρ 000», με ελαφρώς παραλλαγμένο τίτλο.

– Παρακαλώ; Και ποιος θα είναι ο νέος τίτλος του ριμέικ; ρώτησα τον συνομιλητή μου, ο οποίος ΔΕΝ ανήκει, σπεύδω να το επισημάνω, στην αντιπολίτευση, αλλά πρόκειται για κυβερνητικό στέλεχος.

– «Που Κου, ο ακαταμάχητος πράκτωρ 000»!

Φυσικά η συζήτηση διεκόπη αμέσως. Τον έκλεισα. Ιχνος σοβαρότητος, σε αυτή την κυβέρνηση…

Πάντως, να προσθέσω εδώ, ότι το υπουργείο των Εξωτερικών, το οποίο λογικά θα έπρεπε να έχει μία γνώση επί του θέματος, δεν έχει. «Είναι μια πρωτοβουλία του υπουργείου Αμυνας», μου είπαν δηκτικά. Να το γνώριζε μόνο ο Κοτζιάς και να μην ενημέρωσε τις υπηρεσίες του υπουργείου; Δύσκολο το βλέπω, αλλά ίσως έχει μια πιθανότητα. Αλλά προετοιμασίες και τέτοια, όπως και κάποιου είδους σχεδιασμός δεν υπάρχουν – αυτό μου το διαβεβαίωσαν αρμοδίως, διότι εκτός του υπουργού Εξωτερικών Τσίπρα, με τον οποίο δεν μιλάω, υπάρχουν άλλοι στο ΥΠΕΞ, οι οποίοι, ευγενείς άνθρωποι, μου μιλούν…

Μπάχαλο

Ευκαιρίας δοθείσης, αντιγράφω από το wikipedia στο πλαίσιο της γνωστής τακτικής μου «για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι» περίληψη της θρυλικής ταινίας του Θανάση Βέγγου, που στον καιρό της (προ χούντας, Γενάρη του 1967 είχε βγει στους κινηματογράφους, ενώ μαινόταν ο Ψυχρός Πόλεμος) είχε σπάσει ταμεία:

«Η σχολή μυστικών ιδιωτικών πρακτόρων τύπου Τζέιμς Μποντ εκπαιδεύει απλούς πολίτες στο να μετατραπούν σε μυστικοί πράκτορες. Μεταξύ των μαθητών της σχολής περιλαμβάνεται και ο Αθανάσιος Βόμπας, γνωστός και ως Θου Βου. Ο Θου Βου βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο της εκπαίδευσής του. Εχει αναλάβει τρεις αποστολές, από τη βαθμολογία των οποίων θα προκύψει ο κωδικός του αριθμός. Σαν πρώτη αποστολή έχει να βρει στοιχεία για το ερωτικό ενδιαφέρον μιας κοπέλας υπό τις διαταγές του αυστηρού πατέρα της, στη δεύτερη αποστολή προσπαθεί να βρει τον κλέφτη των χαμένων πατρόν σε έναν οίκο μόδας και στην τρίτη αποστολή, η οποία είναι βαλτή από τον διευθυντή της σχολής, πρέπει να βρει ένα μυστικό έγγραφο που είναι κρυμμένο μέσα σε μια τούρτα στο ζαχαροπλαστείο… Μαύρη Σαντιγί. Φυσικά ως Βέγγος που είναι τα κάνει μπάχαλο, εξού και στο τέλος ο κωδικός του είναι τα τρία μηδενικά»!

Μεταξύ μας, για εκεί τον βλέπω τον μυστικό πράκτορα Που Κου!

Αργά για δάκρυα

Νωρίς το πρωί, μου τηλεφώνησε χθες και ο φίλος από το Λονδίνο, τον οποίο είχα στείλει να παρακολουθήσει τη συζήτηση στο Ελληνικό Παρατηρητήριο του LSE, με προσκεκλημένο τον Γιώργο Παπανδρέου και οικοδεσπότη τον καθηγητή Κέβιν Φαϊδερστόουν, επικεφαλής του Παρατηρητηρίου. Το θέμα της συζήτησης ήταν «μαθήματα από την ελληνική κρίση», και όπως μου είπε ο δικός μου η εκδήλωση παρουσίασε τεράστιο ενδιαφέρον. Γιατί ο Γιώργος είχε διάθεση να μιλήσει για τα πεπραγμένα της δικής του διακυβέρνησης, και εξ όσων δήλωσε και μου μεταφέρθηκαν, μπορώ να καταλήξω άφοβα στο συμπέρασμα ότι, ναι, και ο Γιώργος ανήκει στην κατηγορία των «στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα».

Διότι τι είπε, κάποια στιγμή; Το ακόλουθο, όπως μου μεταδόθηκε:

«Αυτό που μετανιώνω περισσότερο είναι ότι το δημοψήφισμα δεν έγινε ποτέ (εννοούσε το δημοψήφισμα του 2011, μετά τη συνάντηση στις Κάννες). Αν το είχαμε κάνει θα το είχαμε κερδίσει. Οι Ελληνες θα είχαν το πρόγραμμα και θα βγαίναμε από αυτό πολύ γρηγορότερα. Μέχρι το 2012-13 θα είχαμε βγει από την κρίση και από το πρόγραμμα διάσωσης. Θα είχαμε βέβαια να κάνουμε μεταρρυθμίσεις, αλλά θα βγαίναμε στις αγορές και σε καλύτερη θέση».

Γιώργο μου, με τα αν και τα ίσως δεν γράφεται η ιστορία. Η ιστορία γράφεται με πράξεις την ώρα που πρέπει και για τον σωστό λόγο. Τώρα είναι αργά. Πολύ αργά. Και για δάκρυα, και για οτιδήποτε άλλο…