Oύτε παραγγελιά να το είχε κάνει αυτό το τριήμερο ο ΛεΜπρον Τζέιμς, που μέσα σε 72 ώρες βρέθηκε αντίκρυ σε ολόκληρη την προηγούμενη ζωή του!

Την Κυριακή επέστρεψε στο Μαϊάμι, προχθές ξαναγύρισε στο Κλίβελαντ, ε, διάβολε, πόσα remakes του «Κράμερ εναντίον Κράμερ» μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος;

Αλλά τι τσαμπουνάω τώρα; Ελόγου του συνήθως ξεφεύγει από τα ανθρώπινα όρια και μοιάζει με Superman: δεν ξέρω εάν ανταποκρίνεται στο μοντέλο του Υπεράνθρωπου, όπως τον όρισε ο Νίτσε, αλλά ασφαλώς είναι κάποιος που έχει τη σωματική, πνευματική και συναισθηματική δύναμη να επιβιώνει μέσα από τις αντιξοότητες και να κυριαρχεί!

Στην πραγματικότητα και βαδίζοντας στα χνάρια του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα, ο Τζέιμς πρώτα κυριαρχεί επί του εαυτού του και ύστερα παίρνει αμπάριζα τους αντιπάλους του!

Μετά το πέρασμα από το Μαϊάμι όπου άφησε το μπιλιετάκι των 51 πόντων, χθες ο λεγάμενος επέδωσε τα διαπιστευτήριά του και στο Κλίβελαντ, οδηγώντας τους Λέικερς στη νίκη με 109-105: αυτή τη φορά δεν τον γιούχαραν, όπως στην επιστροφή του το 2010, όταν τον θεωρούσαν «προδότη», αλλά τον αποθέωσαν σαν να είναι ακόμη ο δικός τους ΛεΜπρον.

Εβαλε 32 πόντους, κατέβασε 14 ριμπάουντ, μοίρασε επτά ασίστ, έκανε παστρικά τη δουλίτσα του και είπε τα δικά του «ευχαριστώ», πριν από την Ημέρα των Ευχαριστιών! Εριχνε κιόλας κλεφτές ματιές στο αφιερωματικό βίντεο που προβλήθηκε στην οθόνη του παλιού σπιτιού του, ένιωσε σαν να βλέπει σε φιλμ την προηγούμενη ζωή του (των έντεκα σεζόν με τη φανέλα των Καβαλίερς) και εισέπραξε αναγνώριση, αγάπη και ευγνωμοσύνη σε μεγάλες δόσεις.

Για την πόλη που καρτέραγε πάνω από μισό αιώνα να ξορκίσει τους δαίμονές της και να θεραπευθεί από τα στερητικά σύνδρομα ο ΛεΜπρον δεν ήταν απλώς ένας πρωταθλητής ή ένας ήρωας. Ηταν και θα παραμείνει κάποιος που συμβολίζει κάτι πολύ παραπάνω από το μπάσκετ και τα σπορ…