Η ερώτηση μοιάζει με την άσκηση του παιδικού μυαλού που κάνει σύγκριση το ένα κιλό βαμβάκι με το ένα κιλό σίδερο και την έθεσε ο εκλέκτορας της Εθνικής Γερμανίας Γιόαχιμ Λεβ.

Η άλλοτε κραταιά ομάδα του συμπλήρωσε πέντε αγώνες χωρίς νίκη, που αποτελεί τη μεγαλύτερη σε διάρκεια «ανομβρία» της Μάνσαφτ τα σαράντα τελευταία χρόνια.

Ο Λεβ, όπως και οποιοσδήποτε άλλος θα βρισκόταν στη θέση του, δέχεται υπερβολική πίεση. Οχι όμως τόση όση μετά την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2014.

Το αποκάλυψε ο ίδιος εν είδει εξομολόγησης μετά τη νέα αποτυχία της Γερμανίας να φτάσει στη νίκη με αντίπαλο την Ολλανδία στο τελευταίο της παιχνίδι για τη φετινή χρονιά. Είπε επί λέξει: «Αυτή η χρονιά ήταν κακή και απογοητευτική. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, το δεύτερο μισό του 2014, μετά τον τίτλο στο Παγκόσμιο Κύπελλο, ήταν χειρότερο για μένα. Γιατί τέτοια επιτυχία φέρνει πολλά, που δεν είναι πάντοτε θετικά».

Είναι λοιπόν τα απόνερα της μεγάλης επιτυχίας το ίδιο επικίνδυνα με αυτά της μεγάλης αποτυχίας; Το πρόσφατο παρελθόν αυτό δείχνει.

Θα θυμίσω πως ο πρωτομάστορας της τεράστιας επιτυχίας της Λέστερ να κατακτήσει τον τίτλο στην Πρέμιερ Λιγκ, ο Κλάουντιο Ρανιέρι, απολύθηκε λίγους μήνες μετά τον θρίαμβό του.

Το ίδιο έχει συμβεί με τον Ζοζέ Μουρίνιο, δύο φορές, ενόσω ήταν προπονητής της Τσέλσι. Να θυμίσω επίσης πως o Γιουπ Χάινκες απολύθηκε από τη Ρεάλ την επομένη της κατάκτησης του Τσάμπιονς Λιγκ, το 1998. Οπως ο Ντελ Μπόσκε που εκδιώχθηκε δύο ημέρες αφότου οδήγησε τη Βασίλισσα στην κατάκτηση της Πριμέρα Ντιβισιόν.

Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που προκαλεί η μεγάλη επιτυχία θολώνει τις κρίσεις και μετασχηματίζεται σε βάρος, πολλές φορές μεγαλύτερο από το αντίστοιχο των μεγάλων αποτυχιών. Ισως είναι γιατί η προσδοκία για επανάληψη της επιτυχίας παραβλέπει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες άνθησε αυτή, που πολλές φορές είναι συγκυριακές και μη επαναλαμβανόμενες.