Ενας άλλος τίτλος της επιφυλλίδας θα μπορούσε να είναι «Απρόβλεπτη ευεργεσία», καθώς θα ήταν σχεδόν αδύνατον να φανταστεί κανείς για τον εαυτό του πώς από μόνιμος κατήγορος του Διαδικτύου θα το πίστωνε τελικά με μια κάθε άλλο παρά μικρής σημασίας ευεργεσία. Τόσο μάλιστα ουσιαστική ώστε μια καθαρά ανθρώπινη επινόηση, όπως είναι το ίδιο, να μπορεί να λογαριαστεί ως κάτι ουρανόσταλτο, μια και φαίνεται να διαλύει ψευδαισθήσεις αιώνων ως προς το τι προορίζεται τελικά να μείνει στην «αιωνιότητα» ή έχει έναν αποκλειστικά εφήμερο χαρακτήρα.
Μη γελιόμαστε. Με το Διαδίκτυο να μπορεί να υποδεχτεί και να διασώσει οτιδήποτε αφορά τον κάθε άνθρωπο οπουδήποτε γης, δημιουργείται εκ των πραγμάτων ένα αδιαχώρητο που ακόμη και ο ιδιοφυέστερος κάτοικος του πλανήτη θα αδυνατούσε να το διαχειριστεί. Κι αν ο κάτοικος αυτός ακριβώς λόγω της ιδιοφυΐας του – πόσοι όμως άνθρωποι θα ήταν δυνατόν να διεκδικήσουν αυτήν την ιδιότητα; – μπορεί να διαχωρίζει την ήρα σε σχέση με το σιτάρι, δεν είναι απεράντως ή μάλλον συντριπτικά μεγαλύτερος ο αριθμός των ανθρώπων που αισθάνονται να εξισώνεται η σημασία των πραγμάτων, καθώς η «αποθήκη» του Διαδικτύου ισότιμα τα φιλοξενεί; Με αποτέλεσμα το ποιητικό αριστούργημα των αιώνων να διεκδικεί τόσο ενδιαφέρον όσο μια καλά τεκμηριωμένη φιλολογική εργασία για το βιβλίο «Το κορμί και το σαράκι» του Ντίνου Χριστιανόπουλου (για να χρησιμοποιήσουμε ως παράδειγμα μια συνοίκηση που δεν έχει καμιά σχέση με τις εξοργιστικές συγκατοικήσεις του Διαδικτύου).
Το Διαδίκτυο με τη «δημοκρατικότητά» του ώστε το καθετί που δημιουργείται να δικαιούται μια θέση, ακριβώς λόγω του συνωστισμού που ακολουθεί ως φυσικό επακόλουθο, καταργεί κάθε προοπτική διάρκειας, ενώ ταυτόχρονα η έννοια του μέλλοντος, που υπήρξε ανέκαθεν η κινητήρια δύναμη του κάθε δημιουργού, γίνεται τόσο αμφισβητήσιμη ώστε να συνειδητοποιεί κανείς ότι ως προοπτική του δεν υπάρχει παρά μόνο η στιγμή που κάνει κάτι.
Από την άλλη δεν μπορεί να μη σκεφτεί κανείς πως το Διαδίκτυο, βάζοντας τέλος σε κάθε προοπτική «αιωνιότητας», όταν το καθετί σημαντικό, λιγότερο σημαντικό, φτηνό ή γελοίο μπορεί να τη διεκδικήσει, στην ουσία δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να επισημοποιεί μια πραγματικότητα που η ισχύουσα τάξη πραγμάτων φαινόταν να την αποκρύπτει. Ποια, αλήθεια, η διαφορά ανάμεσα στην πνιγμονή ενός μανιώδους θιασώτη και ερευνητή του Διαδικτύου με την πνιγμονή ενός επισκέπτη της Βιβλιοθήκης του Βατικανού που του ανακοινώνεται ότι θα χρειαζόταν, όπως έχει υπολογιστεί, εκατό χρόνια χωρίς να κάνει οτιδήποτε άλλο παρά να διαβάζει νυχθημερόν, να μη διακόπτει δηλαδή για να κοιμηθεί, να φάει ή να πλυθεί, προκειμένου να ολοκληρώσει το διάβασμα των βιβλίων της ομώνυμης Βιβλιοθήκης.
Ο Γκράχαμ Γκριν έχει γράψει πως «κανείς δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την πίστη σε κάτι που δεν καταστρέφεται και μένει για πάντα». Μας μένει επομένως να ελέγξουμε πότε άραγε δημιουργούνται σταθερότερες αξίες, δηλαδή όταν ο άνθρωπος, έστω και ως ψευδαίσθηση, θεωρεί δεδομένη την «αιωνιότητά» του ή όταν παραδέχεται πως δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά το εφήμερο όχι μόνο των πραγμάτων αλλά και της ίδιας του της ζωής.