Η μελέτη του αρχιτέκτονα Ιωάννη Δεσποτόπουλου για το Πνευματικό Κέντρο Αθηνών, εκεί όπου σήμερα βρίσκεται στη Βασιλέως Κωνσταντίνου το Ωδείο Αθηνών – επίσης δικό του έργο -, τον Ιούλιο του 1964 αναστάτωσε τον τεχνικό κόσμο της Αθήνας. «ΤΑ ΝΕΑ» εκείνης της εποχής έκαναν μια μεγάλη έρευνα ζητώντας από τους αρχιτέκτονες να πάρουν θέση για το χτίσιμο του μοντέρνου αυτού πολεοδομικού συγκροτήματος που θα ανάγκαζε σε… τροχήλατη μετακόμιση το υπάρχον κτίσμα του Βυζαντινού Μουσείου. Ανάμεσα στους συμμετέχοντες σε αυτήν την έρευνα ήταν και ο Αριστομένης Προβελέγγιος. Ο αρχιτέκτονας – πολεοδόμος, ο οποίος είχε συνεργαστεί στο Παρίσι με τον Λε Κορμπιζιέ, έγραφε στο φύλλο της 12ης Ιουλίου τη δική του άποψη εκφράζοντας μεταξύ άλλων τα εξής:

«Χωρίς ρυθμιστικό Σχέδιο Αθηνών και κυριότερα χωρίς μία κάποια εθνική χωροταξική διάρθρωση, η δημιουργία ενός συγκροτήματος θεάτρων, μουσείων, κέντρων ερευνών, εκθέσεων, βιβλιοθηκών κ.λπ., στο στενό υπόλοιπο του απαραίτητου για πράσινο πνεύμονα της πόλης χώρου αποτελούσε μία από αυτές τις αλλοπρόσαλλες μεγαλόστομες και μικρόπνοες πράξεις, που συνηθίζουν όλες οι μισομορφωμένες και μισοαυθαίρετες κυβερνήσεις – διοικήσεις των χωρών του οικονομικού – πολιτικού τύπου της Ελλάδας.

Εξάλλου, το μεταξύ Ρηγίλλης και Χίλτον τρίγωνο όπου προτείνεται το Πνευματικό Κέντρο είναι ένας ήδη κατάφορτος κυκλοφοριακός κόμβος και ο οριστικός κορεσμός θα γίνει και χωρίς τον πρόσθετο κυκλοφοριακό φόρτο του Πνευματικού Κέντρου. Χωρίς πολεοδομικές μελέτες και πολεοδομικό πιστεύω, χωρίς στοιχειώδες εθνικό πλάνο, χωρίς στεγαστική πολιτική, αυτές οι ερμαφρόδιτες εξάρσεις πνευματοκατασκευαστικού τύπου απολήγουν σε φιάσκο ή στην πιο σπάνια περίπτωση φυτεύουν μερικούς σκελετούς μπετόν στα υπολείμματα των ελεύθερων χώρων των δύστυχων πόλεων. Μα οι πλάκες αυτές του μπετόν δεν είναι πια φορείς πνευματικών πράξεων, μα ταφόπλακες της πολιτείας. Ξεχνούμε όμως συχνά να υπογραμμίσουμε την απέραντη ευθύνη όσων συνέβαλαν στην καταστροφή των Αθηνών, της δομής των, της λειτουργίας των, της σπάνιας πλαστικότητας του τοπίου, του αναντικατάστατου για τον κόσμο όλο αρχαιολογικού και ιστορικού χώρου των πράσινων και ελεύθερων χώρων, των βουνών, του ίδιου του ουρανού (με την εμφύτευση της βιομηχανίας ακριβώς εκεί που τα μόνιμα ρεύματα μεταφέρουν όλο τον καπνό σε στρώμα πάνω από την πρωτεύουσα) και πρόσφατα και των ακρογιαλιών…

Το μέλλον των Αθηνών εξαρτάται από τη σωστή ευρύτατα επιστημονική πολεοδομική εργασία σε συσχετισμό με τις βαθιές εθνικές αλλαγές πάνω στην οικονομική δομή της χώρας, τις σημαντικές κοινωνικές αναδιαρθρώσεις και κατά συνέπεια τον νέο πολεοδομικό και οικιστικό ιστό που θα σημάνει μία προοπτική και ένα μέλλον…

Η με τέτοια σφαλερά κριτήρια μετατόπιση του Βυζαντινού Μουσείου από τη θέση του είναι απαράδεκτη. Η περιφρούρηση των ελεύθερων χώρων και περισσότερο η επαναπόκτησή τους με κάθε τρόπο (γιατί πολλοί χώροι διαρπάχθηκαν ή αντισυνταγματικά διανεμήθηκαν) πρέπει να επεκταθεί και σε άλλους χώρους γύρω στον Λυκαβηττό, τα Τουρκοβούνια, την Καισαριανή, τους πέραν της Ακροπόλεως λόφους και αλλού. Και πώς ξαναείπα, παραπάνω, η ανάγκη μίας εθνικής χωροταξικής συγκροτήσεως και πολλές άλλες εξίσου βαθιές αιτίες καθιστούν το πρόβλημα της δημιουργίας Πνευματικού Κέντρου θέμα μελλοντικής στα πλαίσια συνόλων εννοιών μελέτης.

Για να συμπεράνω συνολικά: χρειάζεται ουσιαστική επιστημονική επεξεργασία στα προβλήματα της χώρας μας. Βασική προϋπόθεσις είναι η οργανωμένη συστηματική διάρθρωσις των επιστημονικών δυνάμεων. Σεβασμός και συνεργασία με τους επιστημονικούς κλάδους στο σύνολό τους, δημοκρατική επεξεργασία με τους ευρύτερους κύκλους και τάξεις, εμπιστοσύνη και ανέβασμα της κοινωνικής μας συνειδήσεως».