Εμπιστοσύνη, αλληλεγγύη, ενότητα, συνεργασία: αυτές είναι μερικές από τις βασικές αρχές στις οποίες στηρίζεται η ύπαρξη και λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως άλλωστε και κάθε οικογένειας. Κι όταν αυτές οι αρχές κλονιστούν, είναι ολόκληρο το οικοδόμημα που απειλείται.
Αν αφήσουμε στην άκρη τις ανατολικοευρωπαϊκές χώρες, που για ιστορικούς λόγους δεν έλαβαν μέρος από την αρχή στο μεγάλο εγχείρημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, οι πρώτοι που αμφισβήτησαν ανοιχτά και συστηματικά το ευρωπαϊκό πνεύμα ήταν οι λαϊκιστές της Ιταλίας. Είχαν προηγηθεί βέβαια οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αλλά χρειάστηκαν μόλις 17 ώρες τον Ιούλιο του 2015 για να πραγματοποιήσει ο έλληνας Πρωθυπουργός στροφή 180 μοιρών, να ακυρώσει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που με τόση θέρμη είχε υποστηρίξει και να δεχθεί όσα του υπαγορεύτηκαν.
Ο Ματέο Σαλβίνι είναι πιο επίμονος, άλλωστε και η χώρα του αποτελεί διαφορετικό μέγεθος από την Ελλάδα. Κανείς δεν περίμενε όμως ότι στη σειρά των αμφισβητιών της ευρωπαϊκής ενότητας θα προσετίθετο και ένας ηγέτης που είχε δείξει ώς τώρα μόνο θετικά δείγματα διακυβέρνησης: ο Σοσιαλιστής πρωθυπουργός της Ισπανίας Πέδρο Σάντσεθ, που απειλεί να θέσει βέτο στη συμφωνία για το Brexit αν δεν του δοθούν εγγυήσεις ότι οι διαπραγματεύσεις για το Γιβραλτάρ θα εξακολουθήσουν να είναι διμερείς, ανάμεσα στη Μαδρίτη δηλαδή και το Λονδίνο.
Για να δικαιολογήσει τη στάση του, ο Σάντσεθ επικαλείται την «ουσία» του έθνους του. Αν όμως οι εθνικές ευαισθησίες είναι κατ’ αρχήν σεβαστές, η επίκλησή τους για την ακύρωση συλλογικών αποφάσεων που έχουν ληφθεί είναι ιδιαιτέρως επικίνδυνη. Ο δρόμος για την κόλαση, το ξέρουμε καλά, είναι στρωμένος με καλές προθέσεις.