Πίστευα και εγώ, όπως διατυπώνεται στο άρθρο 4 του Συντάγματος, ότι «οι Ελληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου». Κι ότι «οι Ελληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις».

Κι όμως. Η ωραία αυτή καταστατική διακήρυξη συχνά μένει κενό γράμμα. Προχθές, π.χ., ο υπουργός Αμυνας Πάνος Καμμένος οχυρώθηκε πίσω από την επίκληση του δικαιώματος στη βουλευτική ασυλία για να μη δικαστεί για συκοφαντική δυσφήμηση και ψευδή καταμήνυση. Ως ένας εκ των μηνυτών, και παρά τα ωραία λόγια του Συντάγματος, το ανέμενα – νομίζω το ανέμεναν και οι δύο άλλοι μηνυτές, η Μιράντα Ξαφά και ο Χάρης Μάκας. Το ότι στο παρελθόν ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ αποκαλούσε κότες πολιτικούς αντιπάλους του που οχυρώθηκαν πίσω από τη βουλευτική ασυλία, ενώ προχθές έπραξε και εκείνος το ίδιο, δεν είναι τίποτα παραπάνω από οπορτουνιστική τακτική, τόσο συνήθης στο ελληνικό πολιτικό προσκήνιο. Ο υπουργός είναι εξουσία. Και η εξουσία μπορεί να αποφεύγει ό,τι δεν μπορούν να αποφύγουν οι απλοί πολίτες. Μέχρι και ο παλιός καθοδηγητής μου, ο Πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης, έσπευσε εναρμονιζόμενος με τους άλλους συριζαίους βουλευτές να διορθώσει την αρχική ψήφο του, δηλώνοντας υπέρ της ασυλίας του Πάνου Καμμένου.

Οι συγκατηγορούμενοί μου και ο γράφων, τρεις έλληνες πολίτες, ταλαιπωρηθήκαμε και ξοδευτήκαμε και αγχωθήκαμε επί πέντε χρόνια, αναμένοντας την κατάληξη της μήνυσης που άσκησε εναντίον μας ο σημερινός υπουργός. Αν το δικαστήριο δεν μας απάλλασσε με βούλευμα, σήμερα θα τρέχαμε και δεν θα φτάναμε για να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε κακούργοι, ότι δεν προσπαθήσαμε να εξαπατήσουμε ένα ελληνικό δικαστήριο – και ασφαλώς θα βλέπαμε με τρόμο την πιθανότητα μιας πολυετούς φυλάκισης. Στην περίπτωσή μας, ευτυχώς, υπάρχουν δικαστές εις τας Αθήνας.

Αλλά η εξουσία έχει τον τρόπο της. Και μια μέρα πριν η Βουλή αρχίσει να συζητάει, μεταξύ άλλων, και για την αναθεώρηση του άρθρου 62 του Συντάγματος, οι ίδιοι βουλευτές που είναι υπέρ της αναθεώρησης ψηφίζουν υπέρ ενός συναδέλφου τους, και στην ουσία εναντίον τριών ελλήνων πολιτών που οφείλουν να κατανοήσουν ότι η εξουσία μπορεί να τους σέρνει κατά το δοκούν, χωρίς καμία συνέπεια. Μερικοί, δηλαδή, όπως θα έλεγε και ο Οργουελ, είναι πιο ίσοι από τους άλλους.

Σκέπτομαι ότι η μόνη δυνατότητα του έλληνα πολίτη, σε τέτοιες περιπτώσεις, να διεκδικήσει δικαιοσύνη είναι η καταφυγή του στα ευρωπαϊκά δικαστήρια. Ευτυχώς που υπάρχουν.